“เธอถอยออกไปไกล ๆ ฉันเลยนะ เหม็นกลิ่นสาบโคลน”
“เหม็นม่องใด๋ รักหัวแต่อาบน้ำมาใหม่ ๆ หอมกะหอม บ่เชื่ออ้ายเพชรกะมาดมม่องนี่เบิ่งติ๊ล๊ะ”
เรียวปากสีสวยไม่ว่าเปล่านิ้วเรียวยังชี้ที่ลำคอขาวของตนเอง ไม่พอยังขยับตัวเข้าไปหาคนที่กำลังบีบจมูกเป็นสันทำหน้าเหยเกบูดเบี้ยวขยะแขยงออกนอกหน้านอกตา
“ไม่เอา ไม่ดม เธอถอยออกไปห่าง ๆ ฉันเลย”
“อ้ายเพชรย่านติดใจกลิ่นหอม ๆ ของรักแม่นบ่ล่ะ เลยบ่กล้าดม แล้วมาทำท่าว่าเหม็นหื๋ย”
ศรรักต้องหยุดนิ่งหรี่ตามองเจ้าของร่างสูงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงยั่วแหย่ พร้อมยิ้มกรุ้มกริ่มอยากชอบอกชอบใจ
“ไม่ใช่ไม่กล้า แต่เทสฉันไม่ใช่เด็กบ้านนอกแบบเธอ”
เป็นใครก็ไม่รู้ แถมแต่งตัวโคตรเชยทั้งเสื้อคอกระเช้าสีม่วง ไหนจะผ้าถุงลายดอกสั้นเสมอหูสีเดียวกับเสื้อนั่นอีก อย่างกับหลุดออกมาจากละครเรื่องอะไรนะ ที่มีพระเอกนางเองชื่อคล้าวกับทองกวาว
“เอ้า! เด็กบ้านนอกแล้วมันจั่งใด๋ มันเซิงบ่มีแฮงติ ขั้นบ่มีแฮงอีหลี มื้อคืนอ้ายเพชรคือเซิงรักจนฮอดซอดแจ้งกั๊ก เทิ่งฮ้องอ้าก ๆ ปานควายสิออกลูก หื๋ย แล้วยังมากล้าเว้าว่าบ่มักเด็กบ้านนอกพะนะ งึดคัก!”
Guest
