อุบัติเหตุครั้งเดียวพรากความทรงจำไปหมดสิ้น ไรอันตื่นขึ้นมาพบเจอเด็กแฝดสองคนเรียกเขาว่า "ปะป๊า" อย่างนั้นหรือ ว่าแต่เขาไปมีลูกมีเมียตอนไหน?
เขาต้องใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวที่ไม่รู้จัก ไร้ความทรงจำ ไร้ความรู้สึก โดยเฉพาะกับแม่เด็กแฝด ความทรงจำที่เหลือหยุดไว้กับรักครั้งเก่าที่จบไปแล้ว
ไม่มีทาง ด้วยเหตุผลใดเขาไม่มีทางจบรักครั้งเก่า แล้วมาสร้างครอบครัวกับภรรยาไร้รักตรงหน้าแน่!
นั่นสิ จะุเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร...เศษเสี้ยวความรู้สึกที่มีให้เธอก็ยังไม่เหลือ
“ปะป๊า!” ไรอันสะดุ้งออกจากภวังค์เมื่อเด็กเรียบร้อยกวักมือเรียกแฝด “โปมาดูป๊าเร็ว ป๊าหายใจตื่นแล้ว มาดูเร็วสิ!! ยังจะห่วงเค้กอยู่นั่นแหละ!”
เด็กที่ชื่อโปวิ่งเกือบหัวทิ่มลงพื้น มาถึงก็ชูสองนิ้วแล้วถามว่า “กี่นิ้ว!”
“ห้ะ”
“ป๊าตอบโปสิ! กี่นิ้ว นี่เท่าไร!”
เด็กนี่เสียมารยาทเสียจริง ตะคอกใส่ผู้ใหญ่ได้ยังไง พ่อแม่ไม่สั่งสอนหรือ!
ไรอันฟึดฟัดเต็มอก และไม่อยากมีเรื่องกับเด็กสูงแค่เอวจึงปล่อยผ่าน ถามเรื่องที่สงสัยให้กระจ่าง “ป๊า? ฉัน”
ชี้นิ้วเข้าหาตนเอง หากครั้งนี้ยังได้คำตอบเหมือนเดิม เขาต้องมอบโอกาสตรวจสมองให้แฝดคู่นี้ครั้งใหญ่ และจะช่วยป่าวประกาศตามหาพ่อให้ด้วย
“เฮือกกก ป๊าประสาทไปแล้ว จำตัวเองไม่ได้แล้ว!! แล้วเค้กโปล่ะ ฮึกฮื่อออเค้กโปไม่ได้เป่าแล้ว”
เสียงแหลมของเด็กนั่นแหวกอากาศเข้ามาหาทำลายสมองเขาจนต้องยกมือกุมขมับ เขาอยากเอาเรื่องที่ถูกเด็กด่าว่าประสาท แต่ทว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา
“ออกไป ออกไปให้หมด!”
เหมือนเสียงตะคอกของเขาจะรุนแรงต่อเด็กเรียบร้อย พานร่ำไห้ออกมาอีกคน และพยายามแนะนำตัวอย่างน่ารัก เป็นแฝดกันประสาไร คนหนึ่งเหมือนรักษาหัวเขาให้หายปวดได้ ส่วนอีกคนหายนะชัด ๆ
“ฮึกป๊าา น้องโยเอง แล้วนี่ก็หม่าม้าแล้วนั่นก็น้องโป”
Guest
