ลืมความทรงจำร้าย
...........................................................................................
"ฝอยทองหนึ่งกล่องค่ะ" เพราะเจอขนมโปรดหญิงสาวจึงหยุดซื้อ คนตัวเล็กไม่ได้หันไปด้านหลัง แม้รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะเดินตามมาตลอดเวลา
"ใครน่ะ แฟนหนูเหรอ น่าสงสารจัง" แม่ค้าเอ่ยมองไปด้านหลังแล้วหันมาทางเธอ มิรารีบส่ายหัวให้
"ไม่รู้จักค่ะ เราไม่ได้มาด้วยกัน" เธอรีบปฏิเสธทันที
"เหรอ หน้าตาดูดี แต่ทำไมน่าสงสารแบบนี้ ดูเงอะงะยังไงไม่รู้ เขาไม่เต็มหรือเปล่าหนู ญาติอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย ทำไมปล่อยคนป่วยให้มาเดินแบบนี้ น่าสงส๊ารสงสารน่ะหนู นี่พ่อหนุ่ม" พูดกับเธอเสร็จก็หันไปเอ่ยกับชายคนนั้น มิรารีบขยับออกไปอีกทาง เมื่อเขาเดินมา
"เอาขนมไปกิน เราเป็นคนที่ไหน มาคนเดียวเหรอ ญาติอยู่ไหนล่ะ" มิราอยากมุดหน้าหนีเมื่อเขาคนนั้นชี้มาทางเธอ อาจารย์สาวส่ายหัวให้ รีบปฏิเสธ "ไม่ใช่นะคะหนู" ทว่าไม่ทันเสียแล้วเมื่อแม่ค้ากล่าวว่าเธอทันที
"อ้าวหนู ไหนบอกว่าไม่รู้จักกันไง หนูเอาเขามาปล่อยเหรอ"
กลัวแม่ค้าจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ มิราจึงรีบจ่ายเงินและดึงตัวผู้ชายคนนั้นมา หญิงสาวเหนื่อยหอบจากการฉุดกระชากเพราะเขาแรงเยอะเสียเหลือเกิน
"จะตามฉันอีกนานมั้ย" พูดด้วยความโมโห "ทำไมจะไปไหนก็ไม่ไป"
เขา ""
"จำอะไรไม่ได้ก็ไปแจ้งความสิ จะเดินตามฉันมาทำไม ฉันไม่ใช่แม่นายนะ เห็นมั้ยคนอื่นเข้าใจผิดหมดแล้ว"
--------------------------------------
กลับกลายเป็นว่าด้วยความสงสารและเหตุผลบางอย่าง มิรารับเลี้ยงชายหนุ่มคนนี้ไว้
Guest
