เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆค่ะ
นักอ่านทุกคนคือกำลังใจของไรท์ค่ะ ^//^
คริส หนุ่มสถาปนิก สุดหล่อเชื้อสายอังกฤษแท้ ความหล่อของคลิสทำให้สาวๆต่างเข้ามาหาเขาเพื่อหวัง.....และเขาเองก็ไม่เคยขัดศัทธาสาวๆพวกนั้น (ว๊ายพระเอกแรด)
เจนนา สาวไทยลูกครึ่งออสเตรเลีย ผู้กำพร้าพ่อแม่ด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตก ตั้งแต่เธออายุ 4 ขวบ ต้องอาศัยอยู่กับป้า ครอบครัวอัตคัตขัดสน ความจำเป็นบังคับให้สาวน้อย ต้องทำทุกอย่างเพื่อปากท้อง (ทำอะไร 0.0)
"เจน เจน ไม่ไปเรียนเหรอลูก สายแล้วนะ"
"ค้าาา ตื่นแล้วค่ะ" ฉันตอบป้าไปแบบโค_รงัวเงีย ป้าจะปลุกทำไมแต่เช้าเนี่ย พลางเอื้มมือไปหยิบโทรศัพท์ จัมจุงฮีโร่ที่ข้างหมอน เชี่ยยยยย 7:48 สายแล้วนี่ ฉันเบิกตาโผลงวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
"ทานข้าวเช้าหน่อยสิลูก" ป้าภาเรียกจากในครัว
"ไม่ทันแล้วค่ะป้า" ฉันหยิบขนมปังปิ้งที่วางบนโต๊ะกินข้าวมาคาบไว้ แล้วรีบใส่รองเท้า
"หนูไปเรียนก่อนนะคะป้า หวัดดีค่ะ" ฉันไหว้ป้าผ่านอากาศไป ไม่รอให้ป้าตอบกลับวิ่งไปยังสถานีรถไฟที่อยู่ไกล้ๆด้วยความเร็ว ที่คิดว่าเร็วแล้ว จะทันประตูโรงเรียนป่าววะ โชคดีที่บ้านอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก เออวิ่งไปโรงเรียนเลยดีกว่ามั้ยวะ ว่าแล้วฉันก็วิ่งเลยสถานีรถไฟไปกะวะคงจะเร็วกว่าล่ะนะ
ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึ่ง ตึง ตึ้ง ตึ่ง
เชี่ยยย เสียเพลงชาติกำลังจะขึ้นฉันวิ่งไกล้ถึงประตูรั้วแล้ว
แกร็กๆๆๆๆๆ เสียงล้อเลื่อนของประตูรั่วกำลังจะปิด เอาวะสุดชีวติแ_ร่ง
เดี๋ยวค้าน้ายาม เฉียดฉิว ฉันพ่นลมหายใจออกแรงๆ เหนื่อยเชี่ยๆ
"สายอีกแล้วนะหนูเจน" น้ายามพูเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ เอาจริงๆก็ปกตินั่นแหละ โค_รปกติเลยชีวิตฉันก็เป็นอย่างเงี้ยทุกวัน ฉันเลยเคี้ยวขนมปังที่พอมีอยู่ในปาก ให้หมดไป ก็กินมาตลอดทางนั่นแหละ และนี่คืนห้องเรียนของฉัน เพื่อนๆในห้องดูไม่ค่อยสนใจคนมาทีหลังอย่างฉันเท่าไหร่นอกจาก
"สายเหมือนเดิม ยัยเจนจัด" เจนจัดพ่อง -''-
"ยุ่งไรด้วยวะ"ฉันเหวี่ยงใส่พร้อมเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ ให้ตายสีตานี่ทำหงุดหงิดทุกเช้าเลย เฮอะ ! ทำไมมันถึงเรียกฉันว่าเจนจัดน่ะเหรอ เพราะแม่งเป็นคนเดียวที่รู้ไงว่าฉันทำอาชีพอะไร (อาชีพ?) แต่ช่างมันเถอะดีแล้วที่มันไม่พูดไม่งั้นฉันคงถูกไล่ออกจากโรงเรียน ไอ้เชี่ยแม็กไม่ละความพยายาม แม่งเดินมาทั่โต๊ะฉันเริ่มกวนประสาทกันใช่มั้ย
"เย็นนี้หยุดงานได้ป่าว ไปเที่ยวเป็นเพื่อนหน่อยดิ เดี๋ยวชดเชยค่าเสียหายให้"
ห๊ะ ! หูฝาดป่าววะเนี่ย
"ไม่เอา" ฉันบอกไป (กุคิดอะไรอยู่ ) ที่จริงไม่ได้อยากทำงานที่เจอแต่พวกโรคจิตตลอดเวลาหรอกนะ แต่เงินมันดีอ่ะ ขืนหยุดก็โดนไล่ออกดิ
"เธอชอบงานแบบนั้นเหรอ?"
"เออ" ฉันตัดความรำคานให้ไอ้นี่ไปพ้นๆสักที ไม่รูว่ามันมีอะไรดี สาวๆค่อน รร.ถึงวิ่งตามแต่มัน เหมือนแมงวันตอมขี้ เป็นจังหวะที่จารย์เข้ามาพอดี โล่งอกชิบ
ไอ่แม็กควักอะไรไม่รู้ในกระเป๋าแล้วยัดใส่มือฉันก่อนไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง ซุบซิบกับเพื่อนๆ ซึ่งก็พอจะรู้ว่ามันพูดไรกัน 'ฝันไปเถอะอย่างแก แม่แต่เล็บขบฉันก็ไม่ให้เห็น' ฉันมองแบงค์พันประมานห้าใบในมือ อืม เงิน ฉันอยากได้ แต่ฉันไม่เอาเงินของมันแน่
--พักกลางวัน--
"เอาคืนไป" ฉันวางเงินลงบนโต๊ะของนายแม็ก แล้วหันหลังเดินออกจากห้องทันที ไม่รอคำตอบใดๆทั้งนั้น ไปกินข้าวดีกว่าหิวเชี่ยๆ -''-
"เจนนนนน" ฉันหันไปมองตามเสียงเรียกที่ลากยาวเป็นผีแม่นาก แอร์สาวหน้าหมวยผมสั้นน่ารักชิบ ในสายตาฉัน (กุเป็นเบี่ยนป่าววะ)
"จ๋าาาาา" ฉันขานตอบเสียงหวาน
"แอร์ซื้อข้าวให้แล้ว กระเพรา ไข่ดาวเหมือนเดิมไปนั่งด้วยกันนะ" แอร์พูดพร้อมกับฉุดมือฉันให้ไปกันเธอ แอร์เป็นสาวน่ารัก เอาใจเก่ง ถ้าไครได้เป็นแฟน โชคดีของมึงเลย
"ขอบใจจ๊ะ" ฉันยิ่มให้แอร์ ดีไม่ต้องเปลืองตังอีกกุ 55 (ชั่ว -''-)
"แอร์มาทำดีกะเราบ่อยๆ มีไรรึป่าว" ความจริงฉันกะแอร์อยู่คนละห้อง รู้จักกันตั้งแต่วันมาสมัครเรียน จนตอนนี้ ก็เป็นเพื่อนกันมาปีนึงแล้ว
"แอร์เสียใจจังที่เราไม่ได้เรียนห้องเดียวกัน" ทำหน้าเศร้า
"แอร์อยากเป็นเพื่อนสนิทกับเจนนะ "
"ก็เป็นอยู่นี่ไงจ๊ะ ^^" ใช่ป่าววะ
"ก็อยากสนิทกว่านี้" แอร์ทำท่าเขินๆ มึงคิดอะไร?
เพื่อพิสูจน์ว่าที่ฉันคิดมันจริงรึปล่าวฉันเอื้อมมือไปจับมือแอร์ อีกข้างที่อยู่ใต้โต๊ะกินข้าว
"ก็เป็นได้นี่ ^^" ฉันกำลัง'เล่น'กับความรู้สึกของคนอื่นอยู่รึปล่าว รู้สึกเสียใจเล็กๆ แต่จะรู้สึกไปทำไมวะ -''-
แอร์ยิ้มหวาน แล้วใช่นิ้วโป้วลูบไปมาบนหลังมือฉันเบาๆ เชี่ยเบี้ยน!
แล้วเราก็กินข้าวจนเสร็จ อึดอัดวะ แต่ต้องยิ้ม เดี๋ยวแอร์เสียใจ ฉันเสียเพื่อน( หรือคนเลี้ยงข้าววะ)
Guest
