อร้ายยยย คนจมน้ำ!!!!
"ทำไงว่ะ!!! ฉันเคยเรียนเนตรนารีมา เอาว่ะ หญ้าหวาน!!"
"เริ่มไงอะไรว่ะ ชะเชี้ยยยย!! อย่าเพื่งตุยนะเว้ยพี่สุดหล่อ" ฉันรีบนั่งลงข้างๆพี่สุดหล่อ คนเหี้ยไรแท้ๆๆพี่น้องเอ้ยยย หัวใจหญ้าหวานละลาย
ฉันค่อยๆๆเอาหูแนบอก ฟังเสียงหายใจพี่เขา แล้วหันไปมองหน้าพี่เเขาอีกครั้ง ตึกๆๆ เชี้ยยยย หล่อชิบหายย ใจฉันเต้นแรง
"ฟังไม่ชัดเลยว่ะ " ฉันพยายามขยับหูเข้าไปใกล้อกเขา
"อ่าา หอมม ฮะเฮ้ยยย สติ สติจ้าสาว" ฉันเตือนตัวเองเบาๆ
"อ่อ จำได้ตอนครูสอน ต้องเอาแก้มไปแนบจมูกดูว่าหายใจไหม" ฉันขยับแก้มไปใกล้ๆๆจมูกเขา เพื่อที่จะฟังเสียงได้ถนัดๆ
จะ จุ๊บบ แก้มฉันโดนจมูกเขาพอดี
"ฮะ เฮ้ยย ยัยโรคจิต ทำเหี้ยไรของเทอ" ฉันรีบสปริงตัวลุกขึ้นนั่งทันที
"อ้าวยังไม่ตุยนี่น๊าา" ไอ้หน้าหล่อมองฉันตาขวาง
"ยัยโรคจิต"
"นี่ คนอุสาห์มาช่วยแท้ๆๆ"
"ช่วยไรของเทอห๊ะ ยัยหน้าหมี" อ้าววว ไอ้หมอนี่ คนอุสาห์จะช่วยแท้ๆมาว่าเราหน้าหมี หน๊อย นายว่าฉันน่ารักเหมือนน้องหมีหรอ ฉันคิดในใจ
"นี่คนเขาอุสาห์ช่วยไม่ให้จมนายตุยก็ดีแล้ว" ฉันเริ่มโมโหแล้วนะ
"บ้านเทอเขาช่วยคนจมน้ำแบบนี้หรอยัยโรคจิต หน้าหมี" หญ้าหวานจะไม่ทน ไอ้บ้าหน้านิ่งนี่
" แต่ฉันเป็นหมอนะ" โม้แมร่งเลย ยังไงอีก 6 ปี ฉันก็เรียนจบหมออยู่ดี ตอนนี้ขอโม้ไว้ก่อน
"หมอหมีล่ะสิไม่ว่า...."
Guest
