INTRO
“อย่าไป...โน่ อย่าไป...กูขอร้อง”
เสียงของผู้ชายหน้าหล่อที่พูดพร้อมกับกอดผมจากทางข้างหลังแน่น โดยไม่อายสายตาของใคร สัมผัสที่คุ้นเคยนี้ผมต้องจากอีกแล้วเหรอ ไม่อยากจากเลย คิดถึงมาก แต่ก็อยู่ด้วยกันไม่ได้... ผมพยายามแกะมือของปุณณ์ออกจากตัวผม แต่ทำไมมันแน่นอย่างนี้ น้ำตาก็ทำท่าจะไหล อย่าไหลน่ะเว้ย...
“กูบอกแล้วไง...ว่ากูไม่ได้รักมึง มึงจะดันทุลังอีกทำไม” เสียงผมเริ่มสั่น ไม่ได้รักเหรอ? ทำไมจะไม่รัก... รักมากด้วย... แต่ครอบครัวของปุณณ์มีหน้ามีตาในสังคม ผมไม่อยากเป็นตัวทำลายชื่อเสียงของครอบครัวปุณณ์ ผมขอไปเอง...
“กูไม่เชื่อ...กูรู้เรื่องหมดแล้ว...มึงรักกูไงมึงถึงต้องทำแบบนี้…”ปุณณ์มันจับผมหันมาหามัน แล้วก็เอามือของมันจับหน้าผม ให้หันมาหามันตอนนี้หน้าผากของเราชนกัน ตอนนี้ผมเห็นหน้ามันที่มีแต่น้ำตา แต่ไม่มีเสียงสะอื้นเลย
“กูไม่สนใจใครทั้งนั้น...แค่มึงคนเดียวที่กูสนใจ...อย่าไปน่ะ”มันพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาผม น้ำตาผมมันไหลตั้งแต่เมื่อไรน่ะ ผมจ้องหน้ามันที่ตอนนี้น้ำตาก็ไหลไม่หยุด มันไหลออกมามากกว่าตอนที่ปุณณ์มันเลิกกับเอมซะอีก.....
เป็นนิยายที่เกิดจากจินตนาการของเรา ซึ่งเป็นภาคต่อของ ปุณณ์ โน่ ในแบบฉบับที่เราคิดเอง
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมาคอมเม้นของเรา เรื่องนี้เราจะพยายามทำให้จบน่ะ.....
Guest
