กลรักไฟแค้น

บทนำ

มอเตอร์ไซคันเล็กจอดเทียบอยู่ริมฟุตบาท อัจฉราพยายามชะเง้อมองหาเป้าหมายอย่างร้อนใจ ทำไมกัน ทำไมหล่อนถึงนัดเธอมาที่นี่ ที่ที่ไม่มีร่มเงาอะไรเลย  แดดเมืองไทยก็ร้อนเสียยิ่งกระไร ‘แล้วนี่น้าจันอยู่ไหนเนี่ย’

“อัจฉรา…” เสียงเรียกที่แสนแหบพร่าเสียงเดิมดึงให้อัจฉราหันไปมอง นั่นไง…จันทิมายืนอยู่บนสะพานลอย แม้เธอจะสงสัยว่าทำไมหล่อนต้องขึ้นไปยืนอาบแดดบนนั่น แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก รีบวิ่งขึ้นไปหาในทันที

“แฮ่กๆ น้าจัน…หายไปไหนมาคะ แล้วจะให้อัจช่วยอะไรเหรอ เอ่อ…แล้วทำไมเราต้องมาคุยกันบนนี้ล่ะคะ” อัจฉราพยายามสูดลมหายใจอย่างโหยหาอากาศอันบริสุทธ์ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ผู้หญิงขาสั้นอย่างเธอจะวิ่งขึ้นบันไดกว่ายี่สิบขั้นในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที

“ข้อแรก ฉันไม่ได้หายไปไหนหรอก ฉันก็วนเวียนอยู่ใกล้ๆตัวแกนี่แหละ ข้อสอง…ฉันอยากให้แกช่วยฉันแก้แค้น และข้อสาม…ฮึๆๆ ฉันคิดว่าที่นี่เหมาะกับคนอย่างแกที่สุดแล้ว”จันทิมาหัวเราะในลำคออย่างมีเลศนัย น้ำเสียงฟังดูดุดันอย่างน่าผวา ใบหน้าดูเหี้ยมเกรียม ผิดกับเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง ดวงตาคู่สวยกลับปูดโปนไปด้วยเส้นเลือดเล็กๆ จ้องเขม็งมายังอัจฉราเหมือนหวังจะกินเลือดกินเนื้อ

อัจฉราตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความหวาดกลัว เธอไม่เคนเห็นจันทิมาเป็นอย่างนี้มาก่อนเลย ในใจเธออยากจะวิ่งหนีออกไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ขาเจ้ากรรมกลับยืนหยัดตั้งนิ่งเสมือนฝังรากลงพื้น ไม่สามารถขยับเขยื่อนได้

“นะ..นะ..น้าจัน หมายความว่ายังไงคะ”

“หมายความว่ายังไงน่ะเหรอ อย่าทำเป็นเสแสร้งหน่อยเลย ฉันรู้นะว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นฝีมือแก ใช่ไหม…ฉันถามว่าใช่ไหม!!!” จันทิมาตะโกนถามอย่าหัวเสีย มือเรียวบีบแขนของอัจฉราแล้วเขย่าอย่างแรงจนไหวไปทั้งกาย เล็บงามจิกลงบนเนื้อเนียนอย่างตั้งใจ ความเจ็บแสบและปวดหนึบแล่นเข้ากอบกุมทั่วบริเวณจนมิอาจทนได้

อัจฉราพยายามอดกลั้นมิให้ร้องไห้ แต่ดวงตากลมโตคู่สวยไม่อาจกักกั้นบ่อน้ำตาไว้ได้ หยดน้ำใสๆค่อยๆหยดแหมะลงด้วยความรวดร้าว

“อัจขอโทษ ฮือๆ อัจไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้อัจขอโทษจริงๆค่ะ น้าจันปล่อยอัจไปเถอะนะคะ อัจขอร้อง ฮือๆๆ” อัจฉราอ้อนวอนอย่างสุดหนทาง มือน้อยๆพยายามแกะมือจันทิมาออกจากไหล่ แต่นั่นยิ่งทำให้หล่อนเพิ่มแรงบีบขึ้นอีกทวีคูณ

“ขอร้องเรอะ ฮึ!แกคิดว่าบีบน้ำตาแค่นี้จะทำให้ฉันยกโทษให้แกอย่างนั้นเหรอ แกรู้ไหมว่าฉันต้องทุกข์ทนทรมานแค่ไหน แม้ว่าฉันจะขอร้องวิงวอนขอชีวิตกี่ครั้งต่อกี่ครั้งมันก็ไม่เคยได้ผล ความเจ็บปวดที่พวกแกมอบให้ มันเป็นฝันร้ายที่สุดในชีวิตฉัน และมันก็คงจะเป็นต่อไปถ้าฉันไม่ได้แก้แค้นตัวต้นเหตุอย่างแก”

“ไม่ ไม่นะคะ…น้าจันอย่าทำอะไรอัจนะคะ อัจขอร้อง ได้โปรด…”อัจฉรายังไม่ลดละความพยายามที่จะร้องขอชีวิต เธอยอมรับว่าเธอเป็นคนผิด ผิดตั้งแต่ต้น แต่เรื่องแค่นี้ถึงกับจะฆ่าจะแกงกันเลยรึ ความเป็นญาติไม่ได้ช่วยให้ความแค้นที่หล่อนมีทุเลาลงไปได้เลยอย่างนั้นหรือ

“ไหนแกบอกแกจะช่วยฉันไง ลืมไปแล้วเหรอ นี่ไง!สิ่งที่ฉันอย่างให้แกช่วย…..ช่วยไปตายยังไงล่ะ ถ้าไม่มีแกอยู่สักคนชีวิตฉันก็คงไม่เป็นแบบนี้ เพราะฉะนั้น แกก็ตายซะเถอะ!!” ไม่ว่าเปล่าจันทิมาผลักอัจฉราลงไปด้วนล่าง แต่โชคดีที่เธอเกาะราวสะพานไว้ได้ ไม่เช่นนั้นสภาพเธอคงดูไม่จืดแน่ๆ

“ตายยากตายเย็นจริงๆนะแก” เมื่อเห็นว่าอัจฉรายังไม่ตกลงไปดังใจหวัง จันทิมาจึงเอื้อมตัวลงมาหมายจะแกะมือที่จับราวอยู่ให้หลุดออกซะ

อัจฉราก้มลงดูด้านล่างพลางกลืนน้ำลายลงคอ ถึงแม่ที่นี่จะรายล้อมไปด้วยท้องทุ่ง แต่ถนนที่นี่เป็นสายตรงรถจึงวิ่งผ่านกันด้วยความเร็วอย่างเต็มที่ หากเธอตกลงไปบนถนนเปล่าๆอย่างมากคงแค่พิการ แต่หากโชคร้ายหล่นลงปะทะกับยานสี่ล้อเข้ามีหวังเธอคงได้แยกชิ้นส่วนเป็นเหมือนอะไหล่แน่ๆ

แม้บรรยากาศด้านล่างจะเต็มไปด้วยเสียงแตรรถที่บีบกันอย่างจ้าละหวั่น ผสมผสานกับเสียงฮือฮาของเหล่านักไทยมุง ที่ต่างคนต่างถ่ายรูปและคลิปวีดีโอกันให้วุ่น แต่ก็ไม่มีใครคิดที่จะขึ้นมาช่วยเธอเลยซักคน

อัจฉราห้อยโหนอยู่นานก็เริ่มหมดแรง มือที่ยึดจับราวเริ่มลื่นเพราะเม็ดเหงื่อ บวกกับแรงที่จันทิมาพยายามแกะนิ้วเธอออก ทำให้เธอเริ่มถอดใจที่จะมีชีวิตรอด เพราะมองไปทางไหน ก็ไม่เห็นทาง….

นี่เราจะต้องตายจริงๆเหรอ พ่อคะแม่คะช่วยอัจด้วย อัจกลัวเหลือเกิน ฮือๆๆอัจขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้อยู่ทดแทนบุญคุณพ่อกับแม่ อัจไม่ดีเองที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ไม่อย่างนั้นอัจคงไม่มีจุดจบแบบนี้  หากชาติหน้ามีจริงอัจขอเกิดเป็นลูกของพ่อกับแม่อีกนะคะ ลาก่อน…..

อัจฉราหลับตาลงด้วยความอ่อนแรงก่อนจะปล่อยตัวตามแรงโน้มถ่วงอย่างที่ควรจะเป็นตั้งแต่แรก หยดน้ำตาที่ไหลพร่าแตกกระเซ็นตามแรงอากาศ ทุกๆสิ่งรอบตัวเธอเหมือนจะดำเนินไปอย่างช้าๆ สิ่งสุดท้ายที่เธอรับรู้ได้มีเพียงเสียงหวีดร้องของผู้คนรอบกาย ก่อนที่ทุกอย่างจะดับไป