‘นราทัศน์ วรภมรกิจนุกูล’ หนุ่มวัยสามสิบสอง หน้าตาคมเข้ม หุ่นสูงสมาร์ต หลังจากที่พ่อเสียชีวิตเมื่อตอนที่เขาอายุยี่สิบห้า เขาก็บินมาเรียนต่อปริญญาโทที่อเมริกา พร้อมๆ กับที่รับตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบริการลูกค้าภาคพื้นยุโรปของโรงแรมเครือ ‘ภมรกิจ’
เขามีงานอดิเรกเป็นนักเขียนนิยาย ซึ่งครั้งหนึ่งเคยมีความฝันว่าจะเลี้ยงชีพด้วยการเป็นนักเขียนและมีสำนักพิมพ์เป็นของตัวเอง ในขณะที่ผู้เป็นพ่อยืนกรานที่จะให้สืบทอดกิจการของครอบครัว จนเขาต้องหนีออกไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง กระทั่งผู้เป็นพ่อเสียชีวิตทำให้รู้สึกผิดจึงกลับมารับช่วงกิจการโรงแรมที่มีสาขาไปทั่วโลก
หลังจากเรียนจบปริญญาเอก เขาตัดสินใจที่จะเลิกเป็นนักเขียนเพื่อเข้ารับตำแหน่งประธานบริหาร ทว่านิยายที่ตั้งใจเขียนเป็นเรื่องสุดท้าย ทั้งพล็อต และเนื้อเรื่อง กลับไปเหมือนนิยายที่ถูกตีพิมพ์แล้วเมื่อหกปีก่อนแทบจะไม่ผิดเพี้ยน ทั้งที่เขาไม่เคยอ่านนิยายเรื่องนั้นมาก่อนเลย เพื่อลบข้อครหาว่าลอกนิยายของคนอื่น จึงออกตามหาเจ้าของนิยายเรื่องนั้นเพื่อหาสาเหตุว่าทำไมนิยายเรื่องนั้นถึงได้เหมือนนิยายที่เขาเพิ่งจะเขียนจบแทบไม่ผิดเพี้ยน แต่กลายเป็นว่าทำให้ได้พบกับผู้หญิงที่อยู่ในความฝันของเขามาตลอดเจ็ดปี และได้รู้ว่านิยายที่ตั้งใจเขียนเป็นเรื่องสุดท้ายที่เขียนขึ้นนั้น ไม่ได้เกิดจากจินตนาการ แต่เกิดจากความทรงจำบางช่วงบางตอนที่เลือนหายไป
รติยา แม่หม้ายสาวแสนสวย เจ้าของสวนกุหลาบ แม้จะมีเรือพ่วงเป็นลูกสาววัยเจ็ดขวบ หน้าตาน่ารัก แต่บรรดาหนุ่มทั้งอัมพวาก็ยังรุมขายขนมจีบ ทว่าเธอไม่เคยมีใจให้กับใคร กระทั่งการมาของผู้ชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าเหมือนกับคนรักเก่าราวกับเป็นคนเดียวกัน ที่เธอต้องพิสูจน์ว่าแค่คนหน้าตาเหมือนกัน หรือว่าเขาคือคนรักที่เธอคิดว่าได้ตายไปแล้วกันแน่