เกริ่นนำ
หม่าหยิงซุนอาม่าวัย 72 ที่ครองตนเป็นโสดมาตลอดชีวิตเพราะฐานะที่ยากจนค้นแค้นของตระกูลหม่าอีกทั้งหน้าตาที่ไม่สะสวยค่อนไปทางขี้ริ้วขี้เหล่ทำให้ไม่มีชายหนุ่มคนใดเหลียวแล ต่างจากพี่สาวของเธอที่มีหน้าตาสะสวยจึงมีชายหนุ่มมาขอแต่งงานและออกเรือนไปตั้งแต่อายุ19 และแม้เธอจะครองตนเป็นโสดแต่ชีวิตของเธอก็ไม่ได้โดดเดียวซะทีเดียวเพราะบ่อยครั้งหลานๆ ที่เป็นสายเลือดของพี่สาวก็มักจะมาเยี่ยมเยียนเธอบ้างเป็นครั้งคราวและพวกเขาก็มักจะเรียกเธอว่าอาม่า ไม่แม้แต่หลานๆ ของเธอเท่านั้นแต่ยังรวมถึงเด็กๆ ระแวกบ้านที่มักจะเรียกเธอว่าอาม่า ซึ่งเธอก็ชอบคำนี้เป็นอย่างมากดังนั้นเธอจึงมักเรียกแทนตัวเองว่าอาม่ากับทุกๆ คนอยู่เสมอ
มาวันหนึ่งหม่าหยิงซุนนำของไหว้ไปที่ศาลเจ้าเช่นทุกวันจู่ๆ เธอก็ได้พบกับคู่รักวัยหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่ต่างก็นำของไหว้มาที่ศาลเจ้าเช่นกัน เธอมองดูคู่รักคู่นี้ที่ดูเหมาะสมกันด้วยความชื่นชม มิหนำซ้ำการปฏิบัติอย่างอ่อนโยนของชายหนุ่มที่มีให้กับหญิงคนรักไม่ว่าจะเป็นการยิ้ม การพูดจาช่างดูอ่อนโยนและอบอุ่นจนทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวของหญิงแก่ผู้ไม่เคยมีความรักมาเลยตลอดชีวิตอย่างเธอกลับรู้สึกกระชุ่มกระชวยจนอยากจะลิ้มรสของความรักสักครั้งในชีวิต แต่ทว่าในโลกแห่งความเป็นจริงสิ่งที่เธอคิดไม่สามารถเป็นจริงได้เพราะชีวิตใกล้ฝั่งเช่นเธอไม่มีทางที่จะได้เจอความรักอย่างแน่นอน
หม่าหยิงซุนค่อยๆ นั่งลงต่อหน้าศาลเจ้าเธอยกมือขึ้นท่วมหัวพร้อมทั้งตั้งจิตอธิษฐาน
“หากชาติหน้ามีจริงขอให้เธอได้เกิดเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้าที่สะสวยพร้อมกับเงินทองที่มั่งคั่งใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด ได้พบกับความรักสักครั้งในชีวิต”
สิ้นคำอธิษฐานนั้นจู่ๆ ก็เกิดมีพายุฝนพัดโหมกระหน่ำลงมาอย่างหนัก เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังสนั่นหวั่นไหวจนหน้าตกใจ
หม่าหยิงซุนที่เหลือบมองไปที่เทพเจ้าประจำศาลทันใดนั้นก็มีสายฟ้าฟาดลงมาที่ตัวของเธอเข้าอย่างจัง
หม่าหยิงซุนหลับตาลงด้วยความตกใจ
แต่ทันใดนั้นเองเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าก็หายไปแต่กับเป็นเสียงของคนที่ดังเจี๊ยวจ๊าวไปมา
เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในศาลเจ้าหากแต่เป็นบ้านของเศรษฐีที่ไหนก็ไม่รู้ที่กำลังมีงานเฉลิมฉลองอย่างใหญ่โต
ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นแนวสบายๆผ่อนคลายสมอง
อย่าลืมกดติดตาม
กดหัวใจ
กดเข้าชั้นกันด้วยน๊าเพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนตัวน้อยๆที่หาเวลามานั่งแต่งนิยายเพื่อทุกๆคน
Guest
