เมื่อผมตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าตัวเองถูกจับขึ้นมาบนเรือขนสินค้า มุ่งหน้าไปไหนนั้น เกินกว่าผมจะคาดเดา ท่ามกลางทรชนคนเถื่อนทั้งหลาย ผมจะต้องรอดชีวิตกลับไปหาแม่ให้่ได้
“อีกสิบวัน เรือลำนี้จะออกจากท่า เพื่อกลับไปยังประเทศไทย” เจ้าของแผ่นหลังกว้างตอบ โดยไม่ยอมหันกลับมามองหน้าผม
“คุณสัญญาว่าจะส่งผมกลับบ้าน”
“ฉันบอกแล้วไง อีกสิบวัน...ถ้ารอไม่ได้ นายก็ว่ายน้ำกลับไป แล้วฉันขอเตือนนายเอาไว้นะ ที่นี่กฎหมายหลบหนีเข้าเมืองรุนแรงมาก ถ้าไม่อยากติดคุกหัวโต จนไม่ได้กลับเมืองไทย ก็อย่าทำอะไรงี่เง่า”
“ในอพาร์ทเม้นท์มีห้องใต้บันได นายใช้มันหลบซ่อนตัวได้”
“หลบซ่อนตัว นี่หมายความว่า ผมต้องอยู่แต่ในห้องใต้บันไดตลอดเหรอ”
“ห้ามพูดกับใคร ห้ามบอกใครว่านายมาจากไหน ห้ามไปหาตำรวจ...ไม่อย่างนั้นนายจะไม่ได้กลับบ้าน”
“นาย...ออกไปซื้อถุงยางอนามัยให้ฉันหน่อยสิ” ธนบัตรมีค่าใบหนึ่งถูกโยนลงมาจากขั้นบันไดสูง
“นี่คุณ...”
“รู้ขนาดของฉัน ใช่มั้ย”
“เราขึ้นห้องกันเถอะครับ คุณคิริน”
“ไปสิ”
ผมยืนมองผู้ชายสองคนเดินเกาะแขนกันแน่น แล้วพากันเดินหายขึ้นไปตามบันไดชั้นสอง ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงเก็บเงินบนพื้นแล้วเดินออกมายืนสับสนอยู่ริมถนนหน้าอพาร์ทเม้นท์
“นี่ครับ” ผมยื่นถุงยางอนามัยที่หามาได้ให้คุณคิริน หากแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเย็นชาอันแสนเจ็บปวด
“ฉันไม่จำเป็นต้องใช้มันแล้ว” มือสะบัดตบลงมาบนกล่องถุงยางที่ผมหามาได้อย่างยากเย็น จนมันกระเด็นหล่นลงไปบนพื้น
“ไม่จำเป็นต้องใช้ อย่างนั้นเหรอ”
“นายก็เคยนอนกับฉันนี่ นายคิดว่าฉันจะอดทนรอได้นานแค่ไหน”
ใช่ ผมเคยนอนกับเขา แม้เป็นระยะเวลาเพียงไม่กี่วัน ไม่กี่คืน แต่นั่นมากพอทำให้ผมรู้ว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่คนอย่างนายคิริน “อยาก” เขาสามารถเริ่มต้นบทรักอันเร่าร้อนได้ โดยไม่จำเป็นต้องใส่ถุงยางอนามัย แม้จะมีมันอยู่ในลิ้นชักหัวเตียงเกือบสิบกล่อง เหมือนที่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดหยิบจับมันขึ้นมาสวม ใช้มันกับผมแม้แต่ครั้งเดียว
“ถ้าไม่ใช้ แล้วคุณให้ผมเดินฝ่าหิมะ ออกไปหาซื้อมันเพื่ออะไร” ผมฝืนร่างกายอันสั่นเทา ตะคอกกลับไปด้วยความโมโห
“เพื่อให้นายไปไกล ๆ จากหน้าฉัน คนเกลียดกัน...ไม่ควรอยู่ใกล้ ไม่ควรอยู่ในสายตา”
Guest
