ฮูหยินรับจ้างของท่านเสนาบดี

สปอยส์... 

นายท่านเว่ยกัง ส่งเสียงเอ็ดบุตรชายคนโต ที่ยามนี้ทำสีหน้าเหมือนกำลังกินยาขมอย่างไรอย่างนั้น จะแต่งเมียทั้งทีเหตุใดหน้าตาจึงบึ้งตึงไร้ความสุขเช่นนั้นกันเล่า ทั้งๆ ที่เจ้าสาวก็งดงามเพียงนี้ถึงจะมีผ้าโปร่งปกคลุมใบหน้า แต่นายท่านเว่ยกังก็มองออกว่าลูกสะใภ้ใหญ่ต้องเป็นโฉมสะคราญล่มเมืองอย่างแน่นอน 

 “ข้ามิได้เต็มใจแต่งงานกับเจ้าจึงทำสีหน้าเช่นนี้ หวังว่าเจ้าจะไม่ถือสาเอาความ” 

 ร่างสูงใหญ่ขยับเข้าไปประชิดตัวเจ้าสาวจนกระทั่งได้กลิ่นหอมสดชื่นจากกายสาว จากนั้นก็เอียงใบหน้าคมคายหลบสายตาของผู้คน เพื่อกระซิบคำพูดแผ่วเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น 

 แต่ภาพที่ทุกคนเห็นคือเจ้าบ่าวอยากอยู่ใกล้ชิดเจ้าสาวจนห้ามใจไม่ไหว นายท่านเว่ยกังและนายหญิงของตระกูลเว่ย ต่างอมยิ้มจนแก้มแทบปริด้วยความดีใจ เมื่อเห็นอาการของบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนที่มีต่อฮูหยินน้อยของตระกูล 

 “อ้อ!! เป็นเช่นนี้เอง ข้าก็นึกว่าท่านไม่สบายจึงทำสีหน้าเฉกเช่นคนปวดหนักเยี่ยงนี้ วางใจได้เพราะข้าก็ไม่ได้เต็มใจแต่งกับท่านเช่นกัน ท่านจะทำสีหน้าบึ้งตึงยิ่งกว่านี้ข้าก็หาได้ใส่ใจ รีบๆ ทำพิธีให้เสร็จเถิดข้าหิวข้าว” 

 น้ำเสียงหวานทว่าเรียบนิ่ง เอ่ยเสียงลอดออกมาจากผ้าโปร่งบาง เว่ยหวังจิ้งถึงกับชะงักในคำกล่าวที่เขาไม่คาดคิดว่าสตรีหัวอ่อนจะกล้าเอ่ยออกมาตามตรง เมื่อเป็นเช่นนี้ทำให้เขาชักอยากจะเห็นใบหน้าของนางเข้าเสียแล้ว ว่าจะดื้อรั้นเฉกเช่นคำพูดที่กล่าวออกมาหรือไม่