รักนี้ลิขิตเอง

“เป็นไงสวยไหม” 

“ห้ะ!อ๋อก็สวยดี”ยืนคนเดียวมาตั้งนาน จู่ๆมีคนเข้ามาถามก็ทำให้ตั้งตัวไม่ทันแต่ว่าที่นี้เขาคัดหน้าตากันด้วยรึเปล่าเนี่ย ก้าวแรกที่เข้ามาในนี้ฉันยังไม่เจอคนที่ไม่หล่อเลยสักคนหันไปทางไหนๆก็อาหารตาชะมัด 

“สนใจอยากไปนั่งไหม” 

“ได้หรอ” 

แกร๊ก(เสียงเปิดประตูรถ) 

กลิ่นแอร์ของรถกลิ่นเบาะรถความรู้สึกที่ได้สัมผัสของรถซุปเปอร์คาร์มันเป็นอย่างงี้นี้เอง 

“เป็นไงรถฉันสวยละสิ” 

“ก็สวยดีนะ แต่คันอื่นฉันว่าสวยกว่า” 

“อะ!เอ๊ะ” 

เพล้ง(ยัยนี้หน้าตาก็น่ารักแต่ติดที่ปากอย่างเดี๋ยวจริงๆ) 

“ถ้ารถฉันมันไม่สวยแล้วทำไมเธอถึงมายืนดูอยู่ตั้งนานละห้ะ” 

ฉันเงยหน้ามองคนที่อยู่ข้างประตูก่อนจะตอบไปว่า 

“เห็นนกมันขี้ใส่รถ ก็เลยยืนดู”พูดจบฉันก็รีบลงรถก่อนจะชิ่งหนีเพราะไปหาเรื่องเขา คนรักรถแบบเขาคงจะเจ็บใจไม่น้อยยิ่งรู้ว่าฉันยืนดูสิ่งอื่นที่ไม่ใช่รถก็ยิ่งเจ็บใจไปใหญ่ 

“ไหนขี้นกมันมาอยู่บนรถฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ตอนเช้าที่เช็ดรถก็ดูแล้วนี้” 

หึ้ย 

“หน๊อย!ยัยเด็กบ้านี้มันลูกหลานใครพ่อจะด่าให้เรียบเลย”