ทั่วทั้งใต้หล้า ข้ามองหาเพียงเจ้า

"เขาไม่รูปงามหรือ" กู่ซิงอีถามสหายคนสนิท 

"รูปงามยิ่งนัก!" เซี่ยลู่หลินกล่าวด้วยความจริงจัง 

คราที่ฟังมิได้ทันคิด หากแต่ได้ยลอีกฝ่ายแล้ว คำพูดของสหายก็หวนมาอีกครา 

'รูปงามยิ่งนัก!' 

กลิ่นอายรอบกายสูงส่งดั่งหยก แววตาเฉยเมยไร้สิ่งใดที่สามารถสั่นคลอนคนผู้นี้ได้ 

ภาพตรงหน้า...สลักลึกฝังลงในใจ 

อะแฮ่มๆ แนะนำเนื้อเรื่องอย่างจริงจังกันดีกว่า 

กู่ซิงอีเป็นคนรักสันโดษ ยึดอาชีพหมักสุราหาเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง เพราะไม่ชอบวุ่นวายกับใครในชีวิตนี้คบหาสหายเพียงคนเดียวนามว่าเซี่ยลู่หลินที่เป็นบุตรสาวพ่อค้าคนใหญ่คนโตของเมืองจาง 

เขาใช้ชีวิตอย่างราบลื่นปกติสุขไม่เคยมีเรื่องกับใคร เอ่อ...ยกเว้นกับต้นพลับโง่ๆ ต้นนั้นที่ไม่เคยออกลูกสักครา! 

คืนนั้นในสารทฤดูกู่ซิงอีนอนอาบแสงจันทร์พร้อมไหสุราอย่างเคย พลางคิดว่าว่าชีวิตต่อจากนี้คงจะสงบสุขสมอย่างใจหวัง 

แต่ไหนเลยจะเป็นเช่นนั้น ราวกับโชคชะตาเล่นตลกกับคนที่เพิ่งมองโลกในแง่ดีไป เช้าวันต่อมาสหายคนสนิทก็วิ่งหน้าตั้งมาหา ทุบประตูบ้านเสียจนแทบจะพัง เอ่ยร้องขอให้กู่ซิงอีช่วยตนถอนหมั้นกับว่านฟู่เฉิง ผู้นำตระกูลพ่อค้าอันดับต้นของเมืองจาง! 

กู่ซิงอีให้ใจใครยากก็จริง แต่เมื่อได้คบหาใครเป็นสหายแล้วย่อมมอบความจริงใจที่ตนมีทั้งหมดให้อีกฝ่ายโดยไม่อิดออด ดังนั้นจึงยอมทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเหลือสหายถอนหมั้นให้จงได้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีดีถึงขั้นที่ว่า 'เป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยมาก เงินทองมีให้ใช้ไม่หมด' 'รูปงามหาผู้ใดเปรียบมิได้' 'เอาการเอางานยิ่งกว่าผู้ใด' ก็ตามเถอะ  

แล้วผู้ใดเล่าจะคาดการณ์ได้ว่าการยกเลิกงานหมั้นครั้งนี้ค่าตอบแทนสูงยิ่งนัก 

“ครั้งนั้นเจ้าใช้สตรีมาล่อลวงข้าไม่ใช่หรือไร ไยเจ้าไม่ล่อลวงข้าเสียเองเล่า” ว่านฟู่เฉิงได้กล่าวไว้ 

#คนหมั้นไม่ได้แต่งคนแต่งไม่ได้หมั้น #มายกเลิกงานหมั้นเขาตัวเองแต่งแทนเฉย! 

............. 

นิยายเรื่องนี้ยาว 546 กว่าหน้า (ตอนในอีบุ๊ค190หน้า) แนวฟีลกู๊ดฟีลใจ ไม่ดราม่า ปมมีเท่าหางอึ่ง แต่เนื้อเรื่องยาวเท่าหางว่าว เน้นมาดูคนรักกันฉ่ำๆ ค่ะ พระเอกสายธงเขียว 

อุปสรรคที่ขวางกั้นก็มีเพียงแค่ว่าในยุคจีนโบราณบุรุษชอบพอกันยังไม่เป็นที่ยอมรับ และตัวนายเอกที่ไม่ค่อยมีเพื่อนเลยไม่รู้ถึงความสัมพันธ์และความรู้สึกในใจของตนเท่าไหร่นัก (เป็นการดำเนินเรื่องค่อยข้างสมจริง ไม่เน้นแบบรวบรัดแบบชอบกันแล้วบอกรักทันที ใครรอไม่ไหวต้องขออภัย)  

ใครอ่านแล้วชงโพผิดไปต่อแถวไหมเคอะ! 

เรื่องอื่นอาจมีผัวออกสาว เรื่องนี้เมียออกผัวแทนจ๊ะ @_@ สายแบกผัวออกเที่ยวป่าเที่ยวเขาเที่ยวลำน้ำด้วยกัน 5555 ตอนเขียนยังกลัวนักอ่านเข้าใจผิด เพราะลูกเรามันสายสตรองค่ะ 

......... 

มาสปอยล์ ฉากสามีและภรรยา (ในอนาคต) ได้มาเจอกัน อุอิ ๆ ^3^ ใครไม่อยากโดนสปอย ข้ามไปเลยน้าาา 

ใครอยากเดาโพเล่นแล้วไปต้องต่อแถวใหม่เพราะเดาผิดโพก็ข้ามไปเลยไม่ต้องอ่านสปอยล์นะคะ 

ถึงรูปปกจะเหมือนบอกไว้แล้วก็เถอะแต่ไรท์เขียนเองยังกลัวเองว่าคนจะเข้าใจผิด 

สปอยล์ 

สายลมของสารทฤดูช่วงนี้ค่อนข้างพัดแรง ยามนี้สายลมหอบหนึ่งซึ่งไร้ที่มาที่ไปอย่างแน่ชัดก็พัดผ่านร่างของเขาไป หอบลอยเข้าไปบริเวณทางเดินด้านในที่รถม้าของตระกูลว่านจอดอยู่ 

คนบนเก้าอี้รถเข็นที่ถูกสายลมหอบหนึ่งพัดผ่านร่างไปก็หันมามองทางหน้าประตูเพราะกลิ่นหอมที่ทำให้เกิดความสงสัย 

กู่ซิงอีที่กำลังคาบมังกรปั้นซึ่งเหลือครึ่งตัวไว้ในปากพลันชะงัก สายตาสบประสานกับคนบนเก้าอี้รถเข็นเข้าพอดี มือนิ่งค้างไม่ได้ดึงไม้กลับคืนไป 

ในหัวพลันนึกถึงเสียงของเสี่ยวลู่ขึ้นมา 

‘รูปงามยิ่งนัก!’ (นั่นสามีเธอจ้ะ หล่ออะดิ ตะลึงในความหล่อจนยืนคาบมังกรปั้นเอ๋อ ๆ ในปาก แต่น้องกู่ซิงอีก็น่ารักเหมือนเดิมจ้ะ ลูกน้อยหอยสังข์ของมัมมี่ ><)  

........... 

สปอยล์ 

กู่ซิงอีคิดจะมาหลอกผีให้ผู้อื่นตกใจจนจับไข้ หวังใช่เรื่องนี้แสร้งตีข่าวโคมลอยว่างามหมั้นไม่เป็นมงคล 

“ลงมาเถอะ ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น” ว่านฟู่เฉิงกล่าวเนิบนาบ (ตัวพ่อก็รู้ดีเกิ๊น/ไรท์)  

แต่กู่ซิงอีย่อมรู้ได้แน่ว่าบริเวณนี้นอกจากตนแล้วหามีใครไม่ 

“ว้า...โดนจับได้เสียแล้ว” คิดมาหลอกผีผู้อื่นแต่กลับถูกจับได้เสียนี่! 

............ 

กู่ซิงอีไม่รู้เลยว่าที่ตนวางแผนมาทั้งหมด บางทีอาจมีใครบางคนเฝ้ามองดูอยู่ห่างๆ ก็ได้ (หนูลูกกก งื้อ จะโดนเขาสวบเอานะลูก หนีไป!!!)  

........... 

สปอยล์ คนคลั่งรักที่กลืนคำพูดตัวเอง 

ว่านฟู่เฉิง ฉบับคุณชายขี้หงุดหงิดที่ยังไม่รักเธอว์~ : "อย่ามาถูกตัวข้า" "น่ารำคาญ" "หนวกหู" "ไร้มารยาท" 

ว่านฟู่เฉิงหลังจากสวมหูหมาจิ้งจอกแล้ว : "เสี่ยวอีนางจับโดนตัวข้า" (อ้อนให้กู่ซิงอีลูบแขนตนเองตรงที่ถูกสตรีมาต้องเนื้อต้องตัว >///<) "ไยเจ้าไม่ล่อลวงข้าเสียเองเล่า" "เสี่ยวอีคนดี..." "เห็นเสี่ยวอีของข้าหรือไม่" 

สปอยล์ หนึ่งในฉากที่ด่าเขาว่า "หนวกหู" 

//กู่ซิงอีถือถังหูลู่ในมือ// 

...ผลซานจาสีแดงที่เมื่อครู่ยังดูตัดกับสีผิวบนมือของผู้ถือ พอถูกกัดไปครึ่งหนึ่งด้วยริมฝีปากของเจ้าตัวกลับให้ความรู้สึกต่างออกไปจากเดิม น้ำตาลเคลือบด้านนอกค่อนข้างแข็งยิ่งทำให้ปากสีชมพูอ่อนของอีกฝ่ายดูนุ่มนิ่มขึ้นกว่าเดิม 

ว่านฟู่เฉิงพลันหัวใจกระตุกชา รู้สึกไม่พอใจบางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ทำไมเขาถึงได้คิดว่าริมฝีปากของอีกฝ่ายดูดีกว่าสตรีทั่วไปเสียได้ อาจเพราะไม่รู้ที่มาที่ไปถึงความรู้สึกตอนนี้จึงเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาถึงขั้นกระแทกเสียงบ่นคนข้างรถม้าออกไปว่า “หนวกหู!” ... 

(มาค่ะเร่เข้ามาท่านผู้อ่าน มาคอยดูคนโรคจิตมันใช้สายตามองน้องทั้งเรื่องค่ะ!!!)  

เขียนโดย: เสี่ยวเทีย 

พิสูจน์อักษร : Chonlada.w Proofread 

ภาพประกอบ: joel 

หมายเหตุ: เนื้อหาในเล่มเป็นจินตนาการของผู้แต่ง ไม่อิงประวัติศาสตร์ เป็นนิยายบรรยายมากกว่าเน้นคำพูด ปมเรื่องน้อย เน้นอ่านสบาย 

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ทั้งเนื้อหานิยายและรูปภาพประกอบ ห้ามขโมยไปหาประโยชน์ใส่ตน ไม่ว่ากรณีใด ๆ ก็ตาม ไม่มีการเตือนมีแต่ส่งหมายถึงที่อย่างเดียว  

(ส่วนใครอยากแนะนำในติ๊กต๊อกให้ไรท์ สามารถขอรูปภาพจากไรท์ได้ค่ะ ไม่ว่าจะปกจริง จิบิตามฉาก ทักได้ที่เพจเสี่ยวเทีย ค่ะ แต่ไม่อณุญาตให้นำผลงานทั้งหมดไปบรรยายแคปภาพไปจนหมด จนคนตามอ่านแต่ในติ๊กต๊อก 5555 กรุณาเอาไปแค่บางส่วนพอ สามารถอธิบายในแบบของตนเองเพื่อแนะนำได้ค่ะ ถ้าใครมียอดกดเข้าชั้นเยอะเกิน 50 ทักมาเลยค่ะมีค่าขนมให้ 50 การกดเข้าชั้นต่อ 100 บาท กรณีเงินหมดจะปิดแจกทันที 55555)