#หม่ามี๊ขาปะป๊าคิดถึง
หมอพิง (32) x แม่หมอวรินทร์ (28)
‘...คุณมีเกณฑ์มีบุตรหรือได้บริวารเร็ว ๆ นี้’
เหอะ...โคตรจะไร้สาระ คนที่วัน ๆ จมอยู่กับชาร์ตคนไข้จะเอาเวลาไหนไปมีลูกมีเมีย เวลากินนอนยังไม่ค่อยจะมีเลย งมงาย...คือคำที่ ‘หมอพิง’ ตราหน้าใครก็ตามที่ชอบเรื่องดูดวงเอาไว้
แต่แม่งใครจะไปรู้ว่าประโยคนั้น...จะเป็นจริง ทั้งคำตราหน้าและคำสบประมาทล้วนแล้วแต่ย้อนกลับมาที่หมอพิงทั้งสิ้นเมื่อได้พบกับผู้หญิงคนนั้น
“คุณ...เราร้อน อึก ชะ ช่วยหน่อยได้ไหม” ‘ว่าน’ ผิดที่ไปขอความช่วยเหลือจากคุณหมอปากร้าย
ทว่า
“ถ้าอยากให้ผมหยุดก็พูดซะตั้งแต่ตอนนี้...ก่อนที่มันจะกู่ไม่กลับ” หมอพิงเองก็ผิดที่ยอมให้ความช่วยเหลือยัยแม่หมอทั้งคืนเหมือนกัน
ก่อเกิดเป็นความสัมพันธ์ที่มีโซ่ทองคล้องใจเส้นใหญ่โดยไม่รู้ตัว
“นี่ปะป๊า...เรียกสิ”
“...คุณยุง”
“ปะ-ป๊า” เสียงทุ้มย้ำคำพลางกอดอกมองเด็กหญิงผมเปียตรงหน้าราวกับกำลังขู่ว่าถ้าไม่เรียก...วันนี้จะไม่ยอมกลับบ้าน!
ใบหน้าของพลินเริ่มเหยเก ปากเล็กเริ่มเบะปากทีละน้อย ก่อนจะแผดร้องลั่นจนคนเป็นแม่ที่อยู่หลังครัวต้องรีบวิ่งออกมาดู ว่านรีบอุ้มลูกขึ้นมากอดแนบอก ลูบหัวลูบหลังอย่างปลอบประโลม เสียงหวานเอ่ยถามลูกสาวตัวน้อยซ้ำ ๆ ว่าบาดเจ็บตรงไหน ทว่า
พรึ่บ!
นิ้วชี้สั้นป้อมกลับชี้มาทางคุณหมอร่างสูงพ่วงด้วยตำแหน่งปะป๊ามือใหม่ที่ยืนหน้าเจื่อนอยู่ข้าง ๆ
“พะ พินกลัว...กลัวคุณยุงที่ฉุดเยย!”
ถ้าถามว่าลักยิ้มตรงแก้มด้านซ้ายได้ใครมา…ก็เขานั่นแหละ แล้วความปากร้ายเถรตรงนั่นได้ใครมา…ก็เขาอีกเหมือนกัน!
ท่องเอาไว้ไอ้พิง...ลูกมึงเหมือนมึง!
.
.
.
นิยายเรื่องนี้ฟีลกู๊ดฟีลใจ ฮีลใจเหมือนเดิมค่ะ ไม่มีดราม่า ไม่มีนอกกายนอกใจ มีแต่คลั่งรักล้วนๆ
ฝากปะป๊าพิง หม่ามี๊ว่าน แล้วก็พลินเด็กน่ารักไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของแม่ ๆ ด้วยนะคะ ฝากเอ็นดูครอบครัวหมอพิงกันเยอะ ๆ น้า
อย่าลืม!!! กดหัวใจ กดเพิ่มเข้าชั้น นะกั๊บบบ
*นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้มีเจตนาในการพาดพิงถึงองค์กร ชื่อ สถานที่ และวิชาชีพใดใดทั้งสิ้น*
- ห้ามคัดลอกดัดแปลงทำซ้ำใดๆทั้งสิ้น สงวนสิทธิ์ตาม พ.ร.บ 2538 -
Guest
