เล่ห์สลักไร้ใจ

ปฐมบท

"แย่แล้ว..แย่แล้วเจ้าค่ะฮูหยิน!! ตระกูลฉีก่อการกบฏ บัดนี้ทหารวังหลวงกำลังมุ่งหน้าไปยังจวนแม่ทัพฉี เพื่อจับกุมทั้งตระกูลเจ้าค่ะ!..." เสียงกะโกนระรัวเร็ว พร้อมเสียงหอบถี่

"ท่านพี่คงรู้เรื่องนี้ถึงประกาศถอนหมั้นบุตรสาวตระกูลฉีอย่างไม่เหลือเยื่อใยเช่นนั้น!.." 

"แต่ถึงอย่างไร ตระกูลเหว่ยและตระกูลฉีก็เคยเป็นพี่น้องร่วมรบในสมรภูมิมานับไม่ถ้วน ข้าไม่เชื่อว่าตระกูลแม่ทัพใหญ่อย่างฉีเจียงลี่จะก่อกบฏ!" แม่เฒ่าเหว่ยเอ่ยเสียงหนักแน่น ดวงหน้าวิตกมองสะใภ้วัยยี่สิบด้วยท่าทีครุ่นคิด 

"ท่านแม่! ระวังวาจาด้วยเจ้าคะ หากผู้ใดได้ยินเข้า พวกเราจะเดือดร้อนเอาได้ ยิ่งองค์ฮ่องเต้ตรัสให้กวาดล้างสิ้นตระกูลเช่นนี้ด้วยแล้ว.."

"เจ้าจะรักตัวกลัวตาย จนคิดทรยศสหายเชียวหรือ!"

"ท่านแม่กล่าวหนักไปแล้ว พวกข้ามิได้มีใจกบฏ จะเกี่ยวของกับตระกูลฉีได้เยี่ยงไร หากท่านพี่ทราบว่าท่านแม่เอาตระกูลเหว่ยไปเดิมพันกับความเชื่อเช่นนี้ ศีรษะคนในตระกูลนับร้อยชีวิตคงหลุดออกจากบ่ากันหมดสิ้น..เป็นแน่!"

"ฉิงเฉิงก็เชื่อเช่นนั้นหรือ!"

"องค์ชายสี่และเสนาบดีหลงฮ่าวหลินคุมทหารไปยังจวนฉี เพื่อนำตัวคนรองแม่ทัพฉีกวางไห่ คุณชายสามฉีอู่เหิงไปยังกรมสอบสวน ส่วนคนในตระกูลฉีอีกสามสิบหกชีวิต ถูกพาตัวไปคุมขังที่คุกหลวง รอการสอบสวน.." เหว่ยอ่าวตู่ บุตรชายคนรองของตระกูลเดินเข้ามาในจวนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาเองก็สนิทชิดเชื้อกับคนในตระกูลฉีเป็นอย่างดี ไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าแม่ทัพฉีเจียงลี่จะคิดก่อการกบฏ จนบัดนี้ทั้งฉีเจียงลี่ และฉีเผิงยังตั้งค่ายสู้รบกับศตรู ยังไม่กลับมาเมืองหลวง เหตุใดถึงมีปล่อยข่าวเช่นนี้ออกมา จนทำให้คนในตระกูลฉีต้องมารับเคราะห์เช่นนี้!..

"ผู้ใดกัน กล่าวหาตระกูลฉีเช่นนี้ ข้อหากบฏร้ายแรงยิ่ง ยากนักที่พวกเราจะมีชีวิตรอด พวกเจ้าพาฮูหยินทั้งสาม พร้อมหลานข้าออกไปทางลับเดี๋ยวนี้!!.." ฉีฉู่หวันเอ่ยด้วยน้ำเสียงหมดเรียวแรง ร่างกายที่แก่ชราล้มพับทั้งยืน ดีที่ยังมีสาวใช้ช่วยพยุง

"ท่านแม่แย่แล้ว องค์ชายสี่และเสนาบดีหลงนำกำลังทหาร บุกเข้ามาถึงหน้าจวนฉีแล้วเจ้าค่ะ!"

"พาเด็ก ๆ ออกไปก่อน พวกเราจะคอยรับมือกับพวกเขาเอง งานนี้ยากที่ครอบครัวเราจะมีผู้ที่รอดชีวิตเป็นแน่!" ฉีอู่เหิงเอ่ยเสียงหนัก ดวงตามั่นคงดุจพญาเยี่ยวเพ่งพินิจมองดูบุตรชายวัยสิบสองปี และหลายสาวหลานชายร่วมหกชีวิตที่ดวงตาแดงก่ำ ด้วยรู้ดีว่าบิดาและมารดาของตนอาจไร้ลมหายใจ..

"เสี่ยวหวัง ดูแลน้อง ๆ ของเจ้าด้วย อาฝากอาหยางใว้กับเจ้า ออกประตูลับแล้วรีบเดินทางไปยังทิศบูรพา ตามหาพ่อเจ้าให้พบ!.." ฮูหยินสามเอ่ยเสียงหดหู่ ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตาที่พยายามฝืนข่มไม่ให้รินไหล จ้องไปยังเด็กชายผิวขาวอมชมพู ดวงหน้าคมคายมองจ้องกลับมายังมารดาด้วยน้ำตานองหน้า สองมือเรียว กุมแขนเล็กของฉีหลางชิง และฉีเหมยอวีไว้แน่น พวกเขาอายุยังน้อยแต่รู้สถานการณ์ตรงหน้าดี สองขาก้าวยาว ๆ ตามท่านพี่ของพวกเขาไป พร้อมประตูลับที่ปิดลงช้า ๆ สายตาเด็กน้อยหันมองครอบครัวอีกครั้ง ก่อนหันหลังกลับพร้อมความมืดสนิทที่มาเยือน…