ติณห์ ตฤบดี
“นับจากวินาทีนี้เป็นต้นไปห้ามเรียกผมเหมือนเราสนิทสนมกันอีก ผมไม่อยากให้แฟนผมคิดมาก นอกจากลิลาผู้หญิงที่ผมรัก คนอื่นไม่มีสิทธิ์”
เรน เรณุกา
“ถ้าการกดเรนให้ต่ำทำให้คุณติณห์พอใจก็ทำต่อไปเถอะค่ะ จริงอย่างที่ว่า เรนเป็นผู้หญิงใจง่าย ไร้ค่า ไม่ควรได้รับการยกย่อง ขอโทษที่ก้าวล่วงคุณลิลา”
“รอแป๊บนึงนะคะ เรนเอาอาหารไปอุ่นก่อน”
“ไม่ต้องหรอก พี่กินมาแล้ว”
“กินมาแล้วเหรอคะ”
“อืม กับลิลา”
คำตอบแสนเรียบง่ายของคนพูดช่างสวนทางกับความรู้สึกของคนฟังยิ่งนัก กระนั้นเรณุกาก็ไม่ได้โวยวาย วางจานลงตามเดิมอย่างเบามือ
“เรนโทรไปสามสาย แต่พี่ติณห์ไม่รับสักสาย” น้ำเสียงเจือด้วยความตัดพ้อ
“พี่ลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ”
“แล้วทำไมไม่บอกว่าจะกินมาจากข้างนอก เรนจะได้ไม่ต้องทำ”
“ก็ไม่คิดว่าเรนจะมา”
ทุกคำถามถูกย้อนกลับมาราวกับเธอเป็นคนผิด ว่าตามหลักเธอก็ผิดจริงนั่นแหละเพราะเป็นวันอังคาร แถมยังเข้าครัวเตรียมอาหารรอโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า เอาเถอะ เรื่องพวกนั้นมันไม่สำคัญเท่ากับความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน
Guest
