เราพบกันเมื่อจันทราเต็มดวง

“คุณจ๊ะ ฉันใส่ข้างบนแล้วแต่ข้างล่างไม่รู้ต้องใส่ยังไงจ้ะ” แค่ได้ยินมนพลก็ขนลุก พอหันมาก็ช็อกจนอ้าปากค้าง เขาวิ่งหาผ้าแล้วไปคลุมเธอไว้

         เธอเอาเสื้อชั้นในห้อยคอแล้วถือกางเกงในออกมา พูดให้ชัดๆ คือ เธอแก้ผ้านั่นแหละ

         “โม ! เธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ”

         “ทำไมจ๊ะ” เธอถามด้วยเสียงใสซื่อสุดๆ

         “ที่ที่เธออยู่แก้ผ้าเดินไปไหนต่อไหนได้เหรอ”

         “ไม่จ้ะ เราใส่เสื้อผ้าแต่เราจะนอนอาบจันทราเดือนละหนึ่งครั้ง”

         “เรื่องอื่นไว้ก่อนแต่เธอต้องจำเรื่องนี้ให้ขึ้นใจเข้าใจไหม ห้ามแก้ผ้าต่อหน้าคนอื่นเด็ดขาด”

         “เข้าใจจ้ะแล้วชุดนี้มันใส่ยังไงจ๊ะ”

         มนพลต้องสาธิตให้ดูว่าชุดชั้นในใส่ยังไง เธอมองตาแป๊วตั้งใจสุดๆ แล้วขอบคุณแล้วเข้าห้องไปอีกครั้ง

         มนพลยืนกอดอกรออยู่ข้างนอก เขาอยากออกจากบ้านมากๆ เพราะตอนนี้จิตใจฟุ้งซ่านอย่างหนัก

ภาพที่เห็นเมื่อกี้ทรมานจิตใจสุดๆ คนเราจะขาวละมุนอะไรขนาดนั้น หัวจรดเท้าไม่มีริ้วรอยแม้แต่นิดเดียว

เมื่อไร้เสื้อผ้าปิดบัง สัดส่วนโค้งเว้าไซซ์ 38B 23 36 ของเธอก็ยิ่งชวนใจสั่น ตอนเธอใส่เสื้อผ้ามันก็ชวนมองอยู่แล้ว พอไม่มีอะไรเลยก็ละสายตาไม่ได้ อยากสัมผัสอยากฟัดอยากขย้ำให้หนำใจ

อกอวบอัด หัวนมเม็ดเล็กแดงแจ๋เหมือนริมฝีปากของเธอ เอวคอดกิ่ว สะโพกผาย เป็นเด็กอายุสิบเก้าที่เย้ายวนแต่ก็ไร้เดียงสา

ผิวที่จุดอ่อนไหวก็นุ่มเนียนไม่ต่างกันแค่เห็นด้วยตายังรู้ว่ามันนุ่มแค่ไหน ทั้งตัวเธอไม่มีขนสักเส้น ผิวกายเนียนละเอียดแบบที่ใครหลายคนได้แต่ฝันถึงหรือต้องลงทุนอย่างหนักเพื่อให้ได้มา

“ใส่แล้วจ้ะแต่ข้างหลังมันไม่ติดกัน” มนพลปาดเหงื่ออีกครั้ง เขากลั้นใจหันไปมอง

คราวนี้ดีขึ้นนิดนึงแค่นิดนึงจริงๆ แม้ข้างล่างจะมีกางเกงในแล้วแต่มันเป็นแค่ผ้าชิ้นเล็กๆ บางๆ ถึงไม่ตั้งใจมองก็เห็นส่วนบอบบางอยู่ดี

เขาบอกตัวเองว่าทำให้มันจบๆ ไปซะจะได้สิ้นเรื่องกันสักที