เมื่อเมียหมดใจ ภาคต่อเสียแรงที่รัก
พระเอกปากร้าย ปากหมา นางเอกน่าสงสาร สายขมสายดราม่าเชิญทางนี้
ซากปรักหักพังในความสัมพันธ์จบลงด้วยใบหย่า เศษรักไร้ค่าจากนี้เธอไม่ต้องการมันอีก
“ขอเตือนไว้อย่างนะมีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่คิดว่าการมีลูกจะหยุดผู้ชายคนนึงได้”
*****
เพราะผู้เป็นย่าทำให้เขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงเจ้ามารยาที่เกลียดเข้าไส้
ในอดีตเธอคือลูกสาวคนงานผู้ใสซื่อ 'ปุริน' ไม่คิดเลยว่า 'ญดาริน' จะร้ายยิ่งกว่าอรพิษ
*****
ญดารินมอบกายและใจให้ผู้ชายที่รักที่สุดอย่างไม่ลังเล
ถึงแม้การแต่งงานครั้งนี้ไม่ต่างกับก้าวลงไปในขุมนรกดีๆ
ตัวอย่าง...
“อะไรที่ไม่ใช่ของตัวเองเธอควรปล่อยวางนะกอหญ้า หลังได้ที่ดินของน้าเอื้องเธอควรไปอยู่ในที่ที่สมควรอยู่”
“ที่ที่สมควรอยู่ หมายความว่ายังไงคะคุณอยากไล่หญ้าให้ไปอยู่ที่อื่น?”
“แล้วเธอคิดว่ามันไม่น่ากระดากใจบ้างเลยหรือไง ถ้าวันนึงฉันแต่งงานใหม่แล้วพาผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้าน เธอต้องคอยดูแลเมียฉันแบบนี้คนอื่นเขาจะมองความสัมพันธ์เฮงซวยนี้ว่าไง”
“คุณปุนอยากแต่งงาน” สิ่งที่เขาตอบมีอานุภาพไม่ต่างกับหมัดน็อคสยบทุกคำถาม ไม่ใช่ปุรินไม่อยากแต่งงานเพียงแค่คนที่เขาจิตนาการไว้ในอนาคตไม่ใช่เธอ น่าสมเพชจริงๆ เลยนะญดาริน ผลของการอยู่ผิดที่ผิดทางคือความเจ็บปวด ดังนั้นจะเสียใจก็คงเป็นเรื่องธรรมดา
“วันหนึ่งฉันต้องมีครอบครัว ตาหมอกเองก็คงอยากมีแม่”
“หญ้าไม่ใช่ครอบครัวของคุณใช่ไหม” หญิงสาวสูดลมหายใจจากนั้นก็เอ่ยถาม
“ถึงฉันไม่พูดเธอน่าจะรู้คำตอบดีนะกอหญ้า” สีหน้าราบเรียบยังไม่เจ็บเท่าแววตาที่สะท้อนออกมาว่าเธอคือส่วนเกิน สุดท้ายเสียงหวานจำต้องตอบกลับอย่างเข้าใจทั้งที่ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเบาลงจนเจ้าตัวไม่แน่ว่ามันเต้นอยู่หรือเปล่า หรือหยุดเต้นไปตั้งแต่ประโยคเมื่อครู่...
*****
เปิดเรื่องแล้วหลังจากไม่ได้เจอกันนานมาก
เรื่องนี้ไม่มีนอกกายนอกใจนะคะ ไรต์เขียนแบบจบสุขนิยม
มีแต่พระเอกปากหมาสายโบ้น่าหยุมหัวเท่านั้นที่เราจะเสิร์ฟให้คุณนักอ่านยังคงสโลแกนเดิมม! อิอิ
Guest
