โปรย
"อาบน้ำแต่งตัว ไปกับฉัน" บูรพาไม่รั้งรอ เขาก้าวลงจากเตียง ทั้งที่กายยังเปลือยเปล่า ส่วนยาวใหญ่อ่อนตัวลงแล้ว แต่มันก็ยังดูน่ากลัวอยู่ดีสำหรับลินิน
"จะไปไหนหรือคะ"
"ฉันไม่ได้สวมถุงยาง และคิดว่าต่อไปจะไม่ใช้แล้ว"
ลินินเม้มริมฝีปาก หัวใจเต้นแผ่วลงอย่างใจจดจ่อรอฟังประโยคต่อไป เพราะเธอทั้งคาดหวังและเศร้าใจในคราเดียวกัน
เขาจะไม่มาหาเธอแล้วใช่ไหม
หนึ่งความรู้สึกยินดีราวกับได้ปลดปล่อยโซ่ตรวนอันพันธนาการหัวใจเธอ ทว่าสิ่งที่บีบรัดหัวใจเธอคือความเจ็บปวดอ้างว้าง
ที่มาแบบไม่ทันตั้งตัว
"เธอต้องไปฉีดยาคุมที่โรงพยาบาลของฉัน ห้ามขาด ห้ามเลื่อน เด็ดขาดเพราะฉันไม่คิดมีลูกกับใคร"
น้ำเสียงเคร่งเครียดจริงจังส่งสัญญาณบอกเธอว่าห้ามโต้แย้งหรือปฎิเสธ