นั่งเครื่องมาประมาณชั่วโมงเศษๆ ขวัญพิชชาก็มาถึงจังหวัดเป้าหมาย เธอเดินออกจากห้องผู้โดยสารขาเข้า พร้อมกระเป๋าใบใหญ่ยักษ์ กวาดสายตามองหาคนมารับ ที่คุณตาได้บอกเอาไว้ก่อนหน้า
-ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ ตื๊ดๆ- ขวัญพิชชาก้มมองหน้าจอสมาร์ตโฟนเครื่องหรู เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยโชว์ขึ้นมา
-“สวัสดีค่ะ”-
-“ใช่ค่ะ มาถึงแล้ว ยืนอยู่ตรงประตูออกสามคะ”-
-ใช่ๆ ฉันใส่เสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนขาสั้น แล้วก็รองเท้าบูตสีดำ”-
-“สวัสดีค่ะ”-
“คุณทางนี้”
ขวัญพิชชาหันไปทางเสียงเรียก ตรงหน้าเป็นชายหนุ่มผิวคล้ำ หน้าตาหล่อเหลาไม่เบา รูปร่างน่าจะสูงราวๆร้อยแปดสิบเซนติเมตรขึ้น ใบหน้าคมคาย มีหนวดเคราขึ้นประปรายหน่อยๆ ผมเผ้าดูเหมือนไม่ได้หวีเซตมาเลย สวมเสื้อยืดคอกลมสีขาวทับไว้ด้วยเสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก็อตสีดำ กางเกงยีนขายาวสีเดียวกัน เพิ่มเติมด้วยรองเท้าผ้าใบเก่าๆอีกคู่
เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้ายืนแน่นิ่ง ไม่มีท่าทีจะก้าวขา ชายหนุ่มเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงทุ้มเข้ม “คุณขวัญพิชชาจะยืนตกตะลึงกับความหล่อของผมอีกนานไหม เราต้องไปต่ออีกไกลเลยนะ ส่งกระเป๋ามา ผมจะช่วย”
“โอเคคะ คุณภูธรสุดหล่อ” ขวัญพิชชาส่งยิ้มหวานทะเล้นให้ชายหนุ่ม พลางเลื่อนกระเป๋าใบใหญ่ยักษ์ไปให้ตามคำขอ ‘หน้าตาภูธรแล้วยังไม่พอ ยังหลงตัวเองสุดๆ’ ประโยคนี้ เธอไม่พูดออกไปหรอก
ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว เห็นรอยยิ้มกวนๆ ปากเล็กจิ้มลิ้มที่พ่นวาจาประชดประชันออกมา รู้สึกมันเขี้ยวขึ้นมาทันที “ผมชื่อวรกันต์ เรียกกันต์เฉยๆก็ได้” คนตัวสูงลากกระเป๋าไปยังทิศทางที่จอดรถไว้
“ยินดีที่ได้รู้จักคะคุณภูธร” ขวัญพิชชาพูดด้วยน้ำเสียงยียวน แล้วก้าวขาฉับๆเดินตามหลังชายหนุ่มไป
----------
Guest
