ครั้งแรกที่ได้สบตาหัวใจดวงโตก็พลันเต้นไม่เป็นส่ำ นัยน์ตาสีทองดุจแสงของอรุณรุ่งสะกดเขาไว้ไม่อาจจะละสายตาไปได้ ริมฝีปากอิ่มได้รูปรับเข้ากับกรอบหน้าเรียวรี ไม่ว่าจะมองทางไหนส่วนไหนร่างตรงหน้าก็งดงามกว่าทุกตนในสี่ปรโลกที่ได้พานพบ
“มีอะไรหรือเปล่า หรือท่านพี่ราพณาสูรกำลังคิดว่าข้าไม่งามสมคำร่ำลือ?”
“ไม่เลยสุวรรณโกสุม เจ้างดงามที่สุด งดงามกว่าคำร่ำลือเสียด้วยซ้ำ” มือหนาถือวิสาสะสัมผัสพวงแก้มนุ่ม พอรู้สึกตัวก็รีบชักมือกลับเหมือนต้องของร้อน “พี่ไม่ได้ตั้งใจทำตัวเสียมารยาทกับเจ้า เพราะเจ้างดงามมากพี่จึงอยากสัมผัสเจ้า”
“งั้นหรือ ถ้าเช่นนั้นก็ร่วมดื่มสุราศักดิ์สิทธิ์เถิดท่านพี่ราพณาสูร ข้าเองก็อยากสัมผัสท่านแล้วเช่นกัน” โฉมงามส่งยิ้มหวานก่อนจะเป็นฝ่ายลุกขึ้นหยิบจอกสุราศักดิ์สิทธิ์ทั้งสองมาถือไว้
“พี่ดีใจที่เจ้าพูดเช่นนั้น”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะจดหมายฉบับสุดท้ายของเจ้าที่เขียนถึงพี่..….”
“ช่างเถอะ ตอนนี้ข้าเลือกท่านแล้วสิ่งอื่นท่านก็อย่าไปเอามานึกถึงเลย”
“นั่นสินะ” ราพณาสูรยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เขารีบหยิบเอากลีบดอกแก้วทิพย์ที่ได้มาจากท้าวภูเตศวรนฤบดีขึ้นทัดข้างใบหูขาวของคนตรงหน้าจากนั้นจึงรับเอาจอกน้ำศักดิ์สิทธิ์หนึ่งจอกมาถือไว้ “ท่านพ่อของเจ้าบอกให้พี่มอบมันแก่เจ้าสุวรรณโกสุม”
“ข้าไม่ค่อยโปรดดอกไม้ แต่หากมันเป็นสิ่งที่ท่านมอบให้ข้าก็ยินดีที่จะรับไว้” เทวสหัสนัยน์ที่สวมรอยเป็นพี่สาวขยับเข้าใกล้ราพณาสูร ก่อนจะใช้เรียวนิ้วขาวเชยปลายคางมนขึ้น “รีบดื่มสุราศักดิ์สิทธิ์เถิดท่านพี่ราพณาสูร ข้าอยากครองรักกับท่านจนสิ้นอายุขัยแล้ว”
“จ เจ้าพูดจริงหรือไม่สุวรรณโกสุม ไม่ได้หลอกให้ข้าดีใจเล่นใช่หรือไม่?” ราพณาสูรพวงแก้มแดงปลั่ง เขารู้สึกคันยุบยิบที่อกข้างซ้ายก่อนจะยกจอกสุราศักดิ์สิทธิ์ให้จรดริมฝีปากอิ่ม ส่วนตนก็ดื่มที่เจ้าสาวโฉมงามป้อนให้
ของเหลวอุ่นถูกกลืนลงสู่ร่างกาย ราพณาสูรรู้สึกร้ออนวูบไปทั่วสรรพางค์ภาพเบื้องหน้าค่อยๆเลือนลางจนเห็นคนงามแยกเป็นสองร่าง มือหนาจับศีรษะของตนเบาๆพลางสลัดไปมา
“ท่านไหวหรือไม่ท่านพี่ราพณาสูร?”
“พี่…อึก ร้อน” ราพณาสูรพยายามจะลุกขึ้นยืนทว่าขาทั้งสองกลับสิ้นเรี่ยวแรงล้มพับลงกับพื้นเย็น ดวงตาสีรัตติกาลเงยขึ้นมองคนที่นั่งยองมองเขา ใบหน้าประดับรอยยิ้มหวานไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกขึ้น “สุวรรณโกสุมนี่เจ้าใส่อะไรลงไปในสุราศักดิ์สิทธิ์?”
“ผลปฏิพัทธ์” ผลปฏิพัทธ์คือผลไม้หายากที่มีเฉพาะแดนครุฑเท่านั้น ปลูกไว้สำหรับใส่ในเครื่องดื่มให้เหล่ากินรีเพื่อการเสพสมที่สุขล้นมันเป็นผลไม้หายากที่ใครต่างก็ต้องการ ออกฤทธิ์เป็นยาปลุกกำหนัดขนานใหญ่ ไม่ว่าใครที่เผลอกินเข้าไปต่างก็ต้องอยู่ใต้อานัสของผู้ควบคุม “เป็นการลงโทษที่ท่านผิดคำสัญญากับข้า”
“จ เจ้าพูดเรื่องอะไรสุวรรณโกสุม?”
“ข้าไม่ใช่ท่านพี่สุวรรณโกสุม” รูปโฉมของอิสตรีค่อยๆเลือนลางหายไปทิ้งไว้เพียงร่างบุรุษผู้มีเรือนกายสะโอดสะองใบหน้างามงด เทวสหัสนัยน์ขยับเข้าใกล้คนที่นอนทุรนทุรายลูบกายเนื้ออย่างทรมาน เขาจับจ้องผ้าแพรสีดำพริ้วที่เริ่มหลุดลุ่ยเผยให้เห็นผิวกายเนียนสวย “ข้าคือราชโอรสในท้าวภูเตศวรนฤบดีและกาตยารัมภาเทวี น้องชายของท่านพี่สุวรรณโกสุมนามว่าเทวสหัสนัยน์ จดจำชื่อของข้าไว้ให้ดีท่านพี่ราพณาสูร”
กว่าจะรู้ตัวว่าโง่เขลาเบาปัญญาก็สายไปเสียแล้ว ร่างของราพณาสูรถูกโอบอุ้มโดยชายหนุ่มใบหน้าสวยก่อนจะถูกพามานอนลงบนเตียงกว้าง ก้าวนิ้วเรียวยาวแหวกชายผ้าที่ราพณาสูรสวมใส่อยู่ออกเบาๆจนในที่สุดกายหยาบก็ไร้ซึ่งสิ่งปกปิด
***คำเตือน
เนื้อหาของนิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งมีเจตนาสร้างความสุขความบันเทิงแก่ผู้อ่านไม่เน้นความรู้และหลักการ ตัวละครและสถานที่ไม่มีอยู่จริง เนื้อหาจะนำเสนอถึงเรื่องราวความรักของผู้ชายสองคนที่มีบางอย่างเชื่อมโยงกัน อาจมีความไม่สมเหตุสมผล การใช้ภาษาที่ผิดไวยากรณ์ หยาบคายหรือมีฉากติดเรท เด็กที่อายุน้อยกว่า 18 ปีควรได้รับคำแนะนำ รับไม่ได้ ไม่ใช่แนว เชิญป้ายหน้าเด้ออ หากรับเงื่อนไขทั้งหมดได้เชิญกดเข้าชั้นเลยจ้าา
**กรุณาคอมเม้นต์ด้วยความสุภาพอย่างที่คนเป็นปัญญาชนเขาทำกันนะครับบบ จุ๊บๆ
***นิยายเรื่องนี้เป็นทรัพย์สินทางปัญญาของผู้แต่งห้ามคัดลอก ดัดแปลงใดๆ ทั้งสิ้นนะครับผม
Guest
