เขาเป็นโรคประหลาด หากไม่ได้นอนกอดเธอ จะนอนไม่หลับ...!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับความเย็นเฉียบของผ้าปูที่นอน สติสัมปชัญญะของรวิกานดาก็หวนกลับคืนมา
หล่อนพยายามจะดีดตัวลุกขึ้น แต่มือใหญ่ของภาคินกดลงบนบ่าเล็กจนขยับไม่ได้
"คุณแพท..."
ศีรษะทุยสวยโน้มตัวลงมาหา ใบหน้าของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งเขากับหล่อนได้ใช้ลมหายใจร่วมกัน
ภาคิน... กำลังจะทำอะไร...
"กลัวเหรอ"
เขาถามเสียงกระเส่า ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้เหลือเกิน
"คุณแพท... อย่าแกล้งดาวแบบนี้เลยค่ะ..."
หล่อนเอามือดันใบหน้าของเขาให้ขยับออกห่าง แต่ไม่ช้าสองมือเล็กก็ถูกรวบเอาไว้ และดึงไปตรึงไว้เหนือศีรษะ
หัวใจของหล่อนเต้นแรงมาก...
"คุณแพท..."
"ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ฉันจะเบามือกับเธอ"
นี่เขา... เขาหมายความว่ายังไงนะ
"คุณแพท... อย่า... ล้อเล่นแบบนี้สิคะ..." หล่อนยังพยายามคิดในแง่ดีว่าเขาอาจจะแค่หยอกล้อเล่น
"หรืวว่า... คุณแพทเมาคะ"
จริงด้วย เขาดื่มเหล้ากับหยาดฝนและเพื่อนๆ ไปหลายแก้วเลยนี่นา
เขาต้องเมาแน่ๆ
"คุณแพท... ตั้งสตินะคะ... คุณแพท..." เมื่อคิดว่าเขาเมา หล่อนจึงพยายามเรียกสติของเขากลับคืนมา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล
"ฉันไม่ได้เมา"
"ถ้า... คุณแพทไม่ได้เมา ทำไมทำแบบนี้กับดาว... ปล่อยดาวก่อนเถอะค่ะ..."
"ฉันจะเอาเธอ"
Guest
