ฝากติดตาม กดใจ + เข้าชั้นด้วยนะคะ
พระเอก เตชินทร์ อัศวฤกษ์
❤️
นางเอก พระจันทร์ แก้ววาณิชย์
อุบัติเหตุครั้งนั้นพรากแม่ที่เขารักมากที่สุดไป
และความรักจากพ่อไปตลอดชีวิต
เตชินทร์ถูกทิ้งไว้กับความเกลียดชังและเสียงก่นด่าที่ตามหลอกหลอน…
จนเขาได้พบกับพระจันทร์หญิงสาวที่ต้องต่อสู้เพื่อความอยู่รอด…
❤️
“นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก พระจันทร์ ฉันบังเอิญไปทำธุระที่ถนนเส้นนั้นพอดี ไม่คิดว่าจะเจอกับคนที่เพิ่งทำสัญญากับฉัน.. ได้เช็คไปแล้วคิดจะเบี้ยวหน้าที่ตัวเองหรือไง” มือหนายกขึ้นจับแขนเรียวแล้วออกแรงบีบจนพระจันทร์ต้องนิ่วหน้า
“คุณเตชินทร์..ฉันเจ็บนะคะ" คนตัวเล็กกว่าพยายามฝืนบิดให้แขนตัวเองหลุดจากพันธนาการ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผลสำเร็จ มิหนำซ้ำยังโดนบีบแรงกว่าเดิมอีก
“เจ็บนั่นแหละดี… ใครอนุญาตให้เธอไปไหนมาไหนกับคนอื่นสองต่อสอง” ความรู้สึกหวงของทำให้เตชินทร์เริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ “ตอบฉันมา พระจันทร์!”
❤️
“คุณเตชินทร์คะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกคุณนะคะ ฉันกลัวว่าถ้าฉันบอกเรื่องที่ไปทานข้าวกับเพื่อนจนเลยเวลานัดแล้วคุณจะโกรธมากกว่าเดิมค่ะ โอ๊ย!” ร่างเล็กถูกเหวี่ยงเข้าไปที่เบาะด้านหลังคนขับ แผ่นหลังกระแทกเข้ากับเบาะที่ไม่ได้นุ่มเท่ากับเตียงจนปวดขึ้นมาทันที
“แต่การโกหกของเธอทำให้ฉันโกรธมากกว่าเดิม ฉันเกลียดคนโกหกที่สุด..” เตชินทร์พูดเสียงพร่าพร้อมกับปิดประตูรถ ฟิล์มที่ติดไว้บนกระจกทุกบานป้องกันสายตาของคนที่ผ่านไปผ่านไปได้เป็นอย่างดี กายหนาโถมทับลงไปบนร่างของคนที่ดิ้นหนีไปไหนไม่รอดแล้วกระซิบข้างใบหูขาว “เธอทำให้ฉันหงุดหงิดเป็นบ้าเลยวันนี้…”
❤️
“ปะป๊า!”
เสียงเด็กหญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง ทีแรกเตชินทร์ไม่คิดจะใส่ใจ แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงดึงที่ขากางเกงเขาก็ต้องรีบก้มลงไปดู
“ปะป๊าคะ หนูอยากอีทไอติมอันนั้นค่า" เด็กหญิงตัวน้อยวัยไม่เกินห้าขวบยืนยิ้มแฉ่งให้กับเตชินทร์ ชายหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวาเพื่อมองหาผู้ปกครองที่แท้จริงของยัยหนูด้วยความประหลาดใจ
“ปะป๊าของหนูอยู่ที่ไหนคะตัวเล็ก” แม้จะไม่อยากยุ่งเรื่องที่ไม่ใช่ของตน แต่ใบหน้านวลและรอยยิ้มไร้เดียงสาของเด็กหญิง กลับเป็นกับดักชิ้นใหญ่ที่เตชินทร์ไม่สามารถก้าวข้ามได้ ร่างสูงย่อตัวลงเพื่อพูดคุยกับแม่หนูน้อยให้ถนัดยิ่งขึ้น
นิ้วป้อม ๆ ชี้มายังเขาพร้อมกับเรียกซ้ำ “นี่งาย ปะป๊า.. ปะป๊าหล่อ คนหล่อต้องเป็นปะป๊า"
“หืม? หมายถึงลุงเหรอคะ แต่ลุงยังไม่มีเบบี๋หรอกนะ" เตชินทร์ตอบกลับน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าปกติ “หนูหลงมาหรือเปล่าคะ คุณพ่อคุณแม่อยู่ที่ไหน"
หัวทุยส่ายไปมาจนผมหน้าม้าปลิว “หนูอยากอีทไอติมค่ะปะป๊า"
แม้จะไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเท่าไหร่ แต่เตชินทร์ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนรู้สึกถูกชะตากับเด็กหญิงจนไม่อาจใจแข็งเดินหนีไปไหนได้ จนกว่าหนูน้อยจะได้พบกับผู้ปกครองที่พลัดหลงกันในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แห่งนี้
“งั้นหนูบอกลุงก่อนเร็ว ชื่ออะไรคะ?”
เด็กหญิงตัวเล็กฉีกยิ้มกว้างแล้วแนะนำตัวด้วยเสียงดังฟังชัด “หนูชื่อพิมมี่ค่า"
……
นิยายเรื่องนี้ มีเนื้อหาโจ่งแจ้งบางช่วง ชื่อตัวละคร สถานที่ และการกระทำล้วนเป็นเรื่องสมมติ เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงค่ะ
สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด
Guest
