“รู้ตัวมานานแค่ไหน”
“ตั้งแต่แรก”
“รู้ได้ยังไง”
“ก็จะมีใครที่ไหน มาเปิดหน้าต่างเล่นกีตาร์ทุกคืนทั้งที่มันไม่ได้มีเหตุจำเป็นอะไรเลย”
“3 ปี”
“ประมาณนั้น”
“แล้วรู้ไหมว่าจริงๆ แล้วนานกว่านั้น”
“…..”
“พี่อายุมากกว่าหยากี่ปี”
“2 ปี”
“หยาย้ายกลับมาอยู่บ้านตอนไหน”
“ม.1”
“อืม หยาอายุ 13 พี่อายุ 15”
“…..”
“ตอนนั้นครั้งแรกที่เห็น ก็มองว่าน่ารักดี เด็กอะไรขาวๆ ตากลมๆ เหมือนตุ๊กตา”
“หยาย้ายไปอยู่ที่อื่นกับป๊าม้า เพิ่งกลับมาอยู่บ้านตอนขึ้นมัธยม”
“อืม ตอนนั้นก็คอยมองว่าเด็กคนนี้สดใสดี คอยมองว่าไปโรงเรียนมีแผลกลับมาหรือเปล่า มองว่ามีใครมาส่งบ้างไหม รอให้เปิดประตูออกมาก่อนทุกเช้าเพื่อที่จะได้เห็นแก้มป่องๆ รีบกลับบ้านตอนเลิกเรียนเพื่อจะให้ทันดูว่าวันนี้สดใสเหมือนเดิมไหม”
“…..6 ปีเหรอ”
“อืม 6 ปี”
“ตั้งแต่ที่หยาขึ้น ม.4 พี่เริ่มทำตัวเองให้หยาเห็นพี่ทุกวัน จนวันที่โกวมาบอกม้าว่าฝากหยาไว้เพราะต้องไปทำงาน พี่ถึงเริ่มเข้าหาหยาแบบเปิดเผย”
“…..”
“พี่ไม่เคยให้คนอื่นเข้ามาในห้องนอน เวลาเพื่อนมาก็จะไปอยู่กันห้องที่หยาอยู่นั่นแหละ โทรศัพท์พี่ไม่เคยให้ใครจับเพราะไม่ชอบให้ใครมายุ่งของส่วนตัวแม้แต่ป๊าม้าก็ไม่เคยมายุ่ง”
“…..”
“พี่ไม่ชอบให้มีผู้หญิงมาจับตัวพี่ พี่ไม่เคยตามรับส่งใครหรือคอยดูแลใคร”
“แต่ตามรับส่งหยาเกือบ 2 ปี”
“อืม ตอนแรกต้นกับเตมันถึงแปลกใจไง”
“…..”
“พี่ตั้งใจไม่คุยเรื่องนี้เพราะว่าจะรอให้หยาเข้ามหาวิทยาลัยก่อน แต่ตอนนี้ก็ถือว่าเรียนจบมัธยมปลายแล้ว ถ้าจะคุยก็คงไม่เป็นอะไร”
“มองหยามา 6 ปี”
“ใช่ มองมาเรื่อยๆ มองมาตลอด แล้วก็รอวันที่ตัวพี่กับหยาจะอยู่ในวัยที่สมควรมาตลอด 6 ปี”
“…..” ปั้นหยานั่งฟังด้วยอาการอึ้ง เธอพอจะรู้ตัวอยู่บ้างว่าเขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เพราะเธอมักจะเห็นเขาอยู่ในสายตาเสนมอ แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะนานขนาดนี้
“บางทีพี่ก็คิดนะ เราไม่ต้องคบกันก็ได้ แค่เคียงข้างกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ คุยกันอีกทีก็แต่งงานเลย”
Guest
