เรื่องราวความรักรุ่นลูก...
ตะวัน&ซันเดย์
ความที่มีไฟเหมือนกันจะอยู่ด้วยกันได้ไงอีกคนหนึ่งก็ร้อนอีกคนก็ร้อนเช่นกัน
"พี่ซันหยุดก่อนได้ไหม"
"ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ"
"ตะวันมีคนรักแล้ว.."น้ำเสียงตื่นแต่โหนกกับการกระทำที่ดูจากน่ากลัวของพี่ชายที่แสนดีของเขาคนนี้...
คนที่ทั้งอบอุ่นทั้งอ่อนโยนแต่ทำไมจู่ๆกับกลายเป็นเหมือนหมาป่าที่ดุร้ายกำลังตะคุบเหยื่ออย่างตะวันอยู่..
"เลิกโง่ได้แล้วตะวัน หมอนั้นมันไม่ได้รักนาย"
"แต่พี่ต่างหากที่นายควรจะมองมาไม่ใช่มัน"ส่งเสียงของเขาดุดันและเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธพี่ตะวันเองก็ไม่รู้ว่าเขาโกรธเรื่องอะไรกันแน่...
"ไม่จริงเขารักตะวัน"
"พวกเราจะมีความสุขกัน ปล่อยตะวันได้แล้ว"
"ทำไมนายถึงโง่ได้ขนาดนี้นะ"
"โง่แบบนี้ก็ไปตายซะเถอะ"เพียงจบประโยคคำพูดที่ทำร้ายจิตใจของตะวันก็ทำให้ตะวันนั้นถึงกับน้ำตาคลอเบ้า
และริมฝีปากของตะวันก็ถูกจู่โจมและครอบงำตะวันนั้นสติเลอะเลือนไปหมดกับรสสัมผัสที่แตกต่างจากที่ตะวันได้สัมผัสมา...
ความรักที่มักมาจากการแย่งชิงย่อมจะมีความสูญเสียตามมาด้วย..อีกคนต้องการอยากจะรักอยากทะนุถนอม
แต่อีกคนกลับเหมือนสัตว์ป่าที่ชั่วร้ายนำพาให้เสียความรู้สึกมากมายตลอด..
2 อย่างนี้ที่ไม่รู้ว่ามันจะประจบเข้าหากันได้ยังไง
โปรดติดตามว่าความรักของพวกเขาจะรู้เอ่ยกันด้วยดีรู้จักกันด้วยน้ำตา..
ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ของจำปาสีขาวด้วยนะคะ
รักเกิน ห้ามใจไหว
Guest
