Intro
ดวงตาสีรัตติกาลเหม่อมองออกไปที่หุบเขาใหญ่ ที่ตอนนี้ไม่ใช่แค่มีโฮคาเงะแก่ๆ(?)ในปัจจุบันอีกต่อไป...
ปากบางเฉียบเหยียดยิ้มอย่างนึกขันถึงรูปสลักใหม่อีกคนคนที่เขาอยากจะไปหามาตลอดหลังจากจบสงครามมาหลายปีได้แล้ว...
นารูโตะ...ได้เป็นโฮคาเงะแล้วสินะ
"อะไรนะ อาจารย์คาคาชิ!!!"
"เฮ้อ~ เบาๆหน่อยก็ได้"คาคาชิอดีตอาจารย์ของเด็กหนุ่มผมท้อง ที่ตอนนี้ได้รับตำแหน่งถึงขั้นโฮคาเงะที่ตัวเองใฝ่ฝันมานานพูดอย่างเบื่อหน่าย
"จริงเหรอเนี้ย!!!"เด็กหนุ่มดวงตาสีไพรินยังคงอ้าปากเหวอกับคำพูดของอดีตอาจารย์ตัวเอง
"จริงสิ.... ซาสึเกะน่ะ ตอนนี้เป็นโจนินที่เก่งที่สุดในหมู่บ้านแล้ว เพราะอย่างนี้เลยให้มารับหน้าที่ปกป้องนายใง"คาคาชิพูดก็หยิบหนังสือ อะจึ๋ย สวรรค์รำไร ขึ้นมาอ่าน
"แต่อาจารย์คาคาชิ ผมดูแลตัวเองได้นะ ไม่รู้รึใง"เด็กหนุ่มดวงตาสีไพรินพูดพลางจับหน้าอกตัวเองเป็นเฉิงยืนยัน
"หึ คิดว่ามีคนไม่หวังดีกับโฮคาเงะของหมู่บ้านกี่คนกัน นายคนเดียวมีหวังตายก่อนได้แต่งงานแน่ อีกอย่างนะ...หยุดเรียกฉันว่าอาจารย์ซะที ฉันไม่ใช่แล้วนะ ตอนนี้นายก็มีตำแหน่งเหนือฉันแล้วด้วย ฉันขี้เกียจฟังเสียงชาวบ้านนินทาหาว่าฉันใช้อภิสิททำโน่นนี่ได้เพราะเกาะนายที่เป็นศิษเก่า"คาคาชิว่าพลางไล่สายตาอ่านตัวหนังสือลามกอย่างใจจดใจจ่อ
"อ๋อ เพราะผมเป็นโฮคาเงะงั้นสิ.... งั้น...คาคาชิ นี่คือคำสั่งของฉัน ว่าที่โฮคาเงะในปัจจุบัน ถอดผ้าปิดปากออกซะ.."
โป๊ก!!!!
"โอ๊ย!!"เด็กหนุ่มผมทองร้องโอดโอย เมื่อกำปั้นหนักๆของอดีตอาจารย์ ถูกเหวี่ยงลงบนเรือนผมสีทองจนปากจูบโต๊ะทำงาน
"หึ!! เรื่องนี้น่ะ ฉันให้อาจารย์อิรุกะเห็นคนเดียวเว้ย!!! จริงสิ อาจารย์อิรุกะทำอะไรอยู่นะ.... งั้นฉันไปก่อนหล่ะ!"ว่าจบคาคาชิก็จรงดิ่งออกนอกประตูไปอย่างไม่ใยดีโฮคาเงะคนปัจจุบันที่นั่งนํ้าตาเล็ด อยู่ตรงโต๊ะทำงาน
เหอะ! ตั้งแต่อาจารย์คาคาชิได้แต่งงานกับอาจารย์อิรุกะ นารูโตะคนนี้ก็ต้องนั่งหงอยอยู่บนโต๊ะทำงานคนเดียว อาจารย์อิรุกะนะ โดนคาคาชิแย่งไปแล้ว แน่นอนว่าคนในหมู่บ้านอึ้งไปตามๆกัน แหง่หล่ะ ผู้ชายกีผู้ชายหนิเนอะ
เด็กหนุ่มคิดแล้วทุบโต๊ะแย่างเจ็บใจ ไม่มีคนเลี้ยงราเมงเลย ให้ตายสิ
แต่แล้วดวงตาสีไพรินที่เคยมีแววโกธรเกี้ยวเมื่อครู่ก็จางลง เปลี่ยนเป็นดวงตาที่สับสนและเครียดในที เมื่อเด็กหนุ่มนึกไปถึงคำพูดของคาคาชิ
ซาสึเกะ....
ภาพของเด็กหนุ่มเรือนผมสีรัตติกาลเหมือนดวงตาปรากฎขึ้นในหัวของเขา
ซาสึเกะ ฉันรักนายนะ..แต่.... ถึงอย่างนั้น
'นารูโตะ....'สาวรุ่นราวคราวเดียวกับนารูโตะเรียกเพื่อนตนด้วยสีหน้าเครียดๆ
เด็กหนุ่มผมทองหันไปมองใบหน้าโศกเศร้าของเพื่อนสาว มือข้างหนึ่งของนารูโตะกำห่อข้าวกล่องที่จะเอาไปให้เด็กหนุ่มอีกคนที่ยอมกลับหมู่บ้านแน่น ก่อนที่จะพูดปลอบใจ
'ซากุระจัง อย่าเครียดไปเลยนะ สงครามจบแล้ว ถึงแม้จะมีคนล้มตายไปมากมาย แต่ฉันว่า'
'ไม่...นารูโตะ.. ...เรื่องซาสึเกะคุงน่ะ'ดวงตาของหญิงสาวมองไปที่มือของนารูโตะที่มีกล่องข้าว เธอรู้ว่านารูโตะจะเอาไปให้ใคร..
'อะเออ.. ทำไมเหรอ...ฉันกำลังเอาข้างกล่องไปให้หมอนั่นพอดี ซากุระจังจะไปด้วยกันใช่มั้ย..'
'นารูโตะเลิกยุ่งกับซาสึเกะได้มั้ย!!!'เสียงตะโกนแกมตะคอกของหญิงสาวเรือนผมสีชมพูตะโกนออกมาอย่างสุดจะทน ทำเอาเด็กหนุ่มดวงตาสีไพรินชะงักอย่างตกใจ
'ซะซากุระ..?'
'ได้โปรด... ฉันรักเขามาก แต่ซาสึเกะไม่เหลียวแลฉันเลย พอฉันไปเยี่ยมไข้เขาที่บ้าน เขาก็ถามถึงแต่นาย.. นายช่วยฉันได้มั้ย อย่าไปหาเขาอีกเลย ได้มั้ย'นํ้าตาของหญิงสาวที่ไหล่รินอาบแก้มทำให้นารูโตะใจเสียไม่น้อย
แต่.... ฉันยังไม่ได้เจอเขาเลยนะ ตั้งแต่จบสงคราม เด็กหนุ่มได้แต่คิดในใจในมือยังคงกำถุงกล่องข้าวแน่น
'ตะแต่ซากุระจัง..... ถ้ามันจะทำให้ซากุระจังสบายใจขึ้น ฉันก็ทำได้อยู่แล้ว.. เหอะ!ไอขี้เก๊กนั้นน่ะฉันไม่พิศวาสมันซะหน่อย'
'จริงนะ!!! ดีจังเลย!!"เด็กสาวฉีกยิ้มกว้างก่อนที่จะเดินจากไปอย่างเริงร่าโดยไม่ได้หันกลับมามองเพื่อนหนุ่ม
ดวงตาสีไพรินที่แสร้งทำเป็นร่าเริงเมื่อกี้กลับแปรพันไปเป็นความโศกเศร้า
มือที่ถือข้าวกล่องที่ตัวเองทำเองขึ้นมาดูก่อนจะแสยะยิ้มต่างจากแววตาที่ไร้ชีวิตชีวาโดยสิ้นเชิง
อุส่าแบกหน้าไปให้อาจารย์อิรุกะสอนทำแท้ๆ
มือบางปล่อยถุงข้าวกล่องลงพื้นก่อนที่จะเดินกลับบ้านอย่สงโดดเดียวเช่นเคย...
เรื่องราวในตอนนั้นย้อนกลับมาให้โฮคาเงะคนปัจจุบันได้ริ้มรสความโศกเศร้าอีกครั้ง
แต่มันไม่จำเป็นแล้วหล่ะ.. ก็ในเมื่อ ฉันก็กำลังจะแต่งงานแล้ว...
คนอ่านตอนนี้คงอยากจะรู้ว่ากลับใคร
แต่มันไม่ใช่ใครที่ใหนเลยนอกซะจาก....
ก๊อกๆๆ
"เข้ามา.."เจ้าของดวงตาสีไพรินสะดุ้งกับเสียงเคาะประตูสักพัก ก่อนจะเอ่ยอนุญาติผู้มาเยือนใหม่
"เฮ้อ~ ท่านโฮคาเงะ ว่าที่คนรักมาหาน่ะ ตอนนี้กำลังมาที่นี้แล้ว"เสียงอันเบื่อหน่ายพร้อมกับท่าทีขี้เกียจนั้น เป็นใครไม่ได้นอกเสียจาก ชิกามารุ
"อาๆ รู้แล้วหล่ะหน่า"เด็กหนุ่มผมทองว่าพลางฟุบหน้าลงโต๊ะก่อนที่จะได้ยินเสียงบ่นงึมงำของเพื่อน
"เหอะ! เรียกให้ฉันมาส่งข่าวท่านโฮคาเงะผู้ยิ่งใหญ่ ในระหว่างที่กำลังสอนเด็กนักเรียนนี่มัน ไม่มากไปหน่อยรึใง ไปนะ ขอบคุณที่ให้ฉันหอบสังขานที่ไม่จำเป็นต้องมา มาถึงนี่ บาย!"เสียงบ่นนั่นเทศจบก็ปิดประตูใส่โฮคาเงะที่ดูจะไม่เคยมีใครนับถือเสียงดังปัง
เด็กหนุ่มมองไปยังประตูก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
มาก็ดี..คิดถึงเหมือนกัน...
เด็กหนุ่มเรือนผมสีทองคิดไปแก้มสองข้างก็ขึ้นสีแดงระเรือ
ก๊อกๆๆ เจ้าของดวงตาสีไพรินลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะใส่หมวกซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของโฮคาเงะขึ้นมาสวมให้เรียบร้อย แล้วตรงดิ่งไปที่ประตู
แกร๊ก!
"มาแล้วเหรอ...."
เด็กหนุ่มผมทองมองไปยังบุคคลมาใหม่ด้วยใบหน้าตื่นตระหนก ดวงตาสีไพรินมองไปยังเด็กหนุ่มอีกคนที่มาอย่างไหวระริก ความรู้สึกที่เหมือนโดนนํ้าร้อนรวกแล้วโดนสาดด้วยนํ้าเย็นของนารูโตะ ทะำให้รู้ว่าเขาตกใจขนาดใหน
"ซา...สึ...เกะ"ปากบางเอ่ยชื่ออีกคนช้าๆ และแผ่วเบาแถบไม่ได้ยิน
เด็กหนุ่มผู้มีเนตรวงแหวนมองสำรวจใบหน้าหวานทะเล้นที่ยังคงอึ้งอยู่ ก่อนที่เด็กหนุ่มผู้มีเนตรวงแหวนจะแสยะยิ้มออกมา แล้วก้มหัวให้อีกคน
"สวัสดีคับ ท่านโฮคาเงะ"
"!!!!?"นารูโตะทำหน้าเหลอหลา ก่อนที่จะตั้งสติแล้วเอ่ยออกมาช้าๆ
"ซาสึเกะ... นายมาทำหน้าที่ปกป้องฉันใช่มั้ย"ดวงตาสีไพรินหลุบตํ่าก่อนจะเดินกลับโต๊ะด้วยหัวใจที่เต้นรัว
"อือ ก็คงงั้น"เสียงนิ่งเอ่ยออกมาพร้อมกับที่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของโฮคาเงะ
"งั้น... กลับไปเถอะ ฉันไม่ใช่เด็กอมมือที่จะต้องมีคนมาคอยปกป้อง มันจะเสียชื่อเสียงในหมู่บ้าน"นารูโตะว่าพลางทำเป็นไม่ใส่ใจและไม่สนใจคนที่มาใหม่
"....คงไม่ได้.."
"นี่!ฉันเป็นโฮคาเงะนะ"
"อาจารย์คาคาชิสั่งมา"
นี่ฉันเป็นโฮคาเงะที่ไม่มีอำนาจเลยใช่มั้ยเนี้ย!!!!
ก๊อกๆๆ เอาอีกแล้ว ดวงตาสีไพรินส่อแววเบื่อหน่ายก่อนจะเอ่ยพูดอนุญาติ
"เข้ามา"
ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของเด็กหนุ่มวาที่คนรักของนารูโตะก็ปรากฎขึ้น
"กาอาระ!"นารูโตะเอ่ยชื่อคนมาใหม่อย่างดีใจ
โดยไม่สังเกตบุคคลอีกคนหนึ่งที่ค่อยๆเดินไปยืนตรงหน้าต่าง ดวงตาสีรัตติกาลจ้องมองคนมาใหม่อย่างไม่ชอบใจ
"นารูโตะ..."คาเสะคาเงะแห่งหมู่บ้านซึนะเดินตรงเข้ามาหาคนรักด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มน้อยๆตรงมุมปาก ซึ่งหาได้ยากที่เขาจะทำแบบนี้
"มีอะไรรึเปล่าเนี้ย ถึงได้มาหาถึงนี่เชียว คุณชุดหมีกับอาเจถือพัดหล่ะ"
เผี๊ยะ!! พัดใบใหญ่ถูกฟาดลงที่หัวของเด็กหนุ่มดวงตาสีไพรินอย่างจังจนผู้ถูกกระทำหน้าขมัมกับโต๊ะ
"อ๊าก!!เจ็บนะ!"
"ฉันชื่อเทมาริย๊ะ"
"ฉันชื่ออุโร่เฟ้ย!!"สองตัวการพูดออกมาเสียงดัง
"นี่พวกนาย อย่าทำรุนแรงกับนารูโตะนักหมอนี่เป็นถึงโฮคาเงะแล้วนะจะมาทำแบบนี้ไม่ได้"กาอาระพูดออกมาเสียงนิ่งจนน่าขนลุก แต่เป็นนารูโตะเองที่ยิ้มแก้มปริ ยังดีนะที่มีคนมองว่าเราเป็นโฮคาเงะ
"ใช่ๆ ว่าแต่ นายมาถึงนี้มีธุระอะไรรึเปล่า"นารูโตะว่าพลางมองเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงอย่างสงสัย
"เรื่องแต่งงานน่ะ..."
"??อ๋อ ที่จะแต่งอาทิตย์นี้อะเหรอ ไมอะ"เด็กหนุ่มดวงตาสีไพรินถามอย่างสงสัยอีกครั้ง
"เลื่อน..ได้รึเปล่า..."
"????ทำไมหล่ะ... ไม่เป็นไรแต่งช้าหน่อยก็ได้ ฉัน.."
"ไม่ใช่...."
"????"
"เลื่อนเป็น...พรุ้งนี้ได้รึเปล่า"
"!!!!!!!!"ดวงตาสีไพรินเบิกกว้างอย่างตกใจกับความกระมันหัน ไม่ต่างจากเด็กหนุ่มอีกคนที่แสร้งยืนไม่สนใจตรงริมหน้าต่าง
"คะคือมัน.."
"เรารู้ว่ามันดูกระทันหัน แต่กาอาระจำเ็นต้องแต่งพรุ้งนี้จริงๆ เพราะหลังจากนั้นอีกตั้งสองเดือนถึงจะว่าง"เทมาริพูดแล้วมองไปยังนารูโตะ
เจ้าของดวงตาสีรัตติกาลแอบชำเลืองมองร่างบางของเด็กหนุ่มผมทอง เขาแอบหวังลึกๆให้นารูโตะปฎิเสธ แต่ความหวังของเขามันก็พังทลายลง
"มะมันก็ได้... "
"เย้!!!น้องฉันจะแต่งงานแล้ว!!"เทมาริพูดออกมาอย่างดีใจออกนอกหน้า ทำให้อุโร่ต้องสะกิดเพื่อบอกให้หยุดตื่นเต้นสักที
รอยยิ้มอบอุ่นของกาอาระถูกส่งมาให้นารูโตะอย่างอ่อนโยน นารูโตะทำได้เพียงส่งยิ้มกลับไปเช่นเดียวกัน
เจ้าของเนตรวงแหวนที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่กำหมัดแน่น จ้องมองไปยังกาอาระอย่างโกธรแค้น พอดีกับที่ดวงตาสีมรกตของคาเสะคาเงะแห่งหมู่บ้านซึนะหันมาพอดี
เขาสองคนจ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ซาสึเกะรู้ดีว่ากาอาระคิดอะไรอยู่ เช่นเดียวกับกาอาระที่รู้ว่าซาสึเกะคิดอะไรอยู่เช่นกัน แต่แล้วเรียวปากบางเฉียบของเจ้าของดวงตาสีมรดตก็แสยะยิ้มอย่างชัยชนะ แล้วหันไปหาโฮคาเงะที่กำลังทะเลาะกับเทมาริอย่างสนุกสนาน
มือเย็นเอื้อมไปประคองแก้มนิ่มของนารูโตะก่อนที่ริมฝีปากจะถูกประกบเข้าหากัน
!!!!!!!!! ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างอึ้งกันจนอ้าปากค้าง
ไม่เว้นแต่นารูโตะเอง
สัมผัสอันหวาบหวานถูกผละออกไป แต่ทุกคนก็ยังคงไม่หายอึ้ง
"กะกาอาระ ทำบ้าอะไรเนี้ย"นารูโตะพูดพลางดึงมือกาอาระออกใบกหน้าที่ขึ้นสีนั่นเรียกรอยยิ้มจากกาอาระได้ไม่ยาก
แต่อีกคนกลับตรงกันข้าม
หึ! นายไม่มีทางได้สมหวังแน่นารูโตะ นายเป็นของฉันต่างหาก!!!!
Guest
