ปลายทางปรารถนา

จากนี้จะอัปตัวอย่างให้อ่านเหมือนในอีบุ๊ค 

แล้วนะติดเหรียญนะคะแม่ๆ 

เนื้อหาจะไม่เหมือนตอนที่อัปรอบแรกทั้งหมด 

เพราะได้รีไรต์เพิ่มเติมบางส่วนนะคะ แนะนำให้อ่านใหม่หมดค่ะ 

​เสียงหวูดรถไฟดังขึ้น เหมือนเป็นสัญญาณของการเริ่มต้นชีวิตใหม่ หญิงสาวกอดลูกน้อยที่กำลังหลับปุ๋ยแนบอกแล้วน้ำตาไหลอย่างสุดจะกลั้น ทอป่านเพิ่งอายุได้หนึ่งขวบ...แต่กลับต้องมาเป็นกำพร้า ต้องระหกระเหินเร่ร่อนพลัดถิ่น จิตใจคนเป็นแม่นั้นตรอมตรมด้วยความสงสาร สงสารทั้งตัวเองและลูก... 

“ไม่เป็นไรนะคะคนดีของแม่...แม่จะเป็นทุกอย่างให้ลูกเอง” เธอก้มลงจูบหน้าผากลูกรักอย่างอ่อนโยน น้ำตายังคงไหลอาบแก้มแม้จะพยายามฝืนกลั้นแค่ไหน แต่จิตใจอันบอบช้ำของเธอก็กลัดหนอง จนต้องหลั่งรินน้ำตาออกมาระบายความเจ็บปวดอย่างไม่จบไม่สิ้น 

ลาแล้วความรักที่เคยหอมหวาน ลาก่อน...คนที่เคยรักกันปานจะกลืน ที่ผ่านมาเธออดทนมากพอแล้ว เพียงเพื่อจะรักษาครอบครัวและคำว่าพ่อของลูกเอาไว้ แต่กลับไม่มีใครเห็นแก่หัวใจอันร้าวรานดวงนี้แม้แต่น้อย ทางเลือกสุดท้ายก็คือขอให้ทุกอย่างจบสิ้นลงเสียที 

อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลยกับความรักที่แสนจะทุกข์ทรมาน... 

รถไฟขบวนพิเศษวิ่งลงใต้ ดินแดนอันไกลโพ้นที่ฉัตรอรุณไม่เคยรู้จัก และไม่รู้ด้วยว่าจะต้องเริ่มต้นอย่างไรเมื่อไปถึงที่นั่น ได้แต่หวังว่าอย่างน้อยๆ ก็ขอให้มีที่ปลอดภัยสำหรับเธอและลูก ไม่ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงและทรมานใจเหมือนที่ผ่านมา “แม่ขอโทษนะทอป่าน...ที่ทำให้หนูเกิดมาเป็นกำพร้า แม่ไม่รู้...ไม่รู้จริงๆ ว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้” 

 น้ำตาไหลอาบแก้ม กับไหลเป็นทาง มันคือลักษณะอย่างเดียวกัน เลือกเอาอย่างหนึ่งอย่างใดดีกว่าใส่มาทั้งสองอัน มันจะทำให้รู้สึกว่ารก ฟุ่มเฟือย 

​ 

​