นิยายเรื่องนี้ เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องกับบุคล สถานที่ หรือเหตุการณ์ใดๆ ทั้งสิ้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
บ้านสกุลเจ้า
“ท่านพูดเรื่องนี้กับข้า ตอนเราเจอกันครั้งแรก ถึงตอนนั้น..ท่านจะเป็นทาส แต่แผ่นหลังของท่านก็เหยียดตรง ท่านไม่อนุญาตให้ใครมาดูถูก ที่ข้าเห็นคือปณิธานของชายหนุ่ม ข้ารับท่านเข้าจวน ส่งเข้ากองทัพ ปลดสถานะทาสแทนท่าน นั่นเพราะข้าถูกใจปณิธานนี้ ตอนนั้น..ข้ารู้ตัวว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน คิดว่า..ท่านอาจจะใช้ชีวิตแบบนั้นแทนข้าได้ เป็นวีรบุรุษที่ใต้หล้าจับจ้อง แต่ข้ามองผิดไป ตั้งแต่วินาทีที่ท่านพ่อจากไป ข้าก็รู้ทันที ว่าข้าผิดเอง สหาย..ตอนที่พ่อของข้าตาย ท่านอยู่ไหน..”
“ตอนนั้น ข้าพึ่งกลับมา งานรัดตัวมาก ไม่รู้เรื่องนี้เลย”
“งั้นเหรอ..ถ้าตอนนั้น ท่านไม่รู้ แล้ววันนี้ล่ะ ท่านพาคนมากมายมาบ้านข้า ท่านคิดจะทำอะไร? เห็นแก่บุญคุณมิตรภาพเก่าๆ งั้นเหรอ? ท่านแม่ทัพ..พูดเรื่องพวกนี้ออกมา ท่านไม่รู้สึกกระดากปากบ้างเหรอ ข้าไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจเลยสักนิด ท่านบอกข้าทีได้ไหม..เพราะอะไร”
“ข้าเป็นแม่ทัพของหน่วย.. ทำงานเพื่อราชสำนัก ทุกอย่างล้วนเป็นหน้าที่ ข้าเคยบอกแล้ว ว่าข้าทำเพื่อท่าน”
“ทำเพื่อข้างั้นเหรอ..เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ต้องพูดอีกแล้ว หวังดีอะไรข้าไม่ต้องการ ท่านแม่ทัพ..คำว่าสหายน่ะ ต่อไปก็อย่าพูดอีกเลย ปณิธานบ้าบออะไร มันก็แค่คำพูดสวยหรูเท่านั้น”
แววตาที่เจ็บปวด กับใบหน้าเคร่งเครียดของท่านแม่ทัพดูหล่อเหลากระเส่าใจข้ามาก..วางใจเถอะท่านแม่ทัพ แม้ว่าสหายผู้นั้นของท่าน จะไม่ได้มีใจให้กับท่าน แต่ข้าผู้นี้..ในใจมีแต่ท่านเพียงผู้เดียว แม้ว่าข้า..จะเป็นแค่คนที่มองท่านผ่านทางหน้าจอ แต่ความรักของข้า มากกว่าสหายผู้นั้นของท่านแน่นอน.. แต่ท่านคงจะสงสัยว่าข้าคือใคร..ข้าก็คือคนที่เฝ้ามองท่าน..ผ่านทางหน้าจอ แล้วก็กำลังวิปลาส รำพึงรำพันอยู่คนเดียวนี่ไง.. เสียงถอนหายใจดังออกมา พร้อมกับภาพในจอที่ยังดำเนินต่อไป..
Guest
