"พวกสิบแปดมงกุฎอย่างเธออย่าหวังว่าจะได้เป็นเมียฉัน เธอเป็นได้แค่ที่ปลดปล่อยน้ำกามของฉันเท่านั้นแหละ"
สรัน อายุ 25 ปี
ลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่อยู่ในกรุงเทพมหานคร และในจังหวัดอื่นๆ
นาลิน อายุ 21 ปี
เธออยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เรียนอยู่ปีหนึ่ง และหาเงินเลี้ยงตัวเองตั้งแต่นั้นมา
"เอ่อ...พี่สรันคะ นาลินขอถามอะไรพี่สรันหน่อยจะได้ไหมคะ"
"ถามอะไร"
"พี่สรันมี...เอ่อ...มี ฟ แฟนหรือยังคะ"
"หึ ถามทำไม"
"นาลินอยากรู้ค่ะ"
"เธอชอบฉันเหรอถึงได้ถาม"
"เอ่อ...ค่ะ นาลินชอบพี่สรันค่ะ"
"ถ้าฉันบอกว่าฉันยังไม่มีแฟน เธออยากจะเป็นแฟนกับฉันหรือไง"
"ถ้าเป็นไปได้ก็ดีค่ะ"
"ตกลง ฉันจะลองคบเธอเป็นแฟนดูก็แล้วกัน"
"เธอกับเพื่อนของเธอวางแผนเข้ามาหลอกฉันใช่ไหมนาลิน" สรันถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก สายตาที่จ้องมองเธอนั้นแข็งกระด้าง ไร้แววตาอบอุ่นที่เขาเคยมองเธอ
"..." เธอไม่กล้าเงยหน้าสบตาเพราะความละอาย พยักหน้ายอมรับความจริงกับสิ่งที่ตัวเองทำ
"เลวมาก"
อึก นาลินกลืนน้ำลายลงคอดังอึก ข้างในสั่นสะท้านเมื่อได้ยินคำพูดที่เขาต่อว่าเธอ แต่เธอก็ไม่ได้โกรธเขาแม้แต่น้อย เพราะรู้ว่าตัวเองทำเรื่องที่ผิด เข้ามาหวังหลอกเขาตั้งแต่แรก เขาจะว่าเธอเลวมันก็สมควร
"ฉันไม่คิดเลยนะว่าผู้หญิงที่ดูไม่มีพิษไม่มีภัยอย่างเธอจะร้ายได้ถึงขนาดนี้ ใจเธอดำมากนาลิน ฉันหน้ามืดตามัวหลงรักเธอเข้าไปได้ยังไง"
"..."
"ฉันมีความสุขที่เห็นเธอเจ็บปวดและร้องโอดโอยแบบนี้ นี่สิคือสิ่งที่ฉันต้องการ"
"โอ๊ย! ไม่ไหวแล้ว อย่าทำแบบนี้เลย ฮึก ฮือ..."
"ไม่ไหวก็ตายไปเลยสิ"
"ถ้านาลินตายคุณสรันจะหายแค้นใช่ไหมคะ"
"เออ!"
Guest
