เวลาของจางอี้ชิง

ฝากนิยายวายเรื่องเวลาของจางอี้ชิง ด้วยนะคะ  

นิยายพระเอกธงเขียว ล้านนน % ค่ะ คลั่งรัก รุกหนัก ฉ่ำมากค่ะ  

ไม่มีนอกกาย ไม่มีนอกใจ จบดีแฮปปี้ 

พระเอก จางอี้ชิง อายุ 28 ปี 

ประธานเครือ เจแอนด์แอล กรุ๊ป 

 นายเอกชื่อเวลา ตั้งศักดิ์ยืน ชื่อเล่น ไทม์ อายุ 20 ปี 

กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยศิลปะทีเอ คณะวิจิตรศิลป์ เอกการออกแบบ 

เด็กทุนของเจเอฟไอ 

🟢🟢 

"อย่าบอกนะว่าคนที่นายนอนด้วยคือ..." 

"อื้อ" เวลาพยักหน้ารับด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก  

เพราะไม่คิดว่าคนที่เผลอไผลไปมีสัมพันธ์ด้วยเพียงแค่คืนเดียวจะเป็นถึงผู้มีพระคุณของตัวเอง 

"ฉิบหายแล้วเวลา" 

ใช่ ฉิบหายแล้ว 

🔥🔥 

"นี่ นายฟังฉันนะ" ก๋วยเตี๋ยวถอนหายใจก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พลางจ้องใบหน้าหงอย ๆ ของเวลา 

"อื้อ" 

"นายชอบประธานจาง" พอได้ยินแบบนั้น เวลาก็รีบเงยหน้าขึ้นมาทันที 

"ชอบเหรอ แต่ฉันไม่…" 

"อย่าเพิ่งปฏิเสธ ฟังฉันก่อน" พอเห็นว่าเพื่อนสนิทกำลังจะปฏิเสธ ก๋วยเตี๋ยวก็รียยกมือห้ามทันที  

"การที่นายรู้สึกใจเต้น รู้สึกหน้าร้อน รู้สึกมวนท้อง มันเป็นเพราะนายเขินเขา  

แล้วที่นายนึกถึงเขาเป็นคนแรกก็เพราะว่านายชอบเขา นายเลยคาดหวังให้เขามาอยู่ตรงหน้านายในวันที่นายอ่อนแอ" 

จริง ๆ แล้วก๋วยเตี๋ยวสังเกตมาสักพักแล้วว่าเพื่อนสนิทชอบยิ้มให้โทรศัพท์อยู่บ่อย ๆ แต่ก็มักจะเป็นแค่แป๊บเดียว ราวกับว่าไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ 

"งั้นเหรอ" เวลาตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา 

"ส่วนที่นายถามว่าทำไมตอนนี้นายถึงรู้สึกเศร้า" 

"..." เวลาหันไปมองหน้าเพื่อนที่ถอนหายใจออกมา ก่อนจะยื่นมือมาลูบมือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก 

"มันก็เพราะว่านายคิดว่านายไม่คู่ควรกับเขา" 

📍📍 

(คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ดูโกรธ ๆ นะ) 

"..." พอได้ยินเช่นนั้น จางอี้ชิงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่อีกฝ่ายไม่ได้ตำหนิเขา  

และคำพูดต่อมาก็ทำให้เขาซึ่งกำลังตึงเครียดยิ้มออกมาได้ 

(ผมเป็นห่วง) 

"พอดีมีเรื่องเครียดนิดหน่อยครับ เรื่องงาน ไม่มีอะไรหรอก"  

เมื่อได้ยินว่าเวลาเป็นห่วง ความรู้สึกหนักอึ้งในใจของจางอี้ชิงก็คลายลง เขาเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างผ่อนคลาย 

(คุณ) 

"หืม" 

(คุณบอกว่าอยากให้ผมนึกถึงคุณเป็นคนแรกเวลาที่มีปัญหา) 

"..." 

(ผมเองก็อยากให้คุณนึกถึงผมเป็นคนแรกเวลาที่มีปัญหาหรือมีเรื่องไม่สบายใจเหมือนกันนะครับ)  

คำพูดของปลายสายทำให้จางอี้ชิงเผยยิ้มกว้างออกมาเป็นครั้งแรกของวัน (ผมขอมากไปไหมครับ) 

พอเห็นว่าจางอี้ชิงเงียบไป ปลายสายก็รีบถามกลับด้วยน้ำเสียงกังวล กลัวว่าตนจะขอมากเกินไป 

"ไม่เลยครับ ไม่มากไปเลย" จางอี้ชิงรีบตอบทันที 

(อ่า จริง ๆ ผมก็คงช่วยอะไรได้ไม่มาก นอกจากรับฟังนะครับ) 

"แค่นั้นก็พอแล้วครับ" จางอี้ชิงพูดพร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ "เวลาเราเหนื่อยแล้วมีคนคอยรับฟัง แค่นี้ก็ดีมาก ๆ แล้ว" 

✅✅ 

"แล้วมึงเสือกอะไรวะ มันเป็นเมียมึงหรือไง!" หานเกิงตะโกนกลับอย่างหงุดหงิด 

"ใช่" 

"..." แต่คำตอบของจางอี้ชิงทำให้หานเกิงนิ่งไป 

"คนที่มึงวางยา... เมียกูเอง" จางอี้ชิงพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน  

ก่อนจะจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ เขาอยากจะฆ่ามันตรงนี้  

แต่คิดว่ามันควรได้รับบทลงโทษที่สาสมกับสิ่งที่มันทำ ความทรมานที่มันทำให้เวลาได้รับ มันต้องได้รับมากกว่านั้น 

"แล้วมึงเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำกับเมียกูแบบนั้น!"  

สิ้นเสียงพูด จางอี้ชิงก็กระทืบลงที่ท้องของหานเกิงอย่างแรง จนอีกฝ่ายตัวงอไปกับพื้น 

"อึก!" 

"สันดานแบบมึงไม่คู่ควรแม้แต่จะเดินใกล้เมียกูด้วยซ้ำ ไอ้กระจอก!"  

เสียงเต็มไปด้วยความโกรธของจางอี้ชิงทำให้ลูกน้องหลายคนที่ยืนอยู่รอบๆ  

ได้แต่กลืนน้ำลายอย่างหวาดกลัว เพราะไม่เคยเห็นท่านประธานจางโกรธขนาดนี้มานานมากแล้ว 

"อ่อก!" เลือดพุ่งออกจากปากของหานเกิงทันทีที่โดนจางอี้ชิงเตะซ้ำเข้าที่ปลายคาง 

"กระทืบมันจนกว่ามันจะสลบ แล้วก็เอาไปโยนไว้หน้าบ้าน ถ้าเป็นไปได้  

บอกหานตงด้วยว่าลูกมันทำเรื่องอะไรไว้บ้าง และเจแอนด์แอลจะไม่ร่วมธุรกิจกับหานกรุ๊ปอีกต่อไป"  

จางอี้ชิงหันไปสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกล พร้อมทั้งหอบหายใจหนัก พยายามระงับความโกรธ 

"ครับบอส" 

❤️❤️ 

ฝากกดใจ เข้าชั้น คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้มิลินด้วยน้าา  

 ติดตามเฟส : ไรท์มิลิน 

ติดตาม Facebook เพจ เพื่อจะได้ไม่พลาดการอัปเดตค่ะ ลิงก์ 👇 

https://www.facebook.com/AuthorMilin/ 

Twitter @Milin_author 

คำเตือน ⚠️ รบกวนคุณนักอ่าน อ่านคำเตือนก่อนนะคะ 

นิยายเรื่องนี้เป็นแนวชายรักชาย (BL)  

มีเนื้อหาโจ่งแจ้งบางช่วง ชื่อตัวละคร สถานที่ และการกระทำล้วนเป็นเรื่องสมมติ 

เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น อ่านเพื่อความบันเทิงค่ะ 

……… 

สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก 

ทำซ้ำดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ 

ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายให้ถึงที่สุด