พี่ภาม (23 ปี) x น้องพรีม (19 ปี)
“ผมไม่รังเกียจน้อง”
“แต่ภามดูเครียดนะ”
“น้องยังเด็กมากเลยนะครับ”
“ตอนปู่แต่งงานย่าเขาก็อายุสิบแปดเอง”
“ตอนนี้พรีมก็สิบหกแล้ว อีกไม่ถึงสองปีดีก็เต็มสิบแปด หรือเราจะรอให้น้องยี่สิบก็ได้ จริงๆ ก็อยากจะรอให้ภามเรียนจบ ให้น้องโตกว่านี้ แต่ปู่ก็ไม่รู้จะอยู่ได้ถึงเมื่อไหร่ แล้วภามเองก็อาจจะมีแฟนมีคนรักไปก่อน เห็นว่าเสน่ห์แรงไม่ใช่เหรอเรา...หรือว่ามีแล้ว”
“เอ่อ ยังไม่มีแฟนครับ”
“แต่ได้ยินว่าเราก็มีสาวเยอะเหมือนกัน”
“เอ่อ ก็ มีคนที่คุยๆ อยู่ครับ แต่ไม่ได้ตกลงที่จะเป็นแฟน”
“อืม ปู่เข้าใจ เราอยู่ในช่วงวัยรุ่นแล้วนี่เนอะ”
“ถ้าภามยินดีที่จะหมั้นหมายและแต่งงานกับน้อง...ปู่ก็อยากให้ลองคบหากันดู ตอนนี้น้องอาจจะยังเด็กแต่อีกหน่อยน้องก็คงโตพอ และปู่ก็เชื่อใจว่าภามจะดูแลน้องได้ดี”
คิ้วเข้มขวดเล็กๆ ตีความประโยคนั้น หัวใจกระตุกไปหนึ่งทีเมื่อเริ่มเข้าใจความหมายโดยนัย ท่านคงไม่ได้หวงหลานสาวกับเขาเมื่อฝากฝังให้ดูแลแล้ว...แต่ก็ให้เขาพิจารณาเองว่าอะไรที่เหมาะสม ไม่เหมาะสม ลึกๆ ก็คงอยากรอให้ พริมาโตกว่านี้เหมือนกัน ซึ่งภามก็เห็นด้วย
ฝากนิยายเรื่องใหม่ของฝนพราง ด้วยนะคะ เป็นแนวโรมานซ์ฟีลกู๊ด ขอเสิร์ฟความหวานเลี่ยนอีกเรื่องค่ะ
ปล. เรื่องนี้พระนางคบกันตั้งแต่นางเอกยังเด็กมากๆ ตอนเด็กๆ จะฟีลกุ๊กกิ๊กน่ารักๆ ให้พี่ภาม “เฝ้าถนอมรักน้อง” พี่ภามจะรอน้องได้ถึงไหนกันนะ
Guest
