หลงโขลง

นิลกาฬ X ไอยรา(ศีตลา) 

คำโปรย 

“แม่ศีตลาเมียรัก เจ็บแค้นเคืองโกรธอันใดกันหนอ ถึงหักใจทิ้งพี่ ทิ้งโขลง ทิ้งลูกน้อยทั้งสองของเจ้าได้ลงคอ" 

"เมื่อตัวข้านิลกาฬมิอาจปล่อยวางจากภรรยาอันเป็นที่รักได้ ข้าก็จะขอตั้งจิตอธิษฐานต่อเทพยดาฟ้าดิน ขอนำพาลูกน้อยพร้อมทั้งโขลงบริวาร ละทิ้งอายุขัยคชสารมุ่งหน้าเข้าสู่เมืองบังบด ทำหน้าที่ปกปักรักษาผืนพนากว้างใหญ่แห่งนี้ ในฐานะราชาแห่งช้างทั้งปวง" 

"มนุษย์ทั้งหลายเอ๋ย นับแต่นี้ต่อไปจงเรียกขานภูเขาลูกนี้ว่า‘ศีตลา’ ตามนามแม่พังศีตลาเมียรักของข้าเถิด เผื่อวันใดนางหวนคืนโลกาอีกครา จะได้รู้ว่าตัวข้านิลกาฬยังเฝ้ารอ" 

วารณ: "พ่อเฒ่าจ้ำครับ นี่พี่ไอยราลูกพี่ผม แกเพิ่งย้ายมาอยู่นี่ แต่ตั้งแต่แกมาอยู่นี่มีแต่แนวซวยตลอด เดี๋ยวกะรถชน เดี๋ยวกะจมน้ำ ล่าสุดกะโดนกระทิงป่าขวิดเกือบตาย" 

ไอยรา: "ไอ้วา เบาๆ หน่อยมึง กูแค่บาดเจ็บนิดหน่อย ไม่ได้เกือบตาย" 

พ่อเฒ่าจ้ำ: "ไอ้นายเอ้ย ลูกผัวมึงเขาพากันรอมึง พากันตามหามึงมานานแล้ว เสียดาย ถ้าเขาหามึงเจอก่อนกะคือจิดี แต่มึงมันดวงไม่ดีเท่าไร คนที่ตามหามึงเจอก่อนลูกผัว กลับเป็นเจ้ากรรมนายเวรมึง เฮ้อ แต่นี่มันเป็นเรื่องครอบครัวผัวเมียสู กูคงช่วยอะไรไม่ได้" 

วารณ: "ห๊ะ พี่ไอยรามีลูกผัว?" 

ไอยรา: "..." 

พ่อเฒ่าจ้ำ: "กะเรื่องจริงนิแหล่ว พวกสูจิพากันเชื่อกูรึไม่เชื่อกะช่าง แต่กูขอเตือนมึงด้วยความหวังดีเด้อไอ้นาย ช่วงนี้ให้รู้จักรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี ทางที่ดีกลางคืนมึงอย่าหาไปเข้าป่า เพราะนั่นมันถิ่นของเขา" 

ไอยรา: "เห็นทีจะไม่ได้ล่ะครับพ่อเฒ่า เข้าป่าคืองานของผม ผมเป็นเจ้าหน้าที่บนอุทยานศีตลาน่ะครับ" 

พ่อเฒ่าจ้ำ: "เอ้า! ซวยแล้วลูกเขาอิชิบหาย!!" 

ไอยรา: "อ้าวพ่อเฒ่า ด่าแม่ผมทำไมล่ะครับ" 

พ่อเฒ่าจ้ำ: "กูไม่ได้ด่าแม่มึงดอกไอ้นาย กูต๊กกะใจ" 

ไอยรา: "..." 

มาตงค์ขอขอบพระคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน มากดเข้าชั้น กดใจ กดติดตาม ขอให้ผู้อ่านทุกท่านอายุมั่น ขวัญยืน สาธุ ๆ