“เช็ดก่อนดิ ถ้าไม่รังเกียจอะนะ เหงื่อเต็มคอแล้ว”
“เอ่อ ขอบใจนะ”
มือเล็กกว่ารับผ้าเช็ดหน้าไปก่อนที่เขาจะพยักหน้ารับพร้อมกับคิ้วที่มันขมวดขึ้นมาเองโดยไม่รู้ตัว ไม่ใช่ไม่ชอบหรือรำคาญอะไร เขาแค่รู้สึกเหมือนพาเด็กใหม่มาลำบาก แต่ก่อนที่บรรยากาศจะอึมครึมไปมากกว่านี้เสียงสวรรค์ของบลูก็ดังขึ้น
“ผ้าเช็ดหน้ามึงอะซักมั่งเปล่า ไปส่งให้ต้นหอมมันแบบนั้น”
ขอบใจมากไอ้เด็กเวร เพราะประโยคที่ได้ยินนั้นยืนยันได้ว่ามันคือเสียงจากนรก พอไอ้ตูนมันพูดจบเด็กใหม่แม่งก็หยุดเช็ดเหงื่อกึกแล้วหันมามองหน้าเหมือนต้องการคำตอบ แล้วเขาจะทำอะไรได้นอกจากพูดความจริงออกไป
“ซักสิไอ้เหี้ย กูซักตลอดแหละ กูไม่เคยใช้ด้วยซ้ำผืนนี้อะ” ตอบเสียงแข็งแล้วเบ้ปากไปทางผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น
“ตอแหล! ถึงพี่ไม่เช็ดมันก็เปียกเหงื่อจากหัวนมมึงแมะ”
ไอ้ตูนมันลอยหน้าลอยตาเถียง ถ้าจะด่าขนาดนี้ก็หยุดเรียกกูว่าพี่ได้แล้ว และแน่นอนว่าเขาก็ไม่ยอมเหมือนกัน
Guest
