ส่วนม่านมุก นั้นได้แต่ นิ่ง ก่อนจะ หลับตาลงและบอกตัวเอง
“ตื่นได้แล้ว ยัยม่าน นี่เธอ อินกับนิยาย จนเก็บมาฝันเลยหรือนี่ ยัยม่าน ตื่นสิ ตื่น”ม่านมุกพึมพำบอกตัวเองก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาช้า ๆ อีกครั้ง แต่เมื่อเธอลืมตา ภาพ ตรงหน้าก็ยังคงเหมือนเดิม ทำให้เธอเริ่มจะ กลัวแล้วตอนนี้
“บ้าไปแล้ว นี่จะหลับลึกขนาดนี้เลยเหรอยัยม่าน ตื่นสิ ตื่น “ม่านมุกบอกตัวเองและมือก็หยิกไปที่แก้วของตัวเอง แรง ๆ
“โอ้ยเจ็บ ๆ “ และแค่หยิก เธอก็ต้องร้องด้วยความเจ็บ ทันที เจ็บ แสดงว่าเธอไม่ได้ฝัน ถ้าไม่ได้ฝันแล้วที่เป็นอยู่นี่คืออะไร
“ท่านหญิงคะ สงสัย จะเป็นคนสติไม่ดีนะคะ “จีน่าหันมาพูดกับนายสาว
“ฉันไม่ได้บ้านะ “ม่านมุกเอ่ยตอบกลับทันที เมื่อได้ยินอีกฝ่ายบอกว่าเธอบ้า
“ แล้วเธอมาจากไหนเหรอ เธอยังไม่ตอบเลยนี่ “ซาฟา ถามอีกครั้งทำให้ม่านมุกต้องหันไปมองเธออีกครั้ง
“เอ่อ ฉันหลงทางนะคะ “ม่านมุกจึงได้แต่บอก ในสิ่งที่เธอคิดได้ในตอนนี้ เธอจะบอกได้ไงว่าเธอ มาจากกรุงเทพมหานคร บอกไปใครจะรู้จัก
“งั้นเหรอ แล้ว เธอมาจากไหน “ซาฟายังคงถามอีกครั้ง
“เอ่อ ฉันจำไม่ได้ ค่ะ ฉันเป็นนักท่องเที่ยวนะคะ ฉันก็ไม่รู้ว่ามาที่นี่ได้ไง “ม่านมุกจำต้องโกหกอีกครั้ง