เรื่องย่อ
หลังจากที่อดทนทำงานให้ครบสามเดือนเพื่อเงินเดือนกับประสบการณ์เพียงน้อยนิด ในขณะที่ผมเดินข้ามถนนตรงทางม้าลายเพื่อกลับบ้าน สัญชาตญาณอะไรบางอย่างทำให้ผมวิ่งไปช่วยคุณลุงคนหนึ่งให้รอดจากการถูกรถชน
แต่อนิจจาผมกลับถูกรถชนซะเอง แต่ให้ย้อนเวลากลับไปได้ผมก็จะช่วยอยู่ดี อาจเป็นเพราะลึกๆในใจผมก็คิดว่าเค้าคงมีครอบครัว มีลูก ผมไม่อยากให้ครอบครัวของคุณลุงต้องเสียคุณลุงไปเหมือนครอบครัวผม แต่ถ้าเลือกได้ผมก็อยากช่วยในแบบนี้ผมไม่ต้องเจ็บตัวด้วยล่ะนะ
สิ่งที่ทำให้ผมเสียใจมากที่สุดในตอนนี้คือผมไม่มีโอกาสได้เจอแม่กับพี่ชายของผมอีกแล้ว ขอโทษนะครับทั้งที่อุตส่าห์อดทนส่งผมมาจนถึงตอนนี้แต่กลับตอบแทนอะไรพวกท่านไม่ได้เลย
"เซียวหยาง! ไม่นะ เซียวหยางอยู่กับพี่!"
"ผมขอโทษ"
“!!?” นี่มันที่ไหนกัน ปกติที่โรงพยาบาลพอลืมตาขึ้นมาต้องเจอหลอดไฟกับเพดานสีขาวสิ นี่มันเป็นเหมือนบ้านไม้ชัดๆ หรือโรงพยาบาลส่วนตัวที่ไหนหรือเปล่า
แต่ครอบครัวเราก็ไม่ได้มีเงินขนาดนั้นนี่นา อีกอย่างของตกแต่งรอบๆนี่อะไร โคมไฟตั้งโต๊ะแบบโบราณ เตียงกับหมอนก็แข็ง เตียงเป็นเตียงไม้ ฟูกเป็นอะไรไม่รู้แต่แข็งมาก ก็ถึงว่าสิทำไมปวดตัวขนาดนี้ ห้องที่ไม่มีหลอดไฟ แอร์ หรือพัดลม เครื่องใช้ไฟฟ้าก็ไม่มีสักอย่าง
อย่างกับยุคโบราณ…เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าทะลุมิติมายุคโบราณ ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าเราโดนรถชนตายไปแล้วจริงๆน่ะสิ เห้อ แล้วจะอดทนทำงานไปทำไมกันถ้ารู้ว่ามันจะเป็นอย่างนี้ …อยากเจอแม่กับพี่จัง
“ฮึก..อึก แม่ครับ พี่ครับ ผมคิดถึงจัง ฮืออ”