“อืม…มีคนกอดแบบนี้ดีจัง ดีกว่าร้องไห้คนเดียวตั้งเยอะ ฮือๆ”
“เงียบได้แล้วน้า อย่าเครียดกินเบียร์ต่อ”
“ฮือๆๆๆ”
อะไรของนิลวะ ยิ่งปลอบยิ่งร้อง แล้วกูชินกับการนั่งดูนั่งปลอบผู้หญิงร้องไห้หรือวะ ก็ไม่ ไม่เลยสักนิดเดียว อนาวินทร์เชยคางบอบบางขึ้นมา เห็นคนสวยน้ำตานอง
“เงียบ! มากินเบียร์ต่อ ร้องอะไรหนักหนานิล”
คราวนี้อีกฝ่ายโฮลั่นเลย ร้องเสียงดังยิ่งกว่าเก่า
“เฮ้ย! เงียบดิ เงียบ”
อนาวินทร์ทำตัวไม่ถูก จับปลายคางนางครวญขึ้นมาล็อกไว้ แล้วส่งสายตาดุบังคับให้หยุดร้อง
“น่ารำคาญวะ ฮึ้ย”
เมื่อไม่รู้จะทำยังไง จึงดึงหน้างามเข้ามาแล้วประกบจูบ เท่านี้ก็หยุดเสียงร้องไปได้ รับรู้ถึงความนิ่งสงบ สองมือบางกำแขนเข้าแน่น ปากนิลทำไมนุ้มนุ่มหอมมากด้วย
มือหนาเริ่มลูบไปตามเรือนร่างหอมนุ่ม ถอนริมฝีปากออกแล้วจูบซับเลียกินน้ำตาจากใบหน้างามด้วยความงุ่นง่าน เพราะห่างเรื่องแบบนี้มานาน จึงไม่คิดจะดึงสติตัวเอง เขาจ้องดวงหน้างามอย่างลุ่มหลง
ประกบปากดูดกินความนุ่มหวานอีกครั้ง ซึ่งอีกฝ่ายก็จูบตอบ เคลื่อนมือโอบรัดเขา ไม่ได้ขัดขืน หรือว่าจะของขาดพอๆกัน อนาวินทร์ดันร่างงามไปที่โซฟาใหญ่ จ้องดวงตาหยาดเยิ้มฉ่ำของคนที่ยิ้มตาหวาน ลูบไล้ตามลำตัวเขาไม่หยุด
“เอากันปะ”
“อืม”
Guest
