ล่ารักหัวใจทมิฬ

แอนเดรส พรอสเพโร

หากเธอเป็นวิหคน้อยที่ถลามา

ซบอกเพื่อหาที่คุ้มภัย เขาก็ยินดีที่จะอ้าแขนรับ แต่หากเป็นอีกาที่จะมาสา

วไส้

ให้คนอื่นกิน กรงทองที่เขาเตรียมไ

ว้สำหรับเธอจะกลายเป็นกรงขังทันที

                                                   

                                                                     นพิษฐา

การหายตัวไปของเพื่อนสนิททำให้นพิษฐาบินข้ามน้ำข่ามทะเลสู่นครริโอเดจาเนโร

ดินแดนที่เต็มไปด้วยอาชญากรรม และที่นั่นเองทำให้เธอได้พบเบาะแสที่นำไปหาชายคนหนึ่ง

ซึ่งเธอสงสัยว่าอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของเพื่อน

เธอพยายามล้วงความลับจากเขา

ทว่ากลับเป็นเธอถูกล้วงเสียเอง

เมื่อแอนเดรสเกิดถูกใจเธอเข้าและพยายามเก็บเธอไว้เป็นนกน้อยในกรงทอง

หากแต่ทุกอย่างต้องกลับตาลปัตรเมื่อแอนเดรสเกิดเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นสายให้ฝ่ายตรงข้าม

จากนกน้อยกลายเป็นนักโทษที่อยู่กรงขังแทน

“ไม่ต้องห่วงสิ่งที่ฉันอยากได้ไม่ล้ำเส้นหรอก” เพียงแต่สายคมกล้านั้นจับจ้องอยู่ที่หุ่นสวย “ ฉันอยากได้...เสื้อตัวนั้นที่เธอสวมอยู่ “

นพิษฐาอ้าปากค้างทันที ว่าแล้วไง มันไม่ล้ำเส้นตรงไหนเนี่ย เอาเปรียบเธอชัดๆ เธอน่าจะฉุกคิดว่าแอนเดรสต้องมีแผนแน่ๆ มาแบบนี้ไม่ถึงสี่ตาเธอล่อนจ้อนแน่ บ้าจริงนี่เธอถูกหลอกให้ถอดผ้าให้เขาดูหรือนี่ แถมยกเลิกมันไม่ได้ด้วยสิ จำเป็นต้องถอดมันให้เขาเจ้าเล่ห์แผนการนักนะ เธอดึงเอาหมอนอิงมากอดเพื่อปิดบราสีชมพูอ่อนนั้นให้พ้นจากสายตาแทะโลมของเขา

เมื่อถึงตาเธอทายบ้าง แอนเดรสสำหรับเธอนั้นเขาดูเหมือนคนลึกลับ ปูมหลังที่คลุมครืออาจมืดดำเธอจึงทายสีนี้ แต่ปรากฏมันผิดคาดอย่างเหลือเชื่อ เมื่อคำตอบที่เขาเขียนมันช่างห่างไกลจากที่เธอเดาราวกับหน้ามือเป็นหลังเท้า สุดท้ายเธอเลยถูกปรับให้แพ้เพราะทายผิด และของชิ้นต่อไปที่เขาอยากได้ คือกางเกงขายาวที่เธอสวม เมื่อเธอถอดมันให้เขา ยังมีหน้าผิวปากแซวแบบยียวนกวนประสาทสุดๆ

“อืม..หุ่นดีนะเธอเนี่ย”

“ฉันรู้นะคุณไม่ได้ชอบสีชมพู” เธอแค่นเสียงพูดอย่างกรุ่นโกรธ

“เราพูดถึงตอนนี้เดี๋ยวนี่ ไม่ได้หมายรวมถึงเมื่อก่อนว่าฉันเคยชอบอะไร ตอนนี้ฉันชอบสีชมพูสีเดียวกับบราตัวนั้นของเธอ” และอีกไม่นานมันก็จะมาเป็นเขา คิดต่อในใจ ใช่เขาเพิ่งชอบสีนี้ก็เมื่อตอนที่เห็นอันเดอร์แวสีหวานนี้โผล่พ้นออกมาจากขอบกางเกงเธอ

หญิงสาวได้แต่กัดฟันแน่นด้วยความเจ็บใจ เขาจงใจเขียนสิ่งที่ตรงข้ามกับตัวเขาเพื่อให้เธอทายผิด ต่อให้เธอทายให้ตายก็ไม่มีวันทายถูกหรอกแบบนี้ นี่ไม่เท่ากับว่าเธอแก้ผ้าให้เขาดูฟรีๆ โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย ตอนนี้เธอเกลียดเขาจริงๆ แล้วจนไม่มีกะจิตกะใจจะเล่นต่อ เพราะรู้ว่าเล่นไปก็แพ้ และในที่สุดเธอก็ไม่เหลืออะไรปกปิดกายนอกจากหมอนอิงใบนั้นใบเดียว

“ฉันไม่มีอะไรจะให้คุณแล้วนะ” เธอบอกเสียงอ่อย

“ใครว่าล่ะยังเหลืออีกชิ้นหนึ่ง” ฝ่ามือหนาถูกยื่นออกมา ก่อนที่เขาจะชี้นิ้วมาที่เธอ “ หมอนใบนั้นส่งมาซะดีๆ “

ตาคู่สวยพองขึ้นจนมันแทบจะถลนออกมานอกเบ้า นี่ขนาดแค่หมอนใบเดียวที่เธอใช้อำพรางกายเขายังจะเอาคนผีทะเล เมื่อเธอไม่ยอมส่งให้เขาจึงดึงมันออกไปโดยที่ยังพยายามยื้อยุดมันอย่างกระปลกกระเปลี้ย แต่ยังไงเธอก็รั้งมันไว้ไม่ได้อยู่ดี หญิงสาวงอตัวเพื่อปิดบังเรือนกาย เรียวสองข้างยกขึ้นแต่ทันใดนั้นเขากลับยกมันไปพาดบนตักกว้าง เสียงหวานร้องประท้วงทันที

“นี่..ไหนคุณว่าจะไม่ล่วงเกินฉันไง”

“ฉันจำคำพูดตัวเองได้น่า ฉันบอกจะไม่แตะต้องเธอมากไปกว่ากอดจูบ และฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเกินขอบเขตเลย” หากแต่วงแขนแกร่งนั้นกลับช้อนเอวคอดเข้าไปแนบชิดจนเธอต้องใช้มือข้างหนึ่งยันแผ่นอกแข็งแรงนั้นไว้

“ขอถามหน่อย..ทำไมเธอถึงหวงเนื้อหวงตัวกับฉันนัก”

“ก็ฉันยังไม่พร้อม” เธอตอบอย่างไว้ตัวพยายามอย่างหนักที่จะสู้สายตาอันคมกล้านั้น

“แล้วเมื่อไหร่ถึงจะพร้อม เมื่อเธอได้ข้อมูลที่ต้องการมากพอแล้วงั้นหรือ”

 

                                                                    บารอน


ความซื่อสัตย์ที่ต้องแบกรับกลายเป็นภาระที่หนักอึ้งไม่สามารถยืนอยู่ข้างใดได้