ณ โลกใหม่ครึ่งหลังของแกรนไลน์ซึ่งใครต่อหลายคนได้ขนานนามมันไว้ว่าทะเลปีศาจ หรือทะเลที่แสนจะบ้าคลั่ง สภาพลม ฟ้า อากาศในโลกใหม่นั้น เกินกว่าใครจะคาดคะเนไว้ได้ เหล่าโจรสลัดที่ไม่มีการเตรียมใจไว้ก่อนล่วงหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะเผชิญหน้ากับความตาย ต้องจบชีวิตลงอย่างน่าอนาถในทะเลปีศาจแห่งนี้เพราะที่นี่มีไว้สำหรับผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้น !
“โซโล เฮ้....โซโล... โซโล เฮ้...... โซโล”
เสียงหวานของกัปตันเรือ มังกี้ ดี ลูฟี่ ชายอันเป็นที่รักของเหล่าลูกเรือทุกคนกำลังวิ่งวนไปมาร้องเรียกตามหานัก ดาบตาเดียวโรโรโนอา โซโล ลูกเรือคนแรกของกลุ่มหมวกฟาง กลุ่มนี้เรียกได้ว่าเป็นศัตรูตัวฉกาจของรัฐบาลโลกเลยก็ว่าได้
“อ่า....แปลกจังน๊า ไปไหนของเขาทุกคนไปรอกินข้าวที่ห้องอาหารกันหมดแล้ว”
เสียงบ่นพึมพำตามหลังเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากนักดาบที่กำลังร้องเรียก ในหอสังเกตการณ์ก็ไม่มี ดาดฟ้าเรือก็ไม่มี ทุกซอกทุกมุม แม้แต่ท้ายเรือก็ยังไม่มี เหลือสุดท้ายที่ยังไม่ได้หานั่นก็คือบนหัวเรือเทาซันด์ ซันนี่ ซึ่งเป็นที่ประจำส่วนตัวของกัปตันเรือลำนี้และเขาไม่ชอบให้ใครไปนั่งที่ตรงนั้นสักเท่าไหร่
ด้วยเหตุผลว่านั่นเป็นที่ของฉันไม่ว่าใคร จะยังไงก็ห้ามนั่ง กัปตันสาวเท้าก้าวขึ้นไปอย่างไม่รอช้าและก็เป็นอย่างที่คิดไว้ อยู่ที่นี่จริงด้วย ร่างเล็กฟุบตัวนั่งยอง ลงข้าง ๆ จ้องไปที่ใบหน้ายามนิทราของนักดาบหนุ่มต่อให้นั่งมองกี่ครั้งก็ยังไม่เบื่อ หลับสนิทขนาดไหนกันนะทั้งที่กัปตันเข้าใกล้ไปตั้งขนาดนี้แล้วยังไม่ตื่นอีก แต่ว่าบังอาจนักที่มานอนบนที่ประจำของเขา ถึงจะเป็นโซโลก็ไม่มีข้อยกเว้น ร่างเล็กอ้าปากออกนิดหน่อย โกยอากาศเข้าไปอย่างเต็มปอด พลางขยับใบหน้าของตนเข้าไปใกล้ ใบหู
“โซโลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล !!!!”
พร้อมกับตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ถ้าครั้งนี้ยังไม่ตื่นก็ไม่รู้จะว่ายังไงดีแล้ว...สรุปก็คือ..ได้ผลเกินคาด นักดาบหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ หันมองซ้ายขวาไปทางต้นเสียง
ใบหน้าจิ้มลิ้ม ซึ่งอยู่ใกล้เพียงแค่คืบจ้องมองเขาอย่างคิ้วขมวด น่ารัก หืม ? น่ารักคิดอะไรของเขาเนี่ย ? เขาส่ายหัวไปมาเพื่อลบความคิดนั้นออก ใบหน้าของเขาเริ่มรู้สึกร้อนเหมือนเริ่มจะขึ้นสี แปลก ทำไม ? เขาถึงเป็นเช่นนี้ เริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ จังหวะหัวใจเต้นอย่างประหลาดตึกตักระรัวจนแทบจะระเบิดออกมา ความรู้สึกแบบนี้เรียกว่าอะไรกันนะ ? หรือว่าที่จริงแล้วเขาอาจจะป่วย ?
“ข้าว....” เสียงหวานของกัปตันทำให้เขาหยุดชะงักความคิด
“รู้แล้วน่า คราวหลังถ้าจะมาปลุกก็อย่าตะโกนแบบนี้สิ ฉันตกใจนะเฟ้ย !”
เมื่อสติสตางค์ของตัวเองเริ่มเข้าที่จึงตอบกลับออกไปตามสไตล์ของเขา แต่ดูท่าร่างเล็กตรงหน้าจะอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ หรืออาจจะเป็นเพราะตัวเขาดันมาเผลอหลับตรงที่ประจำนั่น ?
“ก็ฉันเรียกตั้งนานแล้วนี่ นายไม่ยอมตอบฉันสักที ไปกินข้าวได้แล้วทุกคนรออยู่ ถึงจะเป็นนายนะโซโลคราวหลังห้ามมานั่งตรงนี้อีก”
ร่างเล็กร่ายออกมายาวเหยียดอย่างไม่ค่อยพอใจ พร้อมกับกระโดดลงไปจากหัวเรือทันตา เป็นอย่างที่เขาคาดคะเนไว้ ลูฟี่โกรธเขาซะแล้ว นักดาบหนุ่มถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ กระโดดลงและเดินตามออกไปอย่างไม่รีรอ ทว่าเหตุผลที่เขามานั่งอยู่บนนี้...ใครจะคิดว่าในความเป็นจริงเขาก็แค่อยากจะ เข้าใจความรู้สึกของกัปตันว่าเวลานั่งตรงนี้แล้วรู้สึกอย่างไร ทำไมถึงได้ชอบนั่งตรงนี้นัก อยากรู้...อยากจะเข้าใจในตัวกัปตันให้มากขึ้น
สิ่งที่เขาคิดก็มีเพียงเท่านั้นเอง.......
-TBC-
Guest
