กันยาหน้าฝน : PWP

Intro 

“กันยาไม่ค่อยชอบหน้าฝน ถึงจะเกิดฤดูฝนก็ตาม เพราะไม่ชอบอะไรชื้นๆ เปียกๆ มันทำให้เขาไม่ค่อยสบายตัวเท่าไหร่” 

หลังโบนัสกลางปีออก เขาก็เก็บกระเป๋าขับรถกลับบ้านที่เชียงรายด้วยตนเองและเมื่อรถจอดที่หน้าบ้านที่เป็นร้านของชำที่ยายเปิดได้สองปีแล้ว ทุกคนต่างเขามาถามไถ่ว่าทำไมเขาถึงลาออกจากงานที่แสนจะมั่นคงแล้วเงินเดือนดีขนาดนั้น 

“กลับมาบ้าน แล้วจะมาทำอะไร” 

“ใช่ บ้านเราไม่ได้มีอะไรให้ทำนะ” 

คำถามของญาติมีมาตลอดช่วงเช้าตั้งเขาขนของลงจากรถ ขนมาที่บ้านชั้นเดียวที่ปลุกเอาไว้หลายปีแล้ว 

“จะทำอะไรก็เรื่องของมันมั้ย มันก็อายุสามสิบแล้ว ไม่ต้องยุ่งหรอก” จนสุดท้ายยายเป็นคนพูดออกมาเพราะทนรำคาญไม่ไหว 

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรไอ้ยามันนะแม่” 

“ใช่ ก็แค่เป็นห่วง” 

“เออ ลูกเมียมันก็ไม่มี อายุก็สามสิบแล้วเนี่ย” 

จากเรื่องออกจากงาน จนล่ามมาถึงเรื่องที่เขายังโสด ยายเท้าสะเอวมองตาเขียวแล้วไล่ให้พวกญาติๆ กลับไปที่บ้านได้แล้ว 

“ของกินอยู่ในตู้นะ เดี๋ยวยายไปบ้านยายสาก่อน” 

ยายหิ้วตะกร้าหมากเดินออกไปหน้าบ้าน 

“แล้วมานั่งเฝ้าร้านให้ด้วยละ” 

“ครับๆ” 

กันยาเก็บของพอลวกๆ เพราะกลัวจะมีคนมาซื้อของที่ร้าน ทั้งหมูบ้านมีไม่ถึงห้าสิบหลัง ไม่นับหมู่บ้านตรงข้ามที่เพิ่งสร้างเสร็จมีทั้งคนไทยและต่างชาติมาซื้ออยู่ แต่เพราะความห่างไกลจากตัวเมือง ถ้าไม่มีรถส่วนตัวก็ต้องอาศัยรถสองแถวที่มีแค่สองสามเที่ยวต่อวัน ชาวบ้านส่วนใหญ่ก็เลยมาซื้อของใช้จุกจิกที่ร้านของยายและจะมีเด็กๆ แวะมาซื้อขนมบ้างเวลาเลิกเรียน 

กันยานั่งทอดสายตามองบรรยากาศหมู่บ้านตัวเองที่ค่อนข้างเรียบง่ายและเงียบเหงา อาจจะเพราะช่วงนี้เข้าฤดูฝนคนไม่ค่อยออกจากบ้าน เพราะเดียวตัวเปียกต้องอาบน้ำอาบท่ากันใหม่ 

“กลิ่นฝนชัดกว่าตอนอยู่กรุงเทพเยอะเลย” ชายวัยสามสิบหลับตาลงทิ้งหัวกับผนังพิงของเก้าอี้ไม้สักตัวโปรดของยาย นึกถึงความวุ่นวายในเมืองใหญ่ที่เขาใช้ชีวิตตั้งแต่เรียนจนทำงาน 

เพราะอาการนอนไม่หลับเรื้อรังทำให้กันยาตัดสินใจลาออก แม้ในตอนที่อายุการทำงานกำลังเป็นไปด้วยดี เงินเดือนเข้าเพิ่งได้เพิ่มเมื่อต้นปีและปีที่แล้วเขาเพิ่งได้เลื่อนตำแหน่ง 

แต่เพราะทุกอย่างที่เอ่ยมาทำให้เขามีอาการนอนไม่หลับเรื้อรังนำไปสู่ชีวิตรักที่ส่วนทางกับการทำงาน lucky in game but unlucky in love 

กันยาเลิกกับแฟนที่คบกันมาตั้งแต่เรียน วันนั้นพวกเขาพูดคุยกันอย่างเปิดอก เธอที่ยังต้องการใช้ชีวิตในปีที่พวกเขาเริ่มคุยเรื่องแต่งงาน กันยาเปิดอกเรื่องอาการนอนไม่หลับของตัวเอง พวกเขากอดลากันในวันที่กันยาขับรถไปส่งเธอที่สนามบินแห่งชาติ 

อวยพรให้เธอเดินทางโดยสวัสดิภาพและท่องเที่ยวไปยังที่ต่างๆ อย่างที่เธอปรารถนามาโดยตลอด 

กันยากลับมาที่คอนโด เซ็นเอกสารมอบหมายให้ทางตัวแทนทำการนำคอนโดออกขาย เพราะยังไงเขาก็ไม่คิดจะกลับมาที่กรุงเทพอีกแล้วหลังจากลาออก และแฟนก็เห็นด้วยเพราะยังไงเธอก็มีบ้านอยู่แล้ว เมื่อขายได้เขาจะโอนเงินให้เธอครึ่งหนึ่ง ส่วนรถเป็นทรัพย์สินส่วนตัวกันยาใช้มันขับกลับเชียงรายโดยไม่เร่งรีบเป็นระยะเวลากว่าหนึ่งอาทิตย์กว่าจะถึงบ้าน 

“ซื้อน้ำปลาหน่อยจ้า” เสียงใสแจ๋วของเด็กอายุราวสิบขวบดังขึ้นปลุกเรียกกันยาออกจากภวังค์ความคิด ชายหนุ่มขานรับเดินเข้าไปหยิบน้ำปลาให้เด็กและเก็บเงิน จากนั้นก็นั่งลงแล้วจดรายการลงบนสมุดปกแข็งขีดเส้นเป็นระเบียบที่ยายทำไว้ 

ต่อไปนี้ชีวิตเขาจะได้ไม่วุ่นวายอีกต่อไป หวังแค่ว่าจะได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายไปเรื่อยๆ 

*ฝากเรื่องราวของคนนอนไม่หลับอย่างพี่กันยาไว้ในอ้อมอกของทุกคนด้วยนะคะ จะอัพทุกวันเสาร์-อาทิตย์ค่ะ ฝากติชมและเม้นให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ ^^* 

คำเตือน เนื้อหาในนิยาย สถานที่มีการอ้างอิงชื่อจังหวัดเพื่ออรรถรสเท่านั้น สถานที่ ชื่อบุคคลภายในเรื่องเป็นบุคคลที่นักเขียนจินตนาการขึ้นมา การกระทำ คำพูดที่ไม่เหมาะสม อาจจะทำให้นักอ่านบางท่านรู้สึกไม่สบายใจ หากเนื้อหาส่วนใหญ่ไม่ถูกจริตในทางใดทางหนึ่งสามารถเลือกอ่านเรื่องอื่นๆ ที่เหมาะสมแก่นักอ่านได้ค่ะ หากมีข้อผิดพลาดประการใด นักเขียนต้องขออภัยมา ณ โอกาสนี้ค่ะ 

เรื่อง กันยาหน้าฝน : PWP  

โดย : เปลญวณ 

กันยา x หนึ่ง x สอง x สาม (แฝดสาม) 

PS. กันยา 30 / แฝด 20 

TW : PWP, age gap , dirty talk ,side diff, sex toy , role play , hard sex , group sex, outdoor , rough sex , hard cum