ตั้งแต่วันที่ประสบอุบัติเหตุใหญ่ในคืนที่ฝนพรำ
เพียงขวัญก็สูญเสียบิดามารดาไปในคืนนั้นทันที เด็กหญิงอาการสาหัส ถูกคนเป็นลุงแท้พาไปรักษาต่อที่เมืองนอก
ตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่ได้กลับมาเมืองไทยอีกเลย
วันเวลาผันเปลี่ยน แต่ความทรงจำเกี่ยวกับพี่ชายข้างบ้านคนนั้นยังเด่นชัดในความทรงจำเสมอ
เธอไม่เคยลืมเขา
ไม่เคยลืม
.
.
.
‘ชื่อเพียงขวัญค่ะ’
คำแนะนำตัวสั้นๆของนักศึกษาปีหนึ่งทำให้ ไอศูรย์เงยหน้าขึ้นจากสิ่งที่ทำ
รอยยิ้มกว้าง ดวงตากลมสีน้ำตาลทอประกายระยับ หัวใจที่คิดว่าด้านชากระตุกเต้นรุนแรงอย่างที่ไม่เคยเป็น
น้องกลับมาแล้ว
กลับมายืนอยู่ตรงหน้าเขา
ในวันที่เธอเติบโตขึ้น ไม่ใช่เด็กหญิง เพียงขวัญคนเดิมอีกต่อไป
Guest
