10 ปีผ่านไป ณ สวนหลังบ้านของหวาน
" นี่! แกจะไปจริงๆหรอมาย " หวานถามเพื่อนรักที่กำลังจะไปไต้หวัน เพราะตั้งแต่พ่อกับแม่ของมายเสียชีวิตลง พี่เบลก็ต้องไปทำงานที่บริษัทแทนพ่อแม่ และตอนนี้มายกับลูกๆก็ต้องตามไปอยู่
" จริงๆ ทำไงได้ล่ะ มันจำเป็นนะหวาน ฉันทิ้งพี่เบลไว้คนเดียวไม่ได้หรอก " มายเห็นหน้าเพื่อนเศร้าก็พอจะเข้าใจ เพราะตอนนี้ลูกๆของเราทั้ง 4 คน เขาก็กำลังสนิทกันดี นี่! ก็กำลังนั่งเล่นอยู่ที่สวนกันบ้าง ในบ้านกันบ้าง
" เฮ้อ! ฉันเข้าใจ แต่มันก็เร็วไปนะ อาทิตย์แกกับลูกๆก็จะไปกันแล้ว ฉันคงคิดถึงแย่เลย เด็กๆอีก พวกเขาคงจะคิดถึงกันแย่ " หวานรู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของลูก ถ้าอยู่ดีๆพวกเขาต้องแยกจากกันกะทันหันแบบนี้ พวกเขาคงจะเสียใจน่าดู
" คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ยังไงเราก็ผูกสัมพันธ์กันไว้แล้ว ฉันสัญญาว่าจะรีบกลับมาก็แล้วกัน " มายตอบพร้อมจับมือเพื่อนไว้ หวานพยักหน้ารับ
" เจวาย มาหาแม่มาลูก " หวานหันไปเรียกลูกชายคนโตที่กำลังเล่นกับมิ้ลลูกสาวคนโตวัย 10 ปีของมายอยู่
" ครับ " เจวายเด็กชายตัวน้อยวัย 10 ปีหันมาตอบแม่ และหันไปจับมือมิ้ลเพื่อนสนิทของเขา วิ่งพากันมาหาแม่ของทั้งสอง
เมื่อมาถึง เจวายกอดและหอมแก้มแม่ของเขา ส่วนมิ้ลลูกสาวของมายก็กอดแม่และหอมแก้มของเธอเหมือนกัน แล้วแม่ของทั้งสองก็อุ้มเขาและเธอมาไว้บนตัก ก่อนถามทั้งสองคน
" เจวายครับ เดี๋ยว! มิ้ลก็จะไม่อยู่กับเราแล้ว เจวายจะเสียใจมั้ยลูก " แม่หวานถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ส่วนลูกชายก็หันมองหน้าแม้ที หน้ามิ้ลที
" ทำไมล่ะครับ มิ้ลจะไปไหน ผมไปด้วยไม่ได้หรอครับ " เจวายไม่ค่อยเข้าใจ เพราะเขายังเด็ก เขาคิดว่าเพื่อนจะไปเที่ยว แล้วเขาไปด้วยไม่ได้หรอ
" ไม่ได้หรอกลูก มิ้ลจะไปอยู่ไต้หวันกับพ่อ " แม่หวานตอบลูกชายพร้อมลูบหัว
" ไกลมากหรอครับ งั้น! ผมคงเสียใจ " เจวายกอดแม่หวาน และทำท่าจะร้องไห้
" หนูก็เสียใจค่ะแม่ " มิ้ลเห็นเพื่อนร้องไห้ เธอก็อยากจะร้องไห้ตาม เธอหันไปกอดแม่มายพร้อมร้องไห้ออกมา ตอนนี้ทั้งสองต่างกอดแม่ของตัวเองร้องไห้
เมื่อแม่ของทั้งสองช่วยกันโอ้ลูกๆของพวกเธอจนหยุดร้องแล้ว แต่ขึ้นชื่อว่าเด็กยังไงก็เด็กวันยังค่ำ เลิกร้องไห้แล้วและก็ลืมเรื่องที่ว่าจะต้องจากกันในไม่กี่วันข้างหน้าไปแล้วด้วยเหมือนกัน เจวายค่อยๆเช็ดน้ำตาตัวเอง และหันไปจับมือมิ้ล
" ป่ะ! เราไปเล่นกีต้าร์กันต่อดีกว่า " ว่าแล้วเด็กทั้งสองก็วิ่งจับมือกันไปที่ที่เขานั่งเล่นกีต้าร์ด้วยกันในตอนแรก ส่วนแม่ของทั้งสองก็หันมายิ้มหัวเราะให้กับพฤติกรรมของลูกๆของเธอกัน
" ฮือๆๆ แม่ขา " สักพัก เจวิวลูกสาวคนเล็กวัย 8 ปีของหวานก็วิ่งออกมาจากในบ้าน แล้ววิ่งมากอดแม่ ร้องไห้ฟูมฟายใหญ่
" มีอะไรลูก ร้องไห้ทำไมค่ะ " แม่หวานถามพร้อมลูบหัวให้ลูกสาว
" ฮือๆ เมลแกล้งหนูค่ะ เมลเอาตุ๊กตาหนูไปซ่อน " เจวิวรีบฟ้องแม่ของตัวเอง สักพัก พ่อตัวดี! เมลลูกชายคนเล็กวัย 8 ปีของมาย ก็วิ่งตามออกมา
" เมล เราเอาตุ๊กตาเจวิวไปซ่อนทำไมลูก " มายรีบถามไถ่ลูกชายคนเล็กของเธอทันที เมลยืนกอดเอวแม่ไว้
" ผมป่าว ก็เจวิวบอกว่าฝากก่อน ละ แล้วเมลก็วางไว้ แต่เมลแค่จำไม่ได้ว่าวางไว้ตรงไหน " เมลยิ้มแหะๆ เกาหัวตัวเอง ก็เขาจำไม่ได้จริงๆนี่น่า
" โธ่! ไม่เป็นไรลูก เจวิวก็ หนูก็เอาตัวใหม่ก็ได้หนิลูก อย่าไปโกรธเมลเลยนะค่ะ เดี๋ยว! เมลก็ไม่ได้อยู่เล่นกับหนูแล้วนะ " แม่หวานพูดปลอบใจเมลลูกชายเพื่อน และหันมาปลอบใจลูกสาวของตนเอง
" ดี! ไปไหนก็ไปเลย เจวิวไม่ชอบเมลแล้ว เมลขี้แกล้ง!!! " เจวิวหันไปเชิ่ดใส่เมล ด้านเมลก็กอดอกมองหน้าเจวิวอย่างเคืองๆ
" เมลก็ไม่ชอบเจวิวเหมือนกัน เจวิวขี้แง!!! " ตอนนี้เด็กน้อยสองคนต่างมองจ้องตากันอย่างเอาเรื่อง จนแม่ต้องห้ามทัพ
" ไม่เอา!ค่ะ เด็กๆต้องรักกันสิลูก เราเป็นเพื่อนกัน " แม่หวานพยายามพูดโน้มน้าวให้เด็กๆฟังเธอ แต่ดูเหมือนคงจะยากสักนิด
" ไม่ค่ะ , ไม่ครับ " ทั้งเจวิวและเมลต่างกอดอกและหันหน้าหนีเชิ่ดใส่กัน
" เฮ้อ! งั้นถ้ายังไม่ดีกัน แม่จะงดกินขนมเย็นนี้ " แม่มายออกคำสั่งประกาศิต ทำเอาเจวิวกับเมลรีบจับมือเป็นพันธมิตรกันทันที แต่ในใจก็ยังมีเคืองๆกันอยู่บ้างตามประสาเด็กๆ
1 อาทิตย์ผ่านไป ณ สนามบินสุวรรณภูมิ
ด้านพ่อกับแม่ของเด็กๆทั้ง 4 คนกำลังร่ำลากันอยู่ ด้านเด็กๆ เจวิวกับเมลก็กำลังร่ำลาร้องไห้กันใหญ่ ตั้งแต่วันที่ทะเลาะกันเจวิวกับเมลก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ทำให้ต่างคนต่างคิดถึงกัน
" เจวิว! เมลต้องไปแล้วนะ จุ๊บ! " เมลหอมแก้มเจวิวก่อนจะต้องจากกันจริงๆ ทำให้เด็กชายเมลรู้สึกใจหาย เจวิวเป็นเพื่อนเมลที่สนิทที่สุด แม้จะมีทะเลาะกันบ้าง แต่สุดท้ายความเป็นเพื่อนรักกันก็ทำให้กลับมาดีกันเหมือนเดิม
" เมลต้องจริงๆหรอ เจวิวก็ไม่มีเพื่อนแล้วน่ะสิ " เจวิวสาวน้อยน่ารักจับมือเมลเพื่อนรักไว้ เจวิวรู้สึกเสียใจอยู่ดีๆ เพื่อนที่สนิทที่สุดก็ต้องจากไปที่ไกลแสนไกล น้ำตาของสาวน้อยไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
ด้านเจวายกับมิ้ล เจวายยื่นให้แหวนรูปดาวน่ารักๆให้มิ้ลแทนคำมั่นสัญญา ทำให้มิ้ลกอดร่างของเด็กชายเจวายเพื่อนรักของเธอไว้แน่น ทั้งสองร้องไห้กอดคอกัน ต่อไปนี้ก็จะไม่เล่นด้วยกัน ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
" มิ้ล! แม่บอกว่าเราหมั้นกันแล้ว เจวายให้แหวนวงนี้หมั้นมิ้ลไว้นะ อย่าทำหายนะ " มิ้ลรับแหวนรูปดาวไว้ และหอมแก้มเจวายเป็นการขอบคุณ
" จ้า! มิ้ลต้องไปแล้วนะ มิ้ลจะคิดถึงเจวายทุกวันเลย เจวายก็ต้องคิดถึงเขาด้วยนะ " มิ้ลกอดคอเจวายอีกครั้ง ก่อนจะต้องจากกันจริงๆ
เมื่อครอบครัวของมายเดินทางไปไต้หวันกันแล้ว ด้านครอบครัวของหวานก็ดูจะเศร้าลงทันที แล้ววันเวลาก็ผ่านไป ตามกาลเวลาก็ทำให้คนเปลี่ยนไป
12 ปีผ่านไป การกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง แต่ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เมื่อ......
เจวาย เขากลายเป็นซุปเปอร์สตาร์คนดังของประเทศ หล่อเท่ เหมือนพ่อเด๊ะ! วันเวลาที่ผ่านไป ทำให้เขาลืมทุกอย่าง ลืมเด็กผู้หญิงเพื่อนรักของเขาในวัยเด็กไปแล้ว นิสัยของเขาเปลี่ยนไปตามกาลเวลา
ก็คนมันหล่อ ใครๆก็รัก ทำไงได้ ระวัง! คุณเองก็อาจจะหลงรักผมไม่รู้ตัวนะครับ
เจวาย หรือ นายเจวายุ ชินกุล นักศึกษาคณะนิเทศน์ ปี 4 อายุ 22 ปี หล่อ เท่ มั่นใจในตัวเองสูง เป็นคนน่ารักมีเสน่ห์ เขามีแฟนอยู่แล้ว แต่แล้ววันหนึ่งคู่หมั้นในวัยเด็กของเขาได้กลับมา การพบกันครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม เมื่อเขาและเธอต่างรู้สึกไม่ลงรอยกันซะเลย เขารู้สึกหมั่นไส้เธอซะเหลือเกิน แต่ยิ่งได้แกล้งเธอ เขายิ่งรู้สึกความสุขอย่างบอกไม่ถูก
เจวาย ถึง มิ้ล " นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอจะได้รู้ว่าการเป็นคู่หมั้นกับฉัน มันต้องเจออะไรบ้าง ฉันจะแกล้งเธอซะให้เข็ดคอยดู "
ทำไม! ฉันต้องรักนายต้องทนอยู่อย่างนี้ด้วย นายมันก็แค่คนหลงตัวเอง ชอบทำร้ายจิตใจฉันอยู่เรื่อย
มิ้ล หรือ น.ส. มิลดา พงษ์ไมตรี นักศึกษาคณะนิเทศน์ ปี 4 อายุ 22 ปี สวย น่ารัก เซ็กซี่ ไม่ยอมใครง่ายๆ เป็นคนมีน้ำใจ เธอรักเดียวใจเดียวกับรักแรกของเธอ แต่แล้วเมื่อเธอกลับมา คู่หมั้นในวัยเด็กและรักแรกของเธอ กลับไม่เหมือนเดิม เขามีแฟนแล้ว เขาจำเธอไม่ได้ และยังคอยแกล้งทำร้ายจิตใจเธออยู่ตลอดเวลา เธอบอกกับตัวเองว่าพยายามจะลืมเขาให้ได้ แต่ยิ่งได้ใกล้ชิด เธอกลับยิ่งรักเขามากขึ้น
มิ้ล ถึง เจวาย " คิดว่าจะได้เห็นขาอ่อนฉันได้หรอ ฝันไปเถอะ คอยดูนะ ฉันจะทำทุกอย่างให้นายกลับมารักฉันให้ได้ แม้ฉันจะต้องเสียใจและเสียน้ำตาให้นายมากแค่ไหนก็ตาม "
ก็คนมันเท่ เสน่ห์แรง มาดนักธุรกิจ ใครล่ะ! จะไม่รักผม จริงมั้ย
เมล หรือ นายเมลชานนท์ พงษ์ไมตรี นักศึกษาคณะบริหาร ปี 2 อายุ 20 ปี หล่อ สูง สมาร์ท อัธยาศัยดี เป็นคนขี้เล่น เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งทันทีที่กลับมาจากไต้หวัน และเมื่อได้รู้ว่าเธอลูกสาวของเพื่อนรักแม่และเป็นเพื่อนวัยเด็กของเขา ยิ่งทำให้เขาทำทุกวิธีเพื่อทำให้เธอรักเขาให้ได้
เมล ถึงเจวิว " ว่าไงครับ เรานี่! ต้องเป็นเนื้อคู่กันแน่ๆ ไม่ว่าผมอยู่ที่ไหน ก็ต้องได้เจอเธอที่นั่น จริงมั้ย! รับรองผมไม่ปล่อยให้เธอรอดพ้นมือผมไปได้แน่ "
ฉันไม่เข้าใจเลย นายบอกว่ารักฉัน แต่นายก็แกล้งทำให้ใจฉัน ปวดร้าวอยู่เรื่อย
เจวิว หรือ น.ส. เจวิวลัย ชินกุล นักศึกษาคณะบริหาร ปี 2 อายุ 20 ปี น่ารัก สวยหวาน เรียบร้อย เป็นคนขี้อาย เธออยากเป็นผู้บริหารเก่งเหมือนแม่ ทุกอย่างในชีวิตของเธอก็เหมือนจะไปได้ดี จนเมื่อมาเจอเพื่อนวัยเด็กที่ชอบแกล้งเธอ เขาก็เข้ามาแกล้งทำให้ใจเธอปั่นป่วนอีกครั้ง
เจวิว ถึง เมล " นายชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อย จนถึงตอนนี้นายก็ยังแกล้งบอกว่ารักว่าชอบฉัน นายทำให้ฉันสับสนไปหมดแล้วนะ "
เทน่า นักศึกษาคณะนิเทศน์ปี 4 เพื่อนสนิทเจวาย ตุ๊กตา นักศึกษาคณะนิเทศน์ปี 4 เพื่อนสนิทเจวาย
เขาแอบชอบมิ้ลตั้งแต่อยู่ไต้หวัน เธอแอบชอบเจวายตั้งแต่เรียนมหาลัยปี1
พี่จอห์น ตำรวจกองปราม ลูกพี่ลูกน้องเจวายกับเจวิว โบว์ นักศึกษาคณะบริหารปี 2 แฟนของเจวาย
เขาทำทุกอย่างไปตามหน้าที่ แม้ต้องทำให้ใครเสียใจเขาก็ไม่แคร์ เธอทำทุกอย่างเพื่อครอบครัวแม้จะต้องฝืนใจตัวเองก็ตาม
เรื่องราวมันเริ่มจะชุลมุนเมื่อแต่ละคนเริ่มใช้อารมณ์ความต้องการของตัวเองเป็นใหญ่ โดยไม่สนใจว่าใครที่อยู่ข้างๆจะรู้สึกอย่างไร เรามาติดตามเรื่องราวความรักของพวกเขากันนะ ว่าจะวุ่นวาย อลหม่าน เจ็บ เศร้า เหงา ซึ้ง ฟิน จิ้น กันขนาดไหน
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่รักกันเสมอมานะจ๊ะ ทุกเสียงโหวต ทุกกดไลท์ ทุกคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์เสมอ อย่าลืมเข้ามาให้กำลังใจไรท์เยอะๆนะ รักนะ จุ๊บๆ
ติดตามไรท์ที่เฟช แก้มใสนิยายธัญวลัย นะค่ะ
Guest
