เมารักท่านประธาน

“ใจเย็น ๆ หน่อยคุณ” เสียงของตรีภพค่อนข้างสั่น เพราะเขากำลังขำขันกับท่าทางของระริน “หวง!” หน้าตาบูดบึ้งอีกทั้งยังกระแทกเสียงใส่เจ้านาย ตรีภพผลิยิ้มเมื่อนึกว่าคนเมามักพูดไปตามความคิดและความรู้สึกที่แท้จริง

“ผมดีใจนะที่คุณหวงผม” ริมฝีปากของคนพูดอยู่ห่างจากใบหูของระรินเพียงเล็กน้อย คนฟังถึงกับยิ้มร่า ลบความขุ่นมัวในใจไปจนหมด

“รินจองคุณภพแล้ว ห้ามใครมาแย่งเด็ดขาด” แววตาของหญิงสาวมีความมุ่งมั่นราวกับตั้งใจว่าเธอต้องทำให้ชายคนนี้เป็นของตัวเองให้ได้ ตรีภพอมยิ้มแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู ฝ่ามือหนาของเขาลูบที่ศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน

“ไม่มีใครแย่งผมไปจากคุณได้หรอก”

“พูดแล้วน้า” ปลายนิ้วชี้ของระรินเชยคางตรีภพขึ้น “ครับ” ชายหนุ่มตอบกลับแล้วจับข้อมือของระรินเอาไว้ เพราะเธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเขากังวลว่าเธอจะเผลอทำอะไรในสถานที่โล่งแจ้งแบบนี้ หากเป็นที่ลับตา เขาจะไม่ขัดเลยถ้าเธอจะจูบ… ระรินหน้ามุ่ยด้วยความเสียดาย อีกเพียงนิดเดียวก็จะได้จุ๊บแล้ว เขาดันจับมือไว้แล้วหันหน้าหนีเสียนี่

เธอกระดกเครื่องดื่มอัก ๆ แล้ววางแก้วลง เธอก้มหน้าเล็กน้อยเพราะเปลือกตาคู่สวยเริ่มคล้อยลงจนแทบจะปิด “ขี้เมาเอ๊ย!” ตรีภพพึมพำ และคนที่ถูกดุก็ช้อนใบหน้าสวย ๆ ขึ้นมองเขา

“คนที่ขี้เมาขนาดนี้เป็นของคุณนะ” ระรินเอ่ยเสียงยานคาง สบตาเขาหวานเยิ้ม ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ