ล่ า ม รั ก
ค น พ า ล
. . .
พิชญวดี
เมื่อหัวใจไม่รักดีเผลอล้ำเส้นที่กำหนดไว้
เธอจึงต้องเดินตัวออกมา นับแต่วันที่พลั้งใจรักคนอย่างเขาอีกครั้ง
“ คุณพร้อมจะหย่าให้ผมได้เมื่อไหร่ ” เขาเปิดประเด็นขึ้นมาโดยไม่อ้อมค้อม ซึ่งไม่ได้เหนือความคาดหมายสำหรับมัสยาเท่าไหร่นัก
“ผมจะให้เงินคุณไปตั้งตัวสักก้อน” ทุกถ้อยคำของโมกข์ยังคงเต็มไปด้วยคำถากถาง “อย่างน้อยๆ ครอบครัวคุณก็มีเงินใช้หนี้”
“…”
“ถ้าไม่สุรุ่ยสุร่าย ใช้เงินเกินตัว ก็คงอยู่อย่างสบายได้ยาวๆ”
“…”
“เงียบ ?” ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้ม มองยังไงก็ดูคล้ายสมเพชเต็มประดา “ไม่อยากหย่า ? อยู่สูบเลือดสูบเนื้อได้มากกว่างั้นใช่ไหม”
ความอดทนที่มัสยาเคยมีนั้น นับวันเริ่มร่อยหรอลงเรื่อยๆ อะไรที่ทำให้โมกข์มองเธอแง่ลบได้ขนาดนั้น ไม่มองเธอให้ฐานะภรรยาก็มองกันในแง่เพื่อนมนุษย์บ้าง
“คุณโมกข์ต้องการหย่าวันไหนแจ้งว่านได้เลยค่ะ” บางทีมัสยาก็นึกอยากจะเห็นแก่ตัว อยากปลีกตัวหนีจากปัญหาไปที่ไกลๆ เชื่อว่าหากน้ำในแก้วลดลงเรื่อยๆ วันหนึ่งหากมันแห้งเหือดอาจไม่มีเหตุผลอะไรให้ทนอีก
“เอาตามที่คุณเห็นสมควร ว่านคิดว่าคุณโมกข์น่าจะมองการณ์ไกลได้ดีกว่า” เพราะนี่มันไม่ใช่แค่เรื่องของคนสองคน แต่มันเกี่ยวข้องกับสองครอบครัว “ว่านรู้ว่าคุณโมกข์คงไม่อยากให้ครอบครัวบาดหมางกัน เอาเป็นว่าระหว่างนี้ว่านจะไม่ยุ่มย่ามเรื่องส่วนตัวของคุณ สบายใจได้ค่ะ ถึงเวลาเมื่อไหร่ว่านยินดีที่จะเซ็นใบหย่าให้”
“ผมควรอัดคลิปหรืออัดเสียงหรือเปล่า เผื่อถึงเวลาจริงๆ คุณตุกติกขึ้นมา”
มัสยายิ้มในหน้ากับถ้อยคำประชดประชันของผู้ชายตัวโต ได้แต่หวังว่าระยะเวลาต่อจากนี้ไปทั้งตัวและหัวใจตัวเองจะแข็งแกร่งเหมือนเดิม
“วางใจได้ค่ะ” เธอย้ำชัดอีกครั้ง “ถึงเวลานั้นเมื่อไหร่ ว่านพร้อมจะไป ไม่เรียกร้องอะไรจากคุณสักอย่าง”
Guest
