พุทธศักราช 2495
พระนครศรีอยุธยา
ตอนเช้าตรู่ ที่ชานเรือนของบ้านเรือนไทยหลังใหญ่ตั้งอยู่กลางทุ่งสีเขียวขจี
ดรุณีแรกรุ่นใบหน้ารูปไข่ ผิวพรรณขาวเนียนสะดุดตา ตาคม ขนตางอนระยับ เส้นผมสีดำสลวยขมวดมวยแซมไว้ด้วยดอกจำปีหอมกรุ่น ทอดสายตามองไปยังเรือนไทยหลังเล็กปลูกสร้างเอาไว้อีกฟากฝั่งคลองตรงกันข้าม
“เรไร… นั่นเอ็งนั่งมองอะไรอยู่นานสองนาง”
เสียงเข้มดุของนาง ‘แย้ม’ สตรีวัยสี่สิบห้าปีที่ยังคงเค้าของความสะสวยเอาไว้ไม่สร่าง หล่อนกล่าวเสียงดังข้างหลังสาวน้อยผู้เป็นหลาน
หล่อนมีนามว่า ‘เรไร’ กำลังทอดสายตามองออกไปยังเรือนไทยหลังเล็กด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น
“กำลังมองเรือนหลังโน้นค่ะป้าแย้ม… ”
นิ้วเรียวดุจลำเทียน ชี้ไปยังเรือนไทยหลังเล็ก ตระหง่านอยู่อีกฟากของฝั่งคลอง
หน้าประตูทางเข้ามีต้นบานบุรีอวดดอกสีชมพูสะพรั่ง เลื้อยคลุมสูงขึ้นไปถึงหลังคาอิฐสีแดงซีดจางไปตามกาลเวลา
“นั่นคือเรือนคุณหลวงเดช… เอ็งก็รู้นี่นา”
แย้มกล่าว…
ไม่แปลกถ้าเรไรที่มีวัยเพียงสิบแปดปีจะแสดงอาการอยากรู้อยากเห็นไปหมด กับสภาพแวดล้อมรอบๆ ตัวซึ่งล้วนเป็นความแปลกใหม่สำหรับหล่อน เป็นเพราะว่าเรไรเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ได้เพียงสัปดาห์กว่าๆ เท่านั้น
เมื่อก่อนเรไรอาศัยอยู่ที่จังหวัดนครสวรรค์ เป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ของแย้มเก็บมาเลี้ยงด้วยความเวทนาสงสาร
Guest
