“สิบปีมานี้ผมกินข้าวคนเดียวทุกวัน จนไม่รู้แล้วว่ารสชาติอาหารที่ทำมันแปลกลิ้นหรือเปล่า”
คำพูดของแวร์บีสต์เผ่ากระทิงที่เหลือรอดตนสุดท้าย ทำให้มือที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงักไปเล็กน้อย
‘อิมเรอ’ รู้สึกผิดในใจ ทั้งยังไม่มีทางลืมได้อย่างแน่นอน เพราะเขาเองก็มีส่วนในการไล่ล่าเผ่ากระทิงเช่นกัน
จึงได้แต่ให้ ‘ราเมศวร์’ เข้าใจว่าเขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดามาโดยตลอด…
คำเตือน
- แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง และหารายได้ โดยจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น
- ไม่มีตัวละครใดดีแบบเต็ม100%
- สถานที่และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเนื้อเรื่องไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับความเป็นจริง
- ผู้เขียนไม่ได้มีจุดประสงค์จะลบหลู่หรือดูหมิ่นผู้ใด หากผิดพลาดประการใดผู้เขียนขออภัยไว้ ณ ที่นี้
เหมาะสำหรับบุคคนที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ขอแจ้ง ณ ที่นี้ว่า หากไม่ชอบหรือไม่ถูกจริต ผู้อ่านกรุณากดออกอย่าสร้างความหม่นหมองแก่กันเลย
Guest
