ทะลุมิติมาเป็นแม่จ๋าให้เจ้าก้อนถั่วลันเตาในนิยาย

"ฮึก แม่จ๋า" เด็กน้อยอ้าแขนกว้างโผลกอดไอดินทั้งร้องไห้สะอึกสะอื้น คนที่เพิ่งฟื้นจากความตายก็ได้แต่งงงวยกับสิ่งที่ตนกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ ตื่นมาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แถมยังมีเด็กเรียกเขาว่าแม่จ๋าอีกต่างหาก เรียกแม่จ๋าเหมือนลันเตา

หลานในนิยายของเราเลยแฮะ

หรือว่า....ไม่ เรื่องแบบนี้มีแต่ในนิยายเท่านั้นแหละ มันไม่มีทางเกิดขึ้นจริงแน่ ๆ

"น่ะ...น้องชื่ออะไร"

"หืม เตา ๆ งาย"

เฮ้ย! ไม่จริงน่า ผมรีบผละกอดออกจากตัวของเด็กน้อย ก่อนจะรีบลงจากเตียงนอน ร่างกายของตนในตอนนี้มันไม่ได้ผาบผอมไร้เรี่ยวแรงเหมือนที่เป็นมาตลอดนับปี แต่กลับมีน้ำมีนวล มีแรงขึ้นมามหาศาลอย่าวกับไม่ใช่ร่างของตนเองจริง ๆ

ร่างเล็กถึงกับอ้าปากค้างเมื่อคนที่สะท้อนอยู่ในกระจกไม่ใช่ตนเอง แต่กลับเป็นใบหน้าหวานของนายเอกในนิยายของน้องสาว! ร่างกายมีน้ำมีนวลไร้ซึ่งโรคภัย แต่มีชีวิตที่รันทดแถมยังโง่อีกต่างหาก นี่เขาทะลุมิติเข้ามาในนิยายของลูกตาลจริง ๆ เหรอ แถมยัง...มีลูกชายวัยสองขวบที่เขาหลงรักในฐานะอุนยายคนหนึ่งอีกด้วย!

"แม่จ๋าหม่ำ ๆ นม " 

"....."