ปราบพยศลูกสาวเจ้าพ่อ

เพราะเป็นคนเอาแต่ใจ เหวี่ยง วีน ได้ทุกสถานการณ์ ตามแบบฉบับของสาวไฮโซที่ถูกตามใจมากตั้งแต่เด็ก 

ปรายฟ้า ตฤณยากร 

จึงถูกจัดหนักจากบอร์ดี้การ์ดสุดหล่อล่ำ ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมือหนึ่ง เลือกสรรแล้วจากผู้เป็นบิดาของเธอ หมายมั่นว่าเฮนรี่คือคนที่สามารถปราบพยศลูกสาวตัวร้ายได้แน่นอน จึงไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่ เฮนรี่ เจมส์ จะทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะคุณหนูคนงาม จะด้วยความเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก หรือเพราะไม่ยอมคน ปรายฟ้าจึงไม่ถูกชะตากับเขาตั้งแต่แรก เขาไม่ตามใจเธอ ไม่ยอมแพ้ ฉะนั้นเธอต้องยอมแพ้เขาหรือ ไม่มีทาง สุดท้ายใครจะชนะ ใครจะถูกปราบ... 

“สัมผัสฟ้า เหมือนคืนนั้น” สิ้นคำกระซิบหวานของเธอ เฮนรี่ถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ พลางขมวดคิ้วและขนลุกซู่โดยไม่ 

รู้ตัว 

ดวงตาคมกริบจ้องมองดวงตาคู่หวานด้วยความแปลกใจ 

“คืนนั้น” เฮนรี่แปลกใจตรงที่เธอจำได้ เพราะคิดว่าเธอไม่รู้สึกตัวเสียด้วยซ้ำ 

“ค่ะ คืนนั้น หรือจะบอกว่าไม่ได้...” เธอถามกลับด้วยแววตาแสนเว้าวอน  เท่านี้เขาก็เข่าอ่อนจะแย่อยู่แล้ว 

“คืนนั้นผม ทรมานมาก” น้ำเสียงของเขาเวลานี้ก็ทรมานไม่แพ้กัน 

“ฟ้าก็ทรมานไม่แพ้กัน ไม่รู้เป็นความฝันหรือความจริง” 

“ยินดีสัมผัสกับความจริงไหม” เฮนรี่คลายอ้อมกอด แล้วเอื้อมมือประคองใบหน้าเธอเอาไว้ ก้มกระซิบที่กลีบปากนุ่มอีกครั้ง 

“อย่าทรมานฟ้าก็พอ” คืนนั้นมันเป็นความทรมานที่ยากจะอธิบาย เหมือนจะขาดใจ แต่ไม่สามารถปลดปล่อยได้อย่างเต็มที่ จะว่าไม่ใช่แต่มันก็เป็นสัมผัสของเขา คล้ายหลุดเข้าไปในห้วงของความฝัน แต่มันก็ไม่ใช่เสียทีเดียว 

“มันจะไม่ทรมานเลย ถ้าพร้อมที่จะรับมัน และปล่อยหัวใจให้ล่องลอยไปผม” 

“เฮนรี่ สัมผัสฟ้า ตอนนี้” เป็นคำอ้อนวอนที่มีน้ำเสียงพร่า โหยหาและหวานนุ่ม เหมือนกับว่าร่างกายไร้การควบคุม ร้อนรุ่มทุกครั้งยามที่อยู่ใกล้เขา และยิ่งเวลานี้กำลังปล่อยหัวใจ ทั้งกายและความคิดหาญกล้าพอที่จะเอ่ยคำขอ และมีหรือที่เฮนรี่จะรั้งรอและปฏิเสธ ไม่ว่าสถานะของเขาและเธอจะเป็นอย่างไร เขาจะไม่สนใจอีกแล้ว ความปรารถนาอันร้อนแรงต่างหากที่กายและใจทั้งคู่ต่างหมายที่จะปลดปล่อยให้ทะยานไปพร้อมกัน 

“อย่ากรีดร้อง ถ้ามันจะทรมานยิ่งกว่าคืนนั้น” เขากระซิบเสียงนุ่มพลางเดินถอยหลังมาเรื่อยๆ กระทั่งขาชนเข้ากับขอบเตียง 

“รับปากไม่ได้เลย” เธอกระซิบกลับเช่นกัน และทันทีที่จบคำเขาก็ยิ้มกริ่มเจ้าชู้ ก่อนจะก้มหน้าลงกดจูบแนบแน่นที่กลีบปากนุ่ม