“โอ๊ย!”
“คุณเป็นไรไหมครับ”
“อ้วนแล้วยังต้องล้มอีก บ้าที่สุดเลย” เสียงหวานอุทานลั่นเมื่อก้นกระทบกับพื้นเสียงดัง ดวงตากลมมองแขนขาตัวเองที่กระแทกลงพื้นพร้อมกับก้น
“ขอโทษฮะ! ขอโทษ...”
“อูย...เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย”
แรงกดจากน้ำหนักตัวทำให้ข้อศอกบางกระแทกกับพื้นแรงไปนิด เพียงขยับเบา ๆ ก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
ภีมภพมองคนตรงหน้า ใบหน้าเหยเกเหมือนเจ็บมากทำให้เขาไม่รีรอคว้ามือของหญิงสาวมาไว้ในมือใหญ่ เป่าเพี้ยงเบา ๆ ตั้งแต่ข้อมือจนถึงศอกหนา ก่อนจะยิ้มกว้างเหมือนเด็กน้อยกำลังจะเป่ามือให้กับแม่ตนเอง ทำเอาคนที่ตั้งใจจะวีนหน้าร้อนผ่าวปนสงสัยว่าชายคนนี้เป็นใครไหงมาทำเหมือนสนิทสนมกับเธอ เท่าที่จำได้เธอไม่เคยคบเพื่อนหน้าตาแบบนี้สักหน่อย
“นี่คุณปล่อยแขนฉันนะ ไม่เป็นอะไรสักหน่อยจะมาเป่าทำไม”
“ขอโทษฮะ โผมดีจายไปหน่อยที่คุณเปิดฮะ ๆ ผมเมาฮะ”
“...” กลิ่นแรงขนาดนี้ไม่เมาก็โกหกแล้วละ
“โผมคิดว่าโผมหยิบกุญแจมานะ แต่เปล่าอ่ะไม่มีเลยบ๋อแบ๋ ๆ” พูดพลางทำท่าประกอบ
“เอ่อ...”
“โผมขอนอนกับคุณได้ไหม”
เพียะ!
“โอ๊ยบ้าเอ๊ย! ออกไปเลยนะ”
อ้อนรักตวัดมือลงบนใบหน้าหล่อนั่นด้วยความโมโหก่อนจะร้องโอยเมื่อการออกแรงทำให้เจ็บศอกจากการล้มเมื่อครู่ ผิดกับชายหนุ่มที่กุมหน้าตนเองด้วยความมึนงง มองใบหน้าอวบที่กำลังโกรธจัดเหมือนกำลังจะฆ่าเขาอย่างไรอย่างนั้น แค่นอนด้วยเอง ทำไมต้องโกรธด้วยเล่า
“ใจร้ายยยยยัยผู้หญิงใจร้าย”
“ออกไปจากห้องฉันเลยนะ”
คนอย่างอ้อนรักถึงเธอจะอวบอ้วนระยะสุดท้าย ไม่สวยใสน่ารัก ไม่มีแฟน แต่ใช่ว่าใครจะมาขอนอนกับเธอได้ง่าย ๆ ซะเมื่อไหร่ ถึงจะหล่อดูดีหน้าใสกิ๊งแบบคนตรงหน้าแต่สภาพเมามายแบบนี้เธอก็ไม่สนหรอก
“ยัยผู้หญิงนิสัยม่ายดี ฉันเป็นเพื่อนข้างห้องเธอน้า~ ขอนอนพักวานหนึ่งม่ายได้รึไงช้านเมา เมา ได้ยินไหมมาวววววววอะ” ร่างสูงสืบเท้าเข้าหาคนใจร้ายก่อนจะหรี่ตาเล็กกดดันหญิงสาว
“อะ...ออกไปนะ” ถ้าโดนปล้ำอ้อนรักคนนี้จะสนองแม่ไม้มวยไทยให้หามส่งโรงพยาบาลไม่ทันเลยคอยดู รู้จักอ้อนรักน้อยเกินไปแล้ว
“อย่าจายร้ายเซ่”
“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ นั่นประตูออกไป๊!”
“นอนพื้นก็ได้น้าคร้าบบบบบ”
“ไม่!”
ภีมภพตีหน้ายุ่งทำปากมู่ทู่หลังจากโดนผลักเซออกมาอยู่ตรงประตู ร่างหนาทรุดลงกับพื้นก่อนจะนั่งพิงประตูไม่สนใจเจ้าของห้องที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก ปฏิบัติการนิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหวถูกงัดมาใช้เท่าที่คนไร้สติอย่างเขาจะคิดได้ ถ้าคืนนี้ไม่ได้นอนในห้องนี้เขาจะไม่มีทางยอมออกไปนอนข้างนอกเด็ดขาด
“นี่คุณออกไปได้แล้ว” เสียงหวานอ่อนลงมองคนที่นั่งก้มหน้าสะอึกเอิ๊ก มือหนึ่งกดคอเสื้อปิดจมูกแน่นอีกมือหิ้วคอเสื้อคนเมาที่ไม่มีท่าทีจะขยับ
“ไม่! ไม่! ไม่! โผมขอโซฟากับผ้าห่มสักผืนน้า~”
“นี่คุณ”
“ม่ายดื้อม่ายซน เป็นคนดีนะ ๆ”
Guest
