คุณเคยได้ยินคำพูดที่ว่า คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้ไหม
แค่นึกขึ้นมาผมก็ขำจนท้องแข็ง เลือกที่จะเป็น...เป็นแบบไหนเหรอ?
คนที่พูดประโยคนี้อาจจะยืนอยู่บนยอดตึกสูงเสียดฟ้า มองคนชั้นล่างแล้วพ่นคำพูดให้กำลังใจทว่าแฝงการกดขี่ออกมา
แต่ถ้ามาถาม จิรัตน์ ธีย์เทพ คนนี้ว่ามีคำพูดไหนที่ติดตรึงในใจบ้างละก็
คำว่า “ปากกัดตีนถีบ” นิยามทุกอย่างในชีวิตผมได้เห็นภาพที่สุด แต่ถ้ายังไม่เข้าใจคุณลองนึกภาพชีวิตในสลัมดูสิ
อีกข้อ...เรียนไม่จบ คุณพอจะมองเห็นอนาคตผมไหม แต่ผมน่ะไม่เห็นแม้สักเสี้ยว
มีข้าวกินในมื้อหน้าก็คือโชคดี มีเงินเหลือใช้นับว่าปาฏิหาริย์ แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนักหรอก
หลายครั้งจึงเกิดคำถามว่า ผมจะดิ้นรนไปเพื่ออะไรในเมื่อไม่ได้อยากตอบแทนใคร ไม่ได้อยากมีชีวิตเพื่อใคร
ตอนนี้น่ะ หากใครเดินมาขอลมหายใจ ผมพร้อมจะให้ทันทีโดยไม่สนว่าจะถูกนำไปใช้ทิ้งขว้างอย่างไร
แต่...ใครบางคน กลับทำให้ผมเปลี่ยนความคิด เขาเหมือนแสงวาบที่ผ่านเข้ามา มันดูแปลกตาจนผมอยากจะเห็นอีกครั้ง ดังนั้นลมหายใจที่ว่าผมขอเก็บเอาไว้ก่อนแล้วกัน
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับการทำร้ายร่างกายตัวเอง ภาวะซึมเศร้า คำที่ไม่สุภาพ และความรุนแรงในครอบครัว
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจิตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ทุกฉาก ทุกเหตุการณ์ ตัวละคร และสถานที่ในเรื่อง ไม่มีอยู่จริงโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน และโปรดทำความเข้าใจว่าเป็นเรื่องที่ถูกเขียนขึ้นมาเท่านั้น
Guest
