“หยีว่าเราเลิกกันเถอะ” ร่างสูงหยุดชะงักทันทีเมื่อฉันพูดจบประโยค เด็กผู้ชายตัวสูงในชุดนักเรียนอินเตอร์หันหน้ากลับมาหา คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างคนใช้ความคิด แววตาที่เคยมองฉันอย่างเอ็นดูทุกครั้งที่เจอบัดนี้เต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความสับสนปนสงสัย
“พี่ทำอะไรผิด” ขายาวก้าวมาข้างหน้าทำให้ระยะห่างระหว่างเราเริ่มน้อยลง “หรือหยีโกรธเรื่องที่พี่มางานศพคุณน้าไม่ได้” ฉันส่ายหน้า
“ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้แล้วทำไมหยีถึงต้องบอกเลิกพี่”
“หยีไม่ได้รู้สึกกับพี่ธนินเหมือนเดิมแล้ว”
“ไม่จริง” ใบหน้าหล่อฉายแววดื้อดึง “บอกพี่มาว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นค่ะ ตอนนี้หยีอยากโฟกัสเรื่องเรียน เด็กมัธยมต้นอย่างเราก็ควรสนใจแค่การเรียนไม่ใช่เหรอ”
“พี่ไม่เลิก”
“แต่หยีจะเลิก” ฉันยืนยันความตั้งใจเดิม “หวังว่าพี่ธนินจะเคารพในการตัดสินใจของหยีนะคะ”
*** นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการ เหตุการณ์ บุคคลและสถานที่เป็นเพียงเรื่องสมมุติ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน***
อัปเดต 19.00 - 20.00 น.
Guest
